Zo af en toe komt er een game uit die op mijn radar staat, maar niet per se omdat ik er enthousiast voor ben maar eerder omdat het mij interesseert wat het nou echt is. Outriders was voor mij zo’n game. Het werd in previews omschreven als een mix tussen Mass Effect qua combat en een Diablo voor de omliggende loot systemen. Iets wat mij op het lijf geschreven zou moeten staan, maar de beelden trokken mij nog niet zo. De uiteindelijke game deed dit absoluut.
Matig verhaal
Laten we meteen een van de mindere van Outriders uit de weg hebben; het verhaal. Zonde, want het plot sprak mij van tevoren erg aan. Nadat de mensheid wordt gedwongen de Aarde te verlaten omdat deze onbewoonbaar is geworden, komen ze na een reis van 80 jaar aan bij de planeet Enoch. Deze wereld lijkt op het eerste oog geschikt te zijn als nieuw thuis, maar al gauw blijkt een mysterieuze storm genaamd ‘the Anomaly’ het tegendeel te bewijzen. De hel breekt los en jouw personage, een Outrider, wordt erdoor geraakt. Na jaren later wakker gemaakt te worden uit een cryoslaap, blijk je speciale krachten te hebben. Alsof The Anomaly en de levensgevaarlijke fauna van Enoch nog niet erg genoeg waren, heeft de resterende mensheid zich (uiteraard) weer eens tegen elkaar gekeerd in één grote oorlog.
Vanaf dat moment word je personage van hot naar her gestuurd (de locaties en monsters waren grote pluspunten voor mij) en krijg je constant orders naar je hoofd geblaft. De “kurwa’s” vliegen je om de oren (de game is gemaakt door de Poolse studio People Can Fly wat dat stukje verklaard) en op die sterke intro na, weet het verhaal zich op een aantal set pieces nooit echt te herpakken. Plot twists die een emotionele dekking zouden moeten hebben, landen simpelweg niet lekker. Het is niet per se slecht, maar erg matig en we hebben door de jaren wel beter gezien. Gelukkig hoeft Outriders het niet van het verhaal te hebben.
IJzersterke gameplay
De gameplay is namelijk ijzersterk en de feeling van het rondrennen, schieten, je powers gebruiken en het personage aankleden met betere gear en wapens hield mij in zijn greep. Het ding met Outriders is dat het – mede door het online gedeelte – aanvoelt als een game as a service, maar in de praktijk is het meer een mix tussen een RPG en lootershooter zoals Borderlands.
Het begint al bij het kiezen van één van de vier classes voor jouw personage. Zo is de Devastator een Tank-achtige build waarmee je meer damage kan krijgen en van dichtbij damage kan doen, terwijl de Techomancer het vanaf een langere afstand beter doet. Zelf ben ik de game speel ik de game als een Pyromancer die met zijn vuurkrachten op gemiddelde afstand effectief is. Hier komt dan ook het multiplayer gedeelte om de hoek kijken van Outriders, want hoewel de game perfect in je eentje te spelen is (90% van de game heb ik alleen gespeeld) is het leuk om andere spelers om je heen te hebben met de andere classes.
Met name de flow in de combat, zorgde ervoor dat ik de game bleef spelen, hoe pittig de gevechten soms ook wel niet werden. Je moet constant actief blijven en je powers gebruiken op vijanden om jezelf te blijven healen. Je wisselt dus constant tussen actief en passief om jezelf naar voren te werken. Mocht het dan toch te pittig worden, is het World Tiers systeem een heel gaaf concept. Naarmate je langer in leven blijft, zullen deze Tiers steeds een stapje hoger gaan. Hoe hoger de Tier hoe beter de loot, maar zullen de vijanden ook een stuk sterker zijn. Op ieder gegeven moment kan je deze een tandje lager zetten mocht je écht niet verder komen.
Zoals eerder gezegd voelt de game qua opzet aan als een game-as-a-service zoals Destiny, maar heeft het ‘gewoon’ een einde na de verhaallijn. Zelfs de Endgame waarin je jouw personage tot het maximale brengt in 14 verschillende Tiers (weer iets anders dan de World Tiers) heeft een einde.
Problemen
So far so good, maar toch heeft Outriders deze eerste weken toch wat issues gehad die op dit moment af en toe nog terugkomen. Zo waren de servers tijdens het reviewen lang niet altijd even stabiel, waardoor je halverwege een missie gewoon uit de game gegooid kan worden of überhaupt niet eens de game kon opstarten. Dit lijkt nu vooralsnog opgelost te zijn, maar waarom ik hier last van zou moeten hebben terwijl ik in mijn eentje speel (en dus ook de game niet op pauze kan zetten), is mij een raadsel.
Conclusie
Het verhaal mag dan wel niet veel zijn om over naar huis te schrijven en er zijn nog altijd wat stroeve foutjes die eruit gewerkt moeten worden, maar de gameplay en wereld van Outriders maakten een hele hoop goed voor mij. De combat voelt lekker aan, van het dekking zoeken tot het gebruiken van je powers en wapens en bewijst dat een “gewoon goede” game op den duur zeker de moeite waard kan zijn.
Outriders is nu beschikbaar voor de PS4/5, Xbox One, Xbox Series S/X en PC. Voor deze review is de PlayStation 5-versie gebruikt
Marc de Haas
