“Spoo Pee Doo, I’m free at last” zingt Leon Thomas in het nummer Spoo Pee Doo van saxofonist Archie Shepp. In het gelijknamig boek van Dimitri Verhulst draait het ook om vrijheid. De vrijheid om op vrijdagavond kroegen af te schuimen en de bedreiging van die vrijheid door terroristen.
Tijdens de bloedige aanslagen in Parijs was Verhulst zelf aan het stappen in Gent. Of hij het ook zo bont maakte als de hoofdpersoon in dit boek weet waarschijnlijk alleen de schrijver zelf, maar parallellen zullen er zeker te vinden zijn. In ieder geval heeft de protagonist zin om even lekker met niets anders bezig te zijn dan stappen en alle rituelen die daarbij horen. Het is een genot om te lezen hoe Dimitri Verhulst het uitgaansleven beschrijft. Van poëtische omschrijvingen van het eten van een vette snack na het stappen tot een hoofdstuk dat vrijwel helemaal bestaat uit een eerbetoon aan gin op rijm.
Terrorisme
Halverwege de stapavond van de hoofdpersoon blijkt dat Schiphol getroffen is door een terroristische aanslag. Natuurlijk staat men erbij stil, is er woede en walging, maar gaat tegelijkertijd het stappen ook door. Geheel in lijn met wat men steeds aanraadt na zo’n soort terreurdaad. Wij laten ons niet uit de weg slaan door terrorisme en gaan door met ons leven, alsof er niets aan de hand is. Dat lijkt een slap antwoord, maar het enige antwoord voor terreur is liefde. In dit geval de liefde voor bier, gin, opzwepende muziek en vrouwen.
Laten we de vrijheid blijven vieren, dat zou het thema van dit boek kunnen zijn. Verhulst zegt hierzelf over: “Wij kunnen de aanslagen van gruwel beantwoorden met aanslagen van schoonheid, aanslagen van literatuur. De inkt moet vloeien, omdat ook hem de droogte dreigt te worden opgelegd.” Helaas zal pas over heel veel jaren blijken welke aanslagen de meeste impact hebben gehad. Laten we hopen op de schoonheid, de liefde en de vrijheid.