Toen Habroxia afgelopen jaar verscheen vond ik een te waarderen old school shoot ‘em up die net wat te standaard was. Exact een half jaar komt Lillymo Games met een opvolