Tegen het einde van een console-generatie worden de laatste restjes uit een console geperst. Niet alleen op het gebied van graphics, maar ook qua technologieën en verhaalvertelling.
Zo werden we een aantal maanden geleden al getrakteerd op het sublieme Bioshock Infinite. In mijn recensie van die game noemde ik het een grote potentiële kandidaat voor de titel Game of the Year 2013. Maar toen kwam Naughty Dog met een wel heel bijzondere game: The Last of Us.
Verhaal (zonder enige vorm van spoilers)
In The Last of Us is de wereld, zoals wij die kennen, voor een groot gedeelte vergaan. Een schimmelsoort genaamd Cordyceps is gemuteerd en heeft de mensheid aangetast. In deze wereld moet je vechten voor je spullen en om te overleven. Sommige steden zijn veranderd in speciale quarantainegebieden en hier wordt de bevolking veilig gehouden, maar tegelijkertijd onderdrukt door het leger. Het ‘enge’ achter dit verhaal is, is dat de Cordyceps schimmel echt bestaat en het scenario van de game dus niet eens zo heel gek is.
The Last of Us begint met één van de sterkste openingsscènes die ik in tijden in een videogame heb gezien. En dit is nog maar het begin van de emotionele achtbaan die hierna gaat komen. Overlevende Joel krijgt de missie om een speciale lading te smokkelen: een meisje genaamd Ellie. De klik tussen de twee is niet bepaald soepel te noemen en vooral in het begin zitten Joel en Ellie lekker op elkaar te fitten, wat voor hilarische gesprekken zorgt. De twee leren elkaar gaandeweg steeds beter kennen en naarmate de game vordert leren ze ook steeds meer van elkaars verleden. De relatie van Joel en Ellie is er één die perfect past in het rijtje Lee-Clementine (The Walking Dead) en Booker-Elizabeth (Bioshock Infinite).
Tijdens de reis die het duo maakt krijgt de speler steeds kleine beetje informatie over wat er na de infectie is gebeurd. Deze informatie wordt gegeven door verstopte collectibles en de gesprekken die je met Ellie of andere karakters voert. Het is een manier die we al eerder terug zagen komen in games als Bioshock en werkt ook voor deze game bijzonder goed.
The Last of Us is een game waarin de emoties van spelers goed worden getest. Ik ben bewust niet verder ingegaan op het verhaal, want dit is er één die je zelf moet ervaren en vooral zelf moet voelen. Het ene moment lach je om de gesprekken tussen Joel en Ellie, een ander moment houd je je adem in vanwege een spannend moment, om vervolgens je tranen tegen te moeten houden. Maak je geen zorgen, je bent geen softie als je om The Last of Us een traantje laat. Naughty Dog heeft een bijzonder zwaar, emotioneel en aangrijpend verhaal weten te creëren dat je lang zal bij blijven.
Na zo’n elf á twaalf uur ben je door de game heen en lopen de credits over je scherm. Wil je net als ik nog geen afscheid nemen van de twee, is er nog een optie voor een NewGame+. Op deze manier kun je Joel en zijn wapens nog verder ontwikkelen en het verhaal opnieuw beleven.
Survival of the Fittest
De gameplay is te vergelijken met die van Uncharted, Naughty Dog’s andere reeks met topgames. Dit houdt in dat er naast het nodige knalwerk ook veel klimwerk verricht moet worden en zo nu en dan een puzzel opgelost moet worden. Deze puzzels komen vaak in dezelfde vorm weer terug. Zo moet er met ladders en planken gesleept worden om gaten te overbruggen of moet Ellie over water vervoert worden op een vlot. Dat er weinig variatie in de puzzels zit is jammer. Toch worden deze momenten goed afgewisseld met meer actiegerichte momenten, waardoor het niet erg opvalt.
Waar The Last of Us vooral in verschilt met zijn broer Uncharted is het survivalelement. Want waar je in Uncharted er lekker op los kan knallen met verschillende wapens, zijn de kogels in deze game heel wat schaarser. Het kan dan ook voorkomen dat het beter is al sluipend te werk te gaan of om zelfs gevechten volledig te vermijden. Hierin kun je gebruik maken van verschillende voorwerpen om vijanden af te leiden als glazen flessen en bakstenen, maar ook het gehoor van Joel waarmee hij kan traceren waar vijanden op dat moment lopen. Mocht het dan toch gebeuren dat je de strijd aan moet gaan is Joel niet machteloos. Zo heeft hij meerdere vuurwapens bij zich, kan hij de flessen en bakstenen ook gebruiken om een harde tik mee uit te delen en kan hij zelfgemaakte bommen en molotovcocktails gebruiken. Met deze zelfgemaakte voorwerpen zijn we meteen bij een ander groot element gekomen van The Last of Us.
Door de hele game liggen er kleine snuisterijen verborgen die bij elkaar gesprokkeld kunnen worden. Vervolgens kan Joel met deze voorwerpen als health packs, geïmproviseerde granaten, rookbommen en andere handige voorwerpen maken. Hier blijft het niet bij. Want ook de wapens van Joel en Joel zelf kunnen geüpgrade worden met de gevonden voorwerpen. Het heeft dan ook echt zin om van het pad af te wijken en net die ene kamer toch even grondig te doorzoeken
Survival Horror
The Last of Us is op sommige momenten een verdraaid spannende game, met segmenten die als zenuwslopend beschouwd kunnen worden. In deze stukken neem je het vaak op tegen de geïnfecteerde mensen. Deze kunnen in drie groepen worden ingedeeld. De Runners doen precies wat hun naam al doet vermoeden, ze komen op je afgerend om flink op je in te klauwen. De Clickers zijn blind en reageren op alles wat geluid maakt, zelfs als je rond sluipt is het oppassen geblazen want als je te snel loopt komen ze alsnog op je af gestormd. Zij hebben hun naam te danken aan het klikkende geluid dat ze maken wanneer ze rondlopen. De ontmoetingen met de Clickers zorgden bij mij voor veel schrikmomenten en zenuwen, want zodra een Clicker je vastgrijpt is het Game Over. Een enkele keer neem je het op tegen een Bloater. Dit zijn mensen die het langst hebben blootgestaan aan de infectie. Ze zijn groot, log en gooien speciale bommen naar je toe.
Joel en Ellie nemen het niet alleen op tegen de Infected. Zoals ik eerder al schreef is het vechten om te overleven. Groepen met overlevenden strijden om alle kleine beetjes die ze kunnen vinden en zijn tot de meest gruwelijke acties in staat. De gevechten met andere overlevenden zijn spannend, want de vijanden zijn intelligent. Ze zoeken de juiste paden op en proberen je zo vaak mogelijk te flanken en van achteren aan te vallen. Op deze momenten komt het ‘super-gehoor’ van Joel dan ook echt van pas.
Waar ik wel iets op aan te merken heb zijn de AI van verschillende partners, zelfs Ellie. Tijdens de gevechten wordt er door vijanden nauwelijks op hen gereageerd of naar omgekeken. Het kwam bij mij een aantal keer voor dat een compagnon pal naast een vijand stond en dat beide niks deden. Een ander voorbeeld hiervan kwam toen Ellie pontificaal langs een Clicker rende terwijl ik de grootste moeite deed om ongezien te blijven, de Clicker reageerde niet op haar en liep gewoon weer rustig verder. Dit soort momenten gebeurde gelukkig niet al te vaak, maar waren jammer genoeg wel slordig.
Graphics
The Last of Us trekt de laatste loodjes uit de zeven jaar oude Playstation 3. De graphics zijn prachtig te noemen. Lichteffecten zijn van een hoge kwaliteit. Zo vallen de zonnestralen tussen de boombladeren door op de gezichten van Joel en Ellie en kloppen de schaduwen precies. De gezichtsanimaties van alle personages zijn van een niveau dat ik op deze consolegeneratie amper ben tegengekomen. Zelfs de vijanden die vaak minder gedetailleerde gezichten hebben zien er in The Last of Us erg goed uit. Toch is het wel duidelijk dat het uiterste uit Sony’s zwarte doos wordt geperst. Want hoe prachtig de verschillende omgevingen en mensen wel niet zijn, heeft The Last of Us zo af en toe ook last van een paar texture-probleempjes. Deze komen echter sporadisch voor en worden volledig van de kaart geveegd door de adembenemende beelden die je voorgeschoteld krijgt.
Maar niet alleen de beelden zijn mooi te noemen. Ook de animaties van de personages zijn van een hoog niveau. Dit was bij Naughty Dog’s vorige game (Uncharted 3) ook al het geval, maar hebben dit in The Last of Us nog verder weten uit te breiden. Zodra Joel in dekking achter een muurtje gaat zitten, steekt hij als Ellie in de buurt is een arm omhoog zodat hij haar veilig kan afdekken tegen het gevaar. Het zijn dit soort subtiele kleine bewegingen en animaties die The Last of Us een extra dimensie geeft die Bioshock Infinite bijvoorbeeld niet had.
Conclusie
Ik kan over The Last of Us maar één ding zeggen: Voor iedere PS3-eigenaar die zijn console naast films kijken ook voor gamen gebruikt is het een definitieve must-have. Het biedt een immens verhalende wereld met een sterk verhaal. Het weet dit te combineren met gameplay die die van de Uncharted reeks weet te verbeteren en vers laat voelen. De graphics zijn van het op dit moment hoogste console niveau en hoewel de AI van mede characters soms wat te wensen over laat, mag dat absoluut geen reden zijn om dit meesterwerk links te laten liggen. Ik noemde een paar maanden geleden Bioshock Infinite al een grote kandidaat voor de titel Game of the Year, maar ik kan zonder schaamte zeggen dat deze game van haar troon is gestoten door The Last of Us.
The Last of Us is vanaf vandaag exclusief beschikbaar voor de Playstation 3
Op het moment van schrijven kon de multiplayer functie niet getest worden.
Marc de Haas