Bij binnenkomst op zondag bleek hoezeer de weergoden de diverse velden van het terrein in modderpoelen hadden veranderd. Het danspodium was zo goed als onbegaanbaar voor mensen die hun schoenen wilden behouden.
Het hoofdpodium waar de avond tevoren de Red Hot Chili Peppers speelden was bezaaid met houtschors en grof zand om lopen überhaupt mogelijk te maken. Mijn medelijden ging uit naar de mensen die met een dagkaart voor zondag, frisse moed én frisse kleren naar Grant Park kwamen.
Maar goed – muziek! Opener op het kleinste podium was het jonge en dolenthousiaste hardrock-kwartet-met-cello Red Oblivion. Een beetje gedateerd (ze zouden zo met Anvil op tour kunnen), maar heel enthousiast, en bonuspunten voor de zanger / bassist, voor wie dit het eerste optreden was na twee dagen eerder uit het ziekenhuis te zijn ontslagen. Ontwapenend en hard – het muzikale equivalent van een goeie bak koffie.
Modderpoelen
Om bij het optreden van het Britse Bombay Bicycle Club te komen, was een ware pilgrimstocht door decimeters diepe modderpoelen noodzakelijk. Maar dat was het waard: puntige, perfect gepresenteerde popliedjes met bijzondere gitaarriffs, mooie samenzang in een (eindelijk) goeie temperatuur. Denk Blur meets Two Door Cinema Club, en je begrijpt het enthousiasme van het ontzettend jonge publiek.
Hoe kun je op een Amerikaans festival zien of een band uit Canada komt? Da’s heel eenvoudig – het HELE publiek staat met maple leaf vlaggen te zwaaien. Dit was het geval bij de emotionele rockers van Hey Rosetta!. Ondanks de wat duistere muziek een vrolijke bijeenkomst van, gezien het tijdstip, wel erg dronken Canadezen. Dan maar snel door naar Oberhofer. Dat was geen succes: aangejaagd door de zenuwen speelde de band de set een kwartier sneller dan gepland, dus ik kan alleen zeggen dat het laatste akkoord mooi klonk. Op weg terug naar het hoofdpodium begon op een van de kleinere podia net het bluestrio The Devil Makes Three. Een “throwback” naar de jaren ’40 / ’50 met gruizige stem, man met baard, banjo, contrabas en teksten waarin de morele afweging tussen goed en kwaad constant werd gemaakt.
Ook de volgende band, Trampled by Turtles, greep terug naar oudere Amerikaanse muziek. Dit kwintet maakte het geluid echter een stuk gevarieerder. De basis is bluegrass, maar close harmony, folk en bij tijd en wijle bloedsnelle honky-tonk kwamen allemaal voorbij in een hypnotiserende set. Voor eenieder die bands als The Low Anthem of Midlake kan waarderen – gaat dit luisteren. Het hoofdpodium leek in eerste instantie wel erg groot voor de heren, maar met hun enthousiasme was genoeg om de mensen die al klaar stonden voor Sigur Rós goed te vermaken.
Hoogtepunt van de zondag
Voordat het zover was, kwam eerst The Walkmen op een van de zijpodia. We schreven enige maanden geleden al over deze intelligente rockband. In de volle zon, volledig in pak, bleek weer wat een uniek geluid het vijftal kan produceren. Heen en weer schietend tussen prachtig ingetogen (Follow The Leader) tot ronduit pissig (The Rat) is dit een juweeltje in de Amerikaanse indie rock. Het eerder genoemde optreden van Sigur Rós zorgde wel voor een geleidelijke leegloop naar het hoofdpodium. En dat bleek terecht. Voor de gelegenheid aangevuld met strijkers, blazers en koor bliezen de IJslandse heren een ongelofelijk mooie set het veld in. Eigenlijk zou het niet moeten werken: lang uitgesponnen nummers, vaak gebaseerd op eindeloze herhalingen van motieven. Teksten in een niet bestaande taal. Geen enkele interactie met het publiek. Het maakte allemaal niets uit: Sigur Rós was tot dat moment het onbetwiste hoogtepunt van de zondag, en een knappe jongen die het droog hield bij sommige van de meer theatrale uitbarstingen.
