Volgens Urban Dictionary betekent “Ragequit “fuck this , I’m done”. Dat dekt de lading uitstekend voor het concert dat gisteravond plaats vond in Chicago’s United Center.
De voortekenen waren goed: na een lange periode van afwezigheid kondigden Mary J Blige en D’Angelo een “dual headline” tour aan, met een tiental shows in middelgrote locaties door heel Amerika. In Chicago werd dit de United Center, de thuishaven van de Bulls (basketbal) en Blackhawks (ijshockey), vergelijkbaar met Ahoy’ in Nederland. En dat is een big deal. Beide artiesten hebben in de afgelopen jaren weinig van zich laten horen, maar hebben met eerdere live-optredens een bijna mythische status verkregen. Wij waren vooral benieuwd naar D’Angelo, op basis van eerdere beelden van zijn verrassingsoptreden op Bonnaroo.
Groupon
Maar eerst was het tijd voor rijzende ster Melanie Fiona. Ondanks de status van “voorprogramma” heeft mevrouw Fiona al twee Grammys op zak, evenals een bonafide hit met haar duet met Cee-Lo (Fool For You). Begeleid door een band die steviger rockte dan verwacht gezien haar oeuvre, en door twee danseressen / zangeressen liet Fiona merken dat haar stem mooi, maar niet heel stevig is. Halverwege haar set begonnen de noten vals te worden. Het publiek greep de gelegenheid aan om in de gangen van de zaal de laatste stand van de NFL-wedstrijd tussen Chicago en Green Bay te bekijken. Dat laatste is wellicht een reden dat de zaal niet eens voor de helft gevuld was – de kaarten gingen uiteindelijk via Groupon met 60% korting in de verkoop, en nog was de bovenste ring leeg, evenals hele blokken goede plaatsen op de vloer en in de lagere ringen.
Na een pauze voor het verbouwen van het podium was het duidelijk dat Mary J. Blige het hoofdprogramma zou zijn – D’Angelo begon met een strakke uitvoering van Brown Sugar, gevolgd door Chicken Grease, gevolgd door… 10 minuten stilte en duisternis op het podium. Boegeroep was het gevolg. Dat hield snel op toen D’Angelo solo op piano een fantastisch soulvolle uitvoering van Untitled inzette, die echter maar twee minuten duurde. Weer tien minuten duisternis op het podium terwijl de band terug kwam, nog twee nummers en toen… was de set afgelopen. 5 nummers – 25 minuten. Zaalverlichting aan, en het podium werd omgebouwd voor Mary J. Blige. Pardon? Toen duidelijk werd dat dit ombouwen een uur zou gaan duren (het was inmiddels half elf), hebben wij United Center gelaten voor wat het was en zijn naar huis gegaan. Ragequit, dus.
LiveNation
Aangezien het concert dus een gitzwarte tegenvaller was, kunnen we het hier wel hebben over LiveNation. LiveNation is berucht geworden met haar 360-graden contracten met grotere artiesten: een artiest krijgt een vast bedrag in ruil voor het overdragen van muzikale rechten, touropbrengsten, merchandiseverkoop enzovoorts. Dit idee is gebaseerd op de gedachte dat de aanvullende verdiensten het gat moeten en kunnen vullen dat door de terugval van muziekverkoop is veroorzaakt. Gevolg is dat LiveNation in de VS hetzij tours organiseert waarbij het kaartje duurder is gemaakt door de prijs van het nieuwste album van een artiest erin te verwerken, hetzij waarbij meerdere artiesten die enige tijd geen (relevante) muziek meer hebben gemaakt worden gecombineerd. Wij hebben eerder $50 moeten betalen om Florence & The Machine te moeten zien, verplicht gekoppeld aan een album dat al betaald thuis in de kast stond. Garderobe kostte $5, een biertje $10. Kaarten voor de show van gisteravond moesten oorspronkelijk tussen $95 en $175 kosten, ondanks het feit dat het laatste originele album van Blige uit 2009 dateert, en het laatste van D’Angelo (het nog immer geniale Voodoo) zelfs uit 2000. Ergens voelden we dus gerechtigheid toen de lege stoelen zichtbaar werden, en toen D’Angelo duidelijk het publiek niet mee kreeg in zijn belachelijk korte set.
De vraag is dus: wat ging hier mis? Soul en R&B is, zeker in Chicago, boven alles zwarte muziek, die niet op “gewone” radiozenders te horen is. Dat betekent dat de doelgroep voor dit concert vooral de bevolking uit de armere zuid- en westkant van Chicago was. Had deze groep geld en behoefte om, inclusief een T-shirt en een drankje, $200 stuk te slaan op artiesten die al enige jaren niet echt relevant meer zijn (en die, in geval van D’Angelo, buiten de VS vele malen succesvoller waren dan in het thuisland)? Ik denk dat vooral die relevantie het probleem was: Toen Jay-Z en Kanye West eerder United Center voor hun Watch the Throne tour bezochten, was het concert binnen no-time uitverkocht. Kanye West is een “local boy”, en er was zowaar een nieuw album dat gepromoot moest worden. Gisteravond was het resultaat dus exact het tegengestelde: een klein, ontevreden publiek na een set die een “dual bill” hoofdact niet waardig was. Het getuigt van de respectloze mentaliteit van LiveNation jegens haar klanten, de muziekliefhebbers. Moge dit bedrijfsmodel maar snel tot het verleden behoren.
Jacco Kuipers