Sommige games dragen hun inspiratie op hun mouw. Ze lenen onderdelen van hun grote voorbeeld, maar doen voldoende eigen dingen om een op zichzelf staande ervaring te zijn. Arietta of Spirits leert veel van de Zelda-serie, maar onderscheidt zich met een aandoenlijk verhaal en unieke wereld.
In essentie is Arietta of Spirits een 2D action adventure, wiens schattige pixelart-stijl je van bovenaf aanschouwt. Het is in die zin het meeste in lijn met hoe The Legend of Zelda: A Link to the Past dit aanpakte op de Super Nintendo en heel veel elementen van deze game zie je dan ook terug. Van de hartjes die je oppikt, de schreeuw die onze titulaire heldin maakt bij een aanval tot het inventory menu wat letterlijk klinkt als dat in Ocarina of Time… goed geleend is beter dan slecht bedacht, maar zoals gezegd heeft Arietta daarbij wel zijn eigen smoel. We volgen namelijk het meisje Arietta, of Arrie voor kort, die naar een huisje in het bos op vakantie gaat met haar ouders. Al in de introductie wordt duidelijk dat dit een emotioneel beladen reis is, gezien het de eerste keer is sinds haar oma is overleden. Al snel blijkt Arietta’s wereld toch wel wat meer te zijn dan oorspronkelijk aangenomen en vind zij een link met de wereld van Spirits.
Arietta en Arlo
Om haar hierbij te begeleiden ontmoet ze Arlo, een spirit welke gebonden is aan haar en dankzij de conduit die haar houten speelgoed zwaard Arrie bijstaat. Want de standaard wespen en vleermuizen waar vader voor waarschuwden blijken al snel plaats te maken voor duistere, schaduw monsters. Al hoewel, zo dramatisch als dat klinkt oogt het natuurlijk niet met de aandoenlijke art style. Arrie vecht zich een weg door slime blobs, monsters welke vuurballen schieten en uiteindelijk zelfs heuse eindbazen. Deze combat is tot vlak voor het einde nergens echt moeilijk, maar vijanden kunnen een verkeerde rol of te vroeg geplaatste aanval hard afstraffen. Om hierbij te helpen kan Arlo je bijstaan door een schild te vormen wat je tijdelijk kunt activeren voor zolang er voldoende charges zijn. Ik kon waarderen hoe de game soms inspeelt op je nieuw verkregen kracht door het verdedigende schild ook te vereisen om een vijand open te breken, al bleek het ook erg nuttig bij de vele projectielen welke op kleine Arietta afgevuurd werden in bepaalde grotten.
Fantastisch normaal
Dat is mogelijk wel hetgeen ik het meeste kon waarderen aan deze heerlijk beknopte ervaring. Naast als deze fantastische gebeurtenissen, is Arrie ook gewoon op een normale plek, met normale mensen. Nadat ze een magisch voorwerp verkregen heeft door een monsterlijk wezen te verslaan en haar weg terug te vechten uit een donkere grot, vindt ze zichzelf aan tafel een bordspel spelend met haar vader. Of hoe haar moeder die het eten klaarmaakt, terwijl haar vader het land probeert bewerken en jij op je avontuur uit gaat. Het verwonderde me veelal in hoeverre Arietta dit alles droomt. Maar ook de manier hoe progressie vordert kon ik waarderen, simpelweg om hoe gewoontjes het leek. Het aan elkaar rijgen van wat er precies gebeurde met de mijnwerkers in de mijn en hoe dat gelinkt is aan een eerder iemand die je ontmoette in de spirit wereld bijvoorbeeld. Om een moment later weer een side quest op te pakken om je vader een toiletrol in het buitenhuisje te brengen – oh ja, dat was de zilveren Trophy waard.
Dit alles wordt gedragen door de heerlijke presentatie met mooie pixel art, die helaas wel eens iets te veel herhaalde om echt gevoel met je omgeving te krijgen. Zo is er geen kaart en moest ik soms eindeloos dolen voor ik de juiste plek terug gevonden had. Wat helpt is de fraaie, ingetogen soundtrack die het geheel begeleidt en zeker mysterie aanzet en een gevoelige snaar bij mij kon raken. Alles aan Arietta of Spirits voelt alsof het in de jaren negentig gemaakt kan worden, maar tegelijkertijd merk je dat de kwaliteit daar net iets te hoog voor is. Dit alles laat de game erg, erg goed aanvoelen; zelfs wanneer je soms vloekt vanwege jouw plaatsing in combat. Het belangrijkste is misschien nog wel dat de game niet meer van je vraagt dan het nodig heeft. In een ronde vier uur zag ik de credits lopen, wat op zijn beurt een extreme mode ontgrendelt waarbij je een enkel hart hebt…. Voor de harde kern, niet voor mij.
Conclusie
Arietta of Spirits is een aandoenlijke game die zijn inspiratie op de mouw draagt maar voldoende eigen smoel heeft om dat te rechtvaardigen. Het vertelt een lieflijk verhaal met een verwarrende wereld waar fantasie en werkelijkheid door elkaar lijken te lopen. Dit combineert het met fraaie pixel art een rakende, fijn klinkende soundtrack. Met zijn kortere duur blijft Arietta net lang genoeg interessant en zeker de moeite voor degene die op zoek is naar meer Zelda in zijn leven.
Sander Noordijk
