Acid Jazz. Kent u die uitdrukking nog, luisteraars? Ergens midden jaren 90 begonnen bands als Lucy Pearl, Brand New Heavies en (als voorloper) Jamiroquai terug te luisteren naar de funk van Sly & The Family Stone, de neo-jazz van Miles Davis’ Bitches Brew en de fusion van Weather Report en (vooral) Herbie Hancock’s Headhunters.
Het oeuvre omvatte dansbare songs met muzikaal pittige begeleiding, blazers, en een feel good-vibe die na de grunge-implosie lekker aankwam. Echte Acid Jazz is inmiddels een veel minder relevant genre geworden. D’Angelo nam de soul over, en nieuwere artiesten als fka Twigs, SZA en andere loten in de Top Dawg-familie gingen dichter naar de hip hop, en experimenteerden met abstractere beats.
Bevlogen muzikanten
Dat er nog steeds ruimte is voor goed gespeelde muziek van bevlogen muzikanten bleek gisteravond wel in het “lounge-theater” Park West in Chicago, waar een uitverkochte zaal eerst de lokale band Indigo Sun een warm welkom heette. Het viertal is wat meer klassieke soul en wat minder abstractie, maar de charismatische frontvrouw Elli Sutter wond het publiek eenvoudig om haar vinger. En stevige key-tar-solo als afsluiter was een mooie en enthousiast onthaalde gimmick. Deze band komt er wel, mocht dit genre op weg terug naar grootsheid zijn.
De hoofdact was Hiatus Kaiyote, het jonge kwartet uit Melbourne, Australië. Nu denk ik niet direct aan Melbourne als ik aan soul en acid jazz denk, maar de band had (naar aanleiding van hun recente release Choose Your Weapon) een thuiswedstrijd. Met songs die heen en weervlogen tussen verschillende tempo’s, het unieke organische gitaarspel van frontvrouw Nai Palm, en songs over vriendschap, seks, en anime (het geweldige Nakamarra, op plaat met hulp van good ol’ Q-Tip) was het een dampend feest in de beginnende vrieskou.
Achter de beat
De kracht van de band is het gemak waarmee muzikaal complexe muziek word gebracht, en het plezier dat op het podium van de band (en vooral van de zangeres afstraalt). Drummer Perrinn Moss vloog door de ritmes heen, van “achter de beat” funk tot jazz op topsnelheid tot salsa en bossanova, vaak binnen één song. Bassist Paul Mender ging van stotterende arpeggios naar pijnlijk diepe basgrooves. Toetsenist Simon Mavin wist het harmonische midden interessant op te vullen met keyboardpartijen die vooral veel aan The Roots deden denken.
De songs spanden het hele oeuvre van de band, met het eerder genoemde Nakamarra en Molasses als hoogtepunten. Ook mooi was het om te zien hoe gemengd het publiek was (hetgeen in een relatief strikt in hokjes denkende stad als Chicago niet altijd vanzelfsprekend is). Swingend, sensueel en vermakelijk. Hiatus Kaiyote is een droomband om volgend jaar gewoon weer naar North Sea Jazz terug te halen. Goeie muziek was gisteravond tijdloos, ongeacht het label dat erop geplakt zou moeten worden.
Tekst: Jacco Kuipers
Foto’s: Damien Rucker Shyne
