Schrijver Anton Dautzenberg weet met regelmaat het nieuws te halen met controversiële acties. Ook in zijn boeken schuwt hij beladen onderwerpen niet. Zo lijkt zijn laatste roman Wie Zoet Is in eerste instantie over Sinterklaas en jeugdtrauma’s te gaan, maar gaandeweg komen er nog diepere lagen bloot te liggen.
De structuur van de roman is bijzonder en draagt er aan bij dat de lezer niet direct doorheeft wat er echt aan de hand is in het verhaal. Er zijn vier delen die allen een titel hebben die verwijzen naar sinterklaasliedjes. Elk deel belicht het grotere geheel op net andere wijze. In eerste instantie lijken zo de delen als puzzelstukjes bij elkaar te horen, maar aan het einde blijkt dat er iets toch niet helemaal klopt.
Het verhaal begint met een dialoog tussen een ontvoerder en een ontvoerde. Deze manier van een verhaal vertellen en het thema deden denken aan de laatste roman van Dave Eggers, maar Dautzenberg gaat nog een paar stappen dieper. Zo lees je opeens het blog van iemand die hulpsinterklazen interviewt en daarbij nogal directe en vreemde vragen stelt.
Populisme en vooroordelen
Het zou echt afbreuk doen aan de leeservaring om te vertellen hoe het boek verdergaat (zowel qua verhaal als verhaalstructuur), maar ik kan wel verklappen dat de auteur heel knap speelt met de waarheid, perceptie, meningen op internet, populisme en vooroordelen. Ook Anton Dautzenberg zelf heeft hier mee te kampen. Misschien zoekt hij het wel bewust op, maar hij zorgt tegelijkertijd ook dat de discussie over lastige onderwerpen levend blijft.
In een tijd dat iedereen heel simpel zijn verhaal kwijt kan op het internet en er altijd mensen zijn die alles geloven wat ze lezen is het goed dat Dautzenberg laat zien wat daar de gevolgen van kunnen zijn. Tot slot wil ik nog meegeven dat je het boek niet moet wegleggen als de schrijver aan zijn Verantwoording begint. Het verhaal is dan nog niet afgelopen