Ron Gilbert is misschien een naam die je niet iets zal zeggen. De games die hij op zijn CV heeft staan hoogstwaarschijnlijk wel!
Deze man heeft namelijk klassiekers als Maniac Mansion en de eerste twee Monkey Island games gemaakt. In samenwerking met Double Fine Productions, de studio van Tim Schafer (de maker van klassieker Grim Fandango), heeft hij The Cave gemaakt. Mag deze game in het voorgenoemde rijtje klassiekers komen, of is het tijd voor de oude rot om met pensioen te gaan?
Een pratende grot?
Als het spel begint wordt je verwelkomt door een zware stem. Deze stem is van The Cave. Ja, de verteller van het spel is de grot zelf! Tijdens deze introductie wordt meteen de toon, qua humor, neergezet. Het is dezelfde ‘volwassen’ humor die terug is te vinden in de klassieke Point and Click Adventures van Gilbert. Het hele avontuur door wordt je begeleid door de pratende grot. Zo vertelt hij de nodige achtergrondverhalen van de personages en weet hij je te vermaken met de nodige grappen over zijn eigen leven als grot zijnde.
Wie van de zeven?
Zodra de game begint, krijg je de keuze uit zeven(!) personages. Deze personen hebben allemaal hun eigen verhaal en reden om in The Cave aanwezig te zijn. Sommige van deze verhalen en personages, kunnen regelrecht uit het brein van Tim Burton zijn ontsproten. Het perfecte voorbeeld hiervan is de tweeling. Een broertje en een zusje met een duister uiterlijk en een nog luguberder verleden, waar ik liever geen spoilers over geef.
Van deze zeven personages kies je er drie uit waarmee je de grot gaat verkennen. Tijdens de tocht, wordt één van de drie uitgekozen personages, soms afgezonderd van de rest. Op deze momenten betreed je een gebied dat, qua setting, betrekking heeft tot het afgezonderde personage. Ook de bijhorende puzzels passen volledig bij het karakter. Zo hebben de puzzels van The Time Traveler volledig met tijd te maken. Je reist van het heden, naar de prehistorie en de verre toekomst. Vernietig je een muur in het verleden, dan is deze er ook niet meer in het heden en toekomst.
Verspreid door de grot kom je grottekeningen tegen, zodra je deze activeert unlock je een afbeelding. Deze afbeeldingen vertellen een stukje verhaal over één van de drie personages die je hebt uitgekozen. Het geeft de verhalen (naast de speciale levels) wat extra diepgang. Iedere character heeft zo zijn eigen speciale power. Zo heeft The Adventurer een speciaal touw waarmee ze over afgronden kan slingeren, kan The Hilbilly zijn adem inhouden onder water en is The Knight, met een druk op de knop, onsterfelijk. Deze krachten zijn nodig voor het doorkruisen van The Cave, en het oplossen van de vele puzzels.
Het duurt niet lang om het einde van de grot te bereiken. Binnen een paar uur klimmen de personages weer naar het oppervlak, waarmee de game is afgelopen. Maar op dit moment heb je het spel nog maar met drie van de zeven characters uitgespeeld. Ik ben inmiddels dan zelf ook al met mijn tweede sessie in de grot begonnen, om ook achter de andere verhalen te komen!
Donkere grot
Grafisch is het spel geen hoogvlieger te noemen. Het cartoony uiterlijk van het spel ziet er gedateerd uit. De grot zelf vond ik er persoonlijk erg saai uitzien, maar deze dient dan ook alleen als tussenstuk naar de speciale locaties. Deze speciale gebieden, waar de verhalen van de hoofdpersonen zich afspelen, zijn dan weer wel erf sfeervol. Deze locaties variëren erg. Zo zijn er Egyptische piramides, een duister en luguber landhuis en nog meer. Toch blijven de donkere kleuren de boventoon hebben, zelfs op een tropisch eiland. De framerate van The Cave is erg laag. Dit zorgt ervoor dat de beelden niet altijd soepel lopen, en soms wat schokkerig zijn.
