Echte fans van blink-182 zijn jarenlang verwaarloosd. Na het laatste wapenfeit in 2003, hun self-titled album, was de ruzie over Tom Delonge’s Box Car Racer-project de druppel die de spreekwoordelijke emmer deed overlopen. De breuk tussen Tom, Mark en Travis deed veel stof opwaaien. blink-182 was dood.
In de jaren die volgden experimenteerden de bandleden er muzikaal gezien lustig op los. Zo had Tom veel succes met zijn synthesizerband Angels & Airwaves en deed Mark zijn ding met +44. Het vliegtuigongeluk wat Travis op 19 september 2008 ternauwernood overleefde, kan gezien worden als een geluk bij ongeluk. Het bracht de band weer bij elkaar en in 2011 plofte, na 8 stille jaren, een nieuw album op de mat; Neighbourhoods.
Volwassen en agressief
Namen ze Neighbourhoods nog apart van elkaar op, voor de nieuwe EP pakten ze het anders aan. Ze braken met platenlabel Interscope, sloten zichzelf op en produceerden zelf vijf nieuwe nummers. De EP moest worden wat ze voor ogen hadden met het vorige album: volwassen en agressieve nummers, zowel op muzikaal als tekstueel vlak.
Net als op Neighourhoods is het op Dogs Eating Dogs goed te horen dat de heren veel muzikale bagage hebben meegenomen uit de ‘scheidingsperiode’. When I Was Young en Disaster zijn overduidelijk beïnvloed door Angels & Airwaves en titelsong Dogs Eating Dogs had niet misstaan op het album van +44. De heren hebben het verleden echter goed gemixt met het heden. De typische blink-sound is nog overduidelijk herkenbaar, maar wel in een volwassener en agressiever jasje.
Imposant duet
Het akoestische Boxing Day is de vreemde eend in de bijt. Anders dan de vrolijke akkoorden je doen vermoeden heeft de tekst een triest karakter. De elektronische drum kit van Travis maakt het nummer nog ondefinieerbaarder. Afsluiter Pretty Little Girl, een liefdeslied voor de vrouw van DeLonge, is een imposant ‘duet’ tussen Tom en rapper Yelawolf. De agressieve raps en de onheilspellende synthesizers en kerkklokken zorgen voor een bijzondere vibe die het nummer boven de rest uit laat stijgen.
Dat de heren volwassen geworden zijn is duidelijk hoorbaar. Zongen ze jaren terug nog over hun perfecte vriendin en een eerste date, tegenwoordig kijken ze met volwassen ogen terug op hun jeugd en deinzen ze niet terug voor een flinke dosis agressie, een vleugje cynisme en oprechte liefde. Met deze EP vervolgt blink-182 de in 2008 ingeslagen weg; de weg van vriendschap. Hun gezamenlijke passie voor muziek is een fijne bijkomstigheid.
Recensie: Niels van den Berg