De film Biutiful draait al een paar dagen in de bioscoop, maar wij hebben deze film bewust op het IFFR gekeken. Daar kwamen we immers voor het eerst in contact met het werk van regisseur Alejandro González Iñárritu. Sinds we tien jaar geleden in Rotterdam zijn debuutfilm Amores Perros zagen, zijn we groot fan. En ook Biutiful is een film die we ons nog heel lang zullen blijven herinneren.
Kenmerkend voor de vorige films van Alejandro González Iñárritu was de zogenaamde mozaïekvertelling: een vertelling waarin losse verhaallijnen gaandeweg met elkaar verweven raken. Biutiful is rechtlijniger van opzet, maar ook deze film zit tegelijkertijd weer vol verschillende verhalen. De hoofdrol is voor Uxbal (Javier Bardem), een introverte scharrelaar die zijn geld verdient als tussenpersoon bij illegale praktijken. Hij voorziet Afrikaanse straathandelaren van hun namaaktassen en levert illegale Chinezen voor een bouwplaats. Uxbal lijkt in deze wereld niet helemaal op zijn plaats. Hij is eigenlijk te zachtaardig voor dit soort werk. Met een praatje en wat toestopte bankbiljetten komt hij echter een heel eind. Privé gaat het, op z’n zachtst gezegd, allemaal niet zo goed met hem. Marambra met wie hij twee kinderen heeft, drinkt te veel, is manisch en onbetrouwbaar.
Uxbal probeert daarom zo goed en kwaad als het kan zijn kinderen op te voeden met in zijn achterhoofd het feit dat hij zijn eigen ouders nooit heeft gekend. Hij moet en zal het beter doen hoeveel moeite dat ook kost. Helaas slaat het noodlot in de film keer op keer keihard toe en weet Uxbal zich steeds lastiger staande te houden.
Aftands, smerig en desolaat
Het is verbazingwekkend hoeveel ellende er in een film gestopt kan worden. Het Barcelona dat we allemaal kennen lijkt alleen in naam op dezelfde stad als waar deze film zich afspeelt. De Sagrada Familia is kort zichtbaar vanuit een ziekenhuisraam en op de Ramblas zijn illegalen op de vlucht voor de politie. De omgeving waar Uxbal zich meestal ophoudt is aftands, smerig en desolaat. Eerst vraag je je als kijker af of deze wereld echt bestaat om je vervolgens langzaam maar zeker te realiseren dat het antwoord op die vraag helaas ja is.
Javier Bardem is de eerste acteur in de geschiedenis met een Oscarnominatie voor beste mannelijke hoofdrol die geen Engels spreekt in zijn film. Dit geeft wel aan hoe fenomenaal hij de in een vrije val verkerende Uxbal weet neer te zetten. Biutiful mag dan hele zware kost zijn, het is wel heel mooi zware kost. Een film die je gegarandeerd ontroert en die heel erg lang door je hoofd blijft spoken. En is dat nou niet precies wat kunst met je moet doen?