Puzzelen en logisch nadenken
De puzzels zijn weer van een klassiek “Gilbert niveau”. Dit houd in dat ze uit meerdere onderdelen bestaan, en één puzzel dus wat langer kan duren dan je verwacht. Denk bijvoorbeeld aan een situatie als volgt:
Een monster blokkeert de doorgang naar een volgend gebied. Zodra je hem naar je toe lokt blijft hij halverwege wachten, met (toevallig) boven hem een grote grijphaak. Het besturingspaneel voor de haak bevindt zich een stuk hoger en zodra je het paneel eenmaal bereikt hebt, is het monster al weer terug gelopen. Hoe houd je hem op zijn plek? Hoe anders dan met een hotdog natuurlijk! Gelukkig kwam je hiervoor al een hotdog apparaat tegen. Het apparaat zit helaas zonder stroom. Je moet dus de batterij van de grijphaak gebruiken, om het hotdogapparaat van stroom te voorzien. Helaas druppelt er water over de batterij en wordt je geëlektrocuteerd zodra je deze aanraakt. Oplossing? Zoek een emmer die de druppels op kan vangen! Maar natuurlijk ontbreekt bij de waterput (waar de emmer in hangt) de hendel, om de emmer mee omhoog te halen, waardoor je deze eerst van een andere put moet slopen. En dan begint de terugreis nog. Uiteindelijk ligt de hotdog op zijn plaats, wordt het monster omhoog getakeld en kunnen je personages hun reis vervolgen.
Ik heb het hier weten neer te zetten, alsof ik dit allemaal in één vloeiende beweging heb gedaan. Dit is echter niet het geval. Uiteindelijk ben ik zo’n drie kwartier bezig geweest, om deze hele situatie op te lossen. De puzzels in The Cave kunnen uitdagend zijn en komen neer op logisch nadenken. Vaak heb je ook alle drie de personages nodig om verder te kunnen komen. Eén personage haalt een hendel over zodat een andere door kan lopen etc. Zodra je eenmaal doorhebt hoe de puzzels van The Cave werken, raak je in een zekere flow en zie je steeds sneller de oplossing (die soms makkelijker zijn dan ze lijken!).
“Backtracken”
The Cave is een spel dat niet voor iedereen geschikt is. Mensen die liever hebben waarin je snel vooruitgang boekt, kunnen The Cave beter vermijden. Het is namelijk een game waarbij je soms een heel stuk terug moet lopen, om een bepaald voorwerp te vinden. In gametermen heet dit “backtracken”. Normaal gesproken heb ik totaal geen moeite met backtracken, maar doordat de besturing van The Cave niet optimaal is, werkt dit het plezier soms wat tegen. Met name het springen had beter uitgewerkt kunnen worden, en laat dit nou iets zijn wat veel gedaan moet worden…
Conclusie
Ron Gilbert heeft met The Cave laten zien, dat hij nog altijd vermakelijke games kan maken. Want ondanks de problemen op het gebied van besturing, heb ik mij erg vermaakt met The Cave. Het is een game die er om vraagt meerdere keren gespeeld te worden. De verhalen van de personages zijn interessant genoeg om je aandacht er bij te houden, zo bleef ik mij steeds afvragen wat het volgende was dat ik zou leren. De puzzels, waar het allemaal om draait, zijn van een uitdagend niveau. Sommige van hen zijn zelfs innovatief te noemen, en dagen je uit om ‘out of the box’ te denken.
The Cave is niet een game die voor de algemene gamer is. Er zitten een aantal elementen in die meer concentratie en vooral geduld vragen van de speler…en dat is juist iets dat in een game industrie waar Call of Duty koning is, steeds vaker ondergewaardeerd wordt. The Cave zorgt voor een frisse afwisseling tussen al het gebruikelijke ADHD-schietgeweld.
The Cave is nu te downloaden via de Nintendo e-Shop (Wii U), Xbox Live Arcade (Xbox360), Playstation Network (Playstation 3) en Steam (PC & Mac)
Recensie: Marc de Haas