Na Sigur Rós was het de bedoeling om bij te komen bij de Bruce Springsteen-achtige blue collar rock van The Gaslight Anthem, maar op weg naar het podium herhaalde zich een trend die ik dit weekend vaker gezien heb: het niet goed kunnen inschatten hoe “groot” een band eigenlijk is. Deze band uit New Jersey heeft een enorme schare trouwe fans, maar was op een van de kleinere podia gezet. Gevolg was een ondoordringbare mensenmassa, en een podium dat niet te zien was. Bij de volgende band op hetzelfde podium (het in Amerika inmiddels flink gehype-te Of Monsters and Men) was dit probleem nog veel groter, en werd de security ingezet om mensen weg te houden bij het podium om verdrukking tegen te gaan.
In plaats daarvan was het bij het Malinese echtpaar Amadou & Mariam een stuk beter uit te houden. Voor een klein maar dolenthousiast publiek werden de dansschoenen (of slippers) aangetrokken en was het zweten geblazen bij de enige band die naast de bandleden ook de crew en het management aankondigde.
Podiumbeest
Daarna werd het tijd voor serieuzere zaken. Eind jaren ’90 maakte het Amerikaanse At The Drive-In furore als snoeiharde post-hardcore band, voordat de groep in 2001 met ruzie uit elkaar viel en opging in The Mars Volta en Sparta. Nu was de oorspronkelijke line-up samen voor een handvol optredens op Amerikaanse festivals, waarbij Lollapalooza zowel de grootste show als de (waarschijnlijke) afsluiter was. En dat was te merken. Ondanks gigantische technische problemen is Cedric Bixler-Zavala nog steeds een podiumbeest en heerlijk sarcastische entertainer. De band speelde loeistrak, de aankondigingen waren van hoog surrealistisch niveau, en het 30-plus mannelijke publiek stond uit volle borst mee te zingen. Een moeilijke overwinning, maar desalniettemin een overwinning.
“We hadden zo’n zin om op te treden, en toen we uit onze trailer kwamen, was de lucht groen”, aldus Carolina Polachek van Chairlift. De band had oorspronkelijk op zaterdagmiddag moeten spelen, maar dat optreden werd geannuleerd wegens de aanstormende onweersbuien. Met het wegvallen van DJ Mel was er op zondag vroeg in de avond een plekje vrij gekomen. Probleem was dat de organisatie dit via Twitter bekend maakte, en aangezien 90.000 man het mobiele data netwerk volledig overbelast hadden, was er vrijwel niemand aanwezig toen het viertal zich dapper door haar dromerige synthpop worstelde. Dit had ook te maken met de aanloop naar het laatste programmatechnische dilemma: welke afsluiter ga je kijken? De keuzes waren Justice en Jack White.
Coke snuivende high school kids
Ik besefte me dat de Muziekliefhebber voor die laatste zou gaan, maar met 36 uur festival in de benen was de mokerslag van het optreden van het Franse duo precies wat nodig was. Alle subtiliteit van albums Cross en Civilization werden live overboord gegooid ten faveure van het hardere beukwerk. Overstuurde bassen, Marshall-versterkers met ingebouwde stroboscopen, remixen van Simian en (jawel!) Mr. Oizo en HEEL VEEL, HEEL LANGE aanlopen naar weer een allesverzengende climax. Moshpit, coke snuivende high school kids, rondvliegende glow sticks, en mensen die aan de lopende band flauwvielen: na een heel beschaafd weekend sloegen bij Justice alle stoppen bij het aanwezige publiek door, hetgeen tot een haast tribaal feest leidde. Hard, compromisloos, smerig. Voor de verandering was dit een geniale actie qua programmering: als afsluiter nog even het beste optreden van het weekend (ik hoorde dat Jack White ook prachtig was, maar kan dit niet uit eigen ervaring bevestigen).
En wat een weekend. Zoals ik al eerder meldde, was de programmering van Lolla in vergelijking met voorgaande jaren met sprongen vooruit gegaan. Het feit dat het festival moeiteloos alle drie de dagen uitverkocht en dat alle “nieuwe” podia (dance / hip hop) vrijwel constant vol waren bewijst dat deze “gok” een goeie is geweest. De locatie blijft een van de mooiste ter wereld, de organisatie verdient respect voor hoe de evacuatie en het festival in het geheel werden aangepakt. In een land dat nogal eens overstuur reageert voor veiligheidsrisico’s was dit een weekend met gigantische mensenmassa’s in tropische temperaturen op een klein kluitje, zonder een onvertogen woord (behalve de tweet tijdens de onweersonderbreking “I took all these drugs for this?!?!“). Voor herhaling vatbaar dus. En voor geïnteresseerden: het ticket absoluut waard.
Jacco Kuipers
Lees hier het verslag van dag 1 en dag 2
Foto’s van het festival staan op onze Facebookpagina.