Als liefhebber van “echte muziek” is het erg makkelijk om negatief te doen over een reünie-tour ter ere van het vijftigjarige bestaan van de Beach Boys. De kaartjes waren schreeuwend duur. De security genadeloos over camera’s en smartphones.
Bij binnenkomst in de zaal viel aan het podium al af te zien dat alles gericht was op de creatieve “golden years” van de Amerikaanse groep, dus van de vroege surf-hits tot en met het Pet Sounds / Smile tijdperk. Het podium was ingericht als de vleugel van een jaren 60 Amerikaanse slee, de videoschermen lieten stranden, hot rods en petticoats zien. Kortom: terug naar de “goeie ouwe tijd”. Met een clubje mannen op leeftijd die nog even flink hun pensioenen wilden spekken.
Heel makkelijk dus. Aan de andere kant – we hebben het hier wel over de Beach Boys. Na de Beatles en Stones wellicht de derde “grootse” band die de jaren zestig heeft voortgebracht, en zeker een van de belangrijkste vertegenwoordigers van Amerikaanse popmuziek aller tijden. Amerikaanse popmuziek die, zeker in die tijd, een veel optimistischer wereldbeeld liet zien dan in Europa. Een wereld bezongen met mooie harmonieën, gezongen door mooie jongens die van surfen, meisjes en snelle auto’s hielden. Die jongens (althans, de vijf die nog in leven zijn) begonnen gisteravond, begeleid door een gigantische backing band, aan een set vol surf klassiekers. Catch a Wave, Surfin’ Safari, Hawaii, Surfer Girl– het was moeilijk om een titel zonder verwijzing naar planken en golven te vinden.
Brian Wilson
Halverwege de eerste set kwam de eerste breuk met dit patroon, in een prachtig vocaal gearrangeerde doo-wop cover van Why Do Fools Fall in Love, met de groeten van “cousin Brian” Wilson die weer even liet zien waarom hij gezien wordt als een van de beste songwriters / arrangeurs van de 20e eeuw. Na een afsluitend viertal songs over auto’s (en natuurlijk I Get Around) was daar 20 minuten pauze. Tot dat moment was het leuk om de Beach Boys een keer te zien, maar zeker niet geweldig.
De kwaliteit schoot echter omhoog na de pauze. Na een groepszang rondom Wilson’s piano met Put Some Music in Your Day en een cover van California Dreamin’ ging het repertoire richting het complexere, meer gevarieerde werk van de latere albums (en dan in het bijzonder Pet Sounds). En daar kon Wilson eindelijk door de waas heen breken waar hij gedurende de eerste set in leek te zitten. Zijn “lijflied” I Just Wasn’t Made for These Times werd bevangen gebracht, en met een staande ovatie ontvangen. Sloop John B en Wouldn’t It Be Nice klonken helder en fris. Forever werd gespeeld met video- en audio-opnamen van de overleden Dennis Wilson. En geleidelijk werd duidelijk wat een ongelofelijk repertoire deze band door de jaren heen heeft geproduceerd.
God Only Knows
Ik geef het iedere band, ongeacht hoe groot of succesvol, te doen om een setlist te kunnen eindigen met songs van het kaliber God Only Knows – Good Vibrations – California Girls – Help Me Rhonda – Surfin’ USA – Fun Fun Fun. Ik denk dat iedere ploeterende band alles zou offeren om één zo’n nummer te kunnen schrijven; de ‘Boys hebben ze allemaal. En meer. Ik geef het muziekfans ook te doen om het droog te houden bij God Only Knows live (met videobeelden en audio van de eveneens overleden Carl Wilson) – waarschijnlijk een van de mooiste popliedjes aller tijden.
Twee keer een uur dus. En 44 liedjes in totaal (het voordeel van een groot 45-toeren repertoire is dat de liedjes zelden voorbij de twee minuten gingen). De stemmen waren niet altijd even sterk, het was niet altijd duidelijk of de mannen zelf zongen of één van de leden van de ijzersterke backing band. Maar het plezier droop van het podium, strandballen vlogen door de zaal, en iedereen verliet met een stalen glimlach het theater. Zelfs de ongrijpbare en podiumvrezende Wilson die, eenmaal ingearmd bij de podiumhulp om hem backstage te krijgen na de toegift, zich nog even omdraaide en met een voldane glimlach het door hem zo gevreesde publiek toezwaaide. De kroon op een avond die retecommercieel was, bij vlagen te fout voor woorden, maar die desondanks perfect diende als eerbetoon aan een geweldige band. Mogen ze nog maar een hoop lol beleven aan de jubileumtour.
Jacco Kuipers
