Ik wil het in deze recensie het liefst over twee dingen niet hebben. 1. Werner Herzog, de regisseur. 2. De gelijknamige film van Abel Ferrara, waarvoor deze film als inspiratiebron diende (en het is dus geen remake). Het gaat echter onvermijdelijk worden om een recensie te schrijven over deze film zonder het over beide onderwerpen te hebben. Eerst iets over de film dan.
The Bad Lieutenant is een degelijke misdaadfilm in de traditie van Pulp Fiction en Scarface. Het plot is gemakkelijk: een rechercheur blesseert zich aan zijn rug, raakt daarom aan de medicijnen. Dit leidt tot heroïne- en cocaïnegebruik en zo moddert zijn carrière aan. Nicolas Cage draagt deze rol zoals alleen hij dat zou kunnen. Als Nicolas pijn heeft aan zijn rug of zich misselijk voelt, dan geloof je dat ook direct.
Het hemeltergende gezicht van Cage doet denken aan een klassiek geschoold drama-acteur die met een snik in de stem zijn laatste woorden uitspreekt vanaf zijn sterfbed. De acteerprestaties in deze film zijn dan ook wonderwel prima. Dat had ik van te voren niet kunnen vermoeden met een cast die verder nog aangevuld is met bijvoorbeeld Eva Mendes en Xzibit. Maar ere wie ere toekomt: het paste allemaal prima in de film.
Wat de film nog een beetje meer richting een trip stuurt, is het waanzinnige gebruik van reptielen. Op de meest gekke momenten ziet Nicolas Cage leguanen, krokodillen en gekko’s opduiken. In een shot langs de snelweg worden we zelfs een lange tijd meegenomen vanaf de rug van een krokodil. Dit doet de film net boven het maaiveld uitsteken, omdat het plot absoluut niet origineel genoeg is de verfilming ook niet héél spannend.
Van zijn voetstuk gevallen
En dan komen we direct bij Werner Herzog. Want een degelijke misdaadfilm is natuurlijk veel te mager van zijn hand. Herzog is, als mijn favoriete regisseur, tamelijk van zijn voetstuk gevallen de afgelopen jaren en hoewel het geen slechte films zijn die hij de laatste jaren maakt, is het zonde van zijn tijd. Want niemand kan zeggen dat deze films ook maar in de buurt komen van oude meesterwerken als Aguirre, Fitzcarraldo en Stroszek.
Tevens is het jammer dat Abel Ferrara en Werner Herzog, beide zeer gerenommeerde regisseurs, ruzie hebben gekregen over deze ‘remake’. Een corrupte politieman die gokt en aan de drugs zit, is eigenlijk de enige overeenkomst tussen beide films. Remakes zouden trouwens bij wet verboden moeten worden.