Recensie: After Earth

donkere wolken

After Earth begint met een mooie impressie van waar de mensheid zich nu begeeft en hoe ze daar gekomen zijn. Na een buitenaardse invasie is de gehele bevolking de aarde ontvlucht en een nieuw bestaan begonnen op een andere planeet. Inmiddels is dat 1000 jaar geleden. De Aarde is nu in quarantaine geplaatst en het is zelf verboden om deze planeet te betreden.

Kitai Raige is de zoon van legendarische bevelhebber Cypher Raige, die in het begin van de film terugkeert van een lange en gevaarlijke missie op een andere planeet. We ontdekken dat Kitai een ambitieuze maar wat roekeloze cadet is, die niets liever wil dan in de voetsporen van zijn vader treden. Cypher blijkt het moeilijk te vinden om een vader voor Kitai te zijn in plaats van een bevelhebber. In een poging hier wat aan te doen neemt Cypher zijn zoon mee op een korte, ongevaarlijke missie.

De stroeve relatie tussen Kitai en zijn vader is duidelijk voelbaar tijdens de reis en wordt dus behoorlijk op de proef gesteld wanneer hun ruimteschip in zwaar weer terecht komt. Na de nodige strubbelingen zit er voor het schip niets anders op dan te proberen een noodlanding in te zetten. Helaas voor hen komt alleen de Aarde daar op dat moment voor in aanmerking. Tot overmaat van ramp valt het schip vroegtijdig uit elkaar en stort het neer. Wonder boven wonder overleven zowel Kitai als Cypher de crash.

Omdat Cypher beide benen gebroken heeft moet hij op Kitai vertrouwen om te overleven. Na de situatie te hebben onderzocht blijkt een noodbaken de enige mogelijkheid om van deze planeet af te komen. Helaas ontdekken ze dat dit 100 km verderop ligt, in het afgebroken staartstuk van het schip. Kitai begint, met name met mentale steun van zijn vader aan de gevaarlijk tocht naar het staartstuk van het schip, met alle gevolgen van dien…

vader en zoon

Wat mij opviel

  • In principe wordt uit alles in de film duidelijk dat de technologie enorme stappen heeft gemaakt sinds onze tijd. Aan alles lijkt inmiddels gedacht; zelf voelende kleding, medicijn tegen wat dan ook, high-tech wapens, anti zwaartekracht, enz. Wanneer Kitai dan aan een levensgevaarlijke queeste begint, om een noodbaken te vinden, zou ik toch hebben verwacht dat er een oplossing gevonden zou zijn voor ‘slecht bereik’. En Kitai dus niet een vulkaan hoeft te beklimmen om een signaal te krijgen…
  • Het idee dat al het leven op aarde is geëvolueerd sinds de mens vertrokken is, sprak me aan. Een gier is in de film ongeveer 5 keer groter dan normaal, bavianen zijn ook nogal uit de kluiten gewassen, maar een soort sabeltandtijger (in mijn opinie toch echt de beste ‘kandidaat mensenjager’) is dan eigenlijk nauwelijks groter dan normaal. Gek vond ik dat.
  • Laatste wat mij opviel; In de trailer die we vinden op bijvoorbeeld IMDB zit een kort fragment, dat in de volledige film ontbreekt. Een stukje waarin Kitai bijna vertrapt wordt door een kudde hoefdieren. In de trailer lijkt dat een spectaculair stuk, helaas ontbreekt het in de film.

Tot slot
After Earth vond ik absoluut een vermakelijke film. Zeker als je van het genre houdt, is het de moeite waard deze te zien. Ik raad dan wel aan dit in de bioscoop te doen. Een groot scherm en mooi geluid voegen echt wat toe aan de ervaring. Ondanks het relatief voorspelbare verhaal en het ontbreken van sterke dialoog maken de prachtige special effects voor mij veel goed. Met name de natuur waardoor Kitai zich verplaatst is op momenten adembenemend. Ook spreekt de klassieke vader-zoon relatie (legendarische vader die zijn zoon eigenlijk nauwelijks kent, zoon die probeert in de voetsporen van zijn vader te treden) die als rode draad door de film loopt mij altijd wel aan.

Teun Backer