Soms moet je iets aan een kenner overlaten. Dat hebben we bij de albumrecensie van Blaudzun’s Seadrift Soundmachine ook gedaan. In plaats van de gemaakte objectiviteit van een van onze redacteuren hebben we het woord gelaten aan een grote fan van Blaudzun (Francesco Grassotti). Dat leverde het volgende artikel op:
Sinds een paar dagen staat Seadrift Soundmachine op de luisterpaal van 3voor12 en er gebeurt wat ik allang wist en allang riep wat er ging gebeuren. Zo ongeveer heel muziekminnend Nederland prijst dit tweede album de hemel in. En de eerste reacties liegen er niet om, zo wordt er bijvoorbeeld getwitterd:
Norbert Pek: “Hup, allemaal naar die Luisterpaal voor Blaudzun. Met gemak in ‘t rijtje The Veils, Beirut, Arcade Fire”
Wouter de Boer: “Als de #luisterpaal daar een knop voor had, zou ik de rest van de week @Blaudzun op repeat hebben staan”
Lotte Jonker: “Nieuwe album van @Blaudzun is een pareltje”
Ook krijgt het album na 29 stemmen nog steeds 5 sterren op de luisterpaal en gestaag stijgen de ‘listened tracks’ op last.fm.
Dit verbaast me niets. Ik ben sinds twee weken in het bezit van de tracks van het album en ondertussen heeft mijn listened tracks teller de 1000 gepasseerd. Ik ben misschien ietwat idolaat of overdreven in mijn meningen altijd, maar dit aantal zegt denk ik wel wat.
Meer uptempo
Al sinds februari 2009 weten we via het blog van Johannes Sigmond op Blaudzun’s MySpace dat hij met zijn muzikanten een tweede album uit zou gaan brengen. Ik volgde de heren op de voet, ik vond Blaudzun’s eerste, ongetitelde album, tot De Staat, het beste wat er in Nederland gemaakt was. Via de gitarist en tweede stem van de band, het kleine broertje van Johannes, kwam ik te weten dat het album iets meer uptempo zou gaan worden. Iets meer country. Het eerste album kenmerkte zich vooral door rustige, meeslepende, melancholische ballades.
Fantastisch om des avond op te zetten om de dag rustig mee af te sluiten. De stem van Johannes raakt je tot op je ziel, zo vol emotie heb ik zelden horen zingen. Hij heeft een snik in zijn stem, als Finn ‘The Veils’ Andrews en Conor ‘Bright Eyes’ Oberst hebben, en ik hou echt van zo’n snik. Dat kun je niet faken, dat heb je, of dat heb je niet. Soms raak ik in trance van zijn stem en woorden, en heel soms zelfs pinkte ik een traantje weg bij ‘Resident’ of ‘Revolver’. Maar wanneer ik mensen vertelde over deze band ging er bij niemand een belletje rinkelen. Haast niemand kende Blaudzun.
Strijkers uit een orkest, ja!
Maar dat gaat veranderen, dat weet ik zeker. 21 februari zal het tweede album uitkomen (edit: dat is een week eerder geworden). En hier zullen op staan: een intro en elf prachtige tot extreem fantastisch mooie liedjes. Een intro is fijn, meestal duurt een intro maar een seconde of dertig en vaak geeft het het geluid van de rest van het album weer. Dat is bij Seadrift Soundmachine gedeeltelijk waar. Je hoort een gitaar in de verte mooie en dromerige klanken voortbrengen en zo nu en dan een plingeltje. Op de achtergrond in de verte strijkers. Strijkers uit een orkest, ja! Want om de liedjes op het album wat symfonische kracht bij te zetten is Johannes in de herfst naar Praag geweest, om daar met het Praagse Stadsorkest partijen op te nemen.
Dit is ook een punt waarvan deze nieuwe plaats wezenlijk verschilt met die van de voorganger. De voorganger was een veel kleinere productie, zonder al te veel poespas. Nu hebben ze het groter aangepakt. En de strijkers zijn fantastisch. De kracht van zoveel instrumenten welke allen eenstemmig of meerstemmig tegelijk hun immense geluiden laten horen, dat geeft al snel een grotesk gevoel. Ik ga graag naar orkesten luisteren. De solisten doen me dan weinig, al lijken zij het meest belangrijk. Ik doe het voor de samenzang van de strijkers. En uiteraard voor die enkele minuten kakafonie wanneer de muzikanten gelijktijdig hun instrument stemmen. Een orkest inschakelen is wat mij betreft echt een goed idee. Arcade Fire haalt dergelijke dingen ook uit en de link tussen deze band is snel gelegd.
Een beetje Beirut
Een ander groot eerdergenoemd verschil is het verschil in tempo van de liedjes. Heel het album is stukken spannender geworden dan zijn voorganger. Plingelende piano’s en glockenspielen zijn ingezet om melodieën extra kracht en energie bij te zetten, naast de strijkers natuurlijk. Hierdoor worden de tracks veel levendiger. Ook de accordeon is uit de kast gehaald, wederom want deze was op de eerste plaat ook te horen. Hierdoor hoor ik soms een beetje Beirut. Twee van de liedjes hebben dezelfde rustige aura als op de eerste cd veel gehoord werd. ‘Wolf’s Behind the Glass’ en ‘Manhattan Grey/Post No Bill’ zijn voor mij persoonlijk daarmee de minste liedjes, alhoewel het echt prachtige liedjes zijn. Maar als je eenmaal wat van de uptempo liedjes gehoord hebt, wil je niets anders meer.
Persoonlijke favourieten zijn ‘Light-O’-Love’ en ‘Jezebell’. De eerstgenoemde omdat ik erg veel hou van liefdesliedjes. De tweede omdat deze je echt meesleept en een fantastisch bombastisch eind heeft. Ook singel ‘Quiet German Girls’ vind ik leuk, deze is lekker uptempo en heeft een hoog meezing/klap gehalte. Erg goed gekozen dus, om juist deze uit te brengen als eerste singel. Ook beide versies van ‘Midnight Room’, waarbij de tweede ‘Midnight Room (Prague Version)’ heet, zijn goed. Eigenlijk vind ik het hele album heel sterk.
Lekker op de zondagmiddag
Op zondag 21 februari wordt het album gevierd op de album-releaseparty in de Helling in Utrecht. Lekker op de zondagmiddag, om 14:30 openen namelijk de deuren. Rue Royale verzorgt het voorprogramma, een fantastische singer-songwriter. Dan zal de aap van een dj St. Paul liedjes draaien tot Blaudzun zijn kunstjes laten zien. Mocht je niet kunnen, ze treden daarna nog vele malen op (bevrijdingsfestival misschien?). Je kan er niet om heen, want 2010 wordt het jaar van Blaudzun!
Eindoordeel? Negen te mooie liedjes, twee naar mijn mening iets mindere. Een 8 omdat het album zo goed is. En een punt extra omdat dat nog steeds is na duizend keer luisteren. En nog een punt extra omdat ik fan ben. Het neusje van de zalm!!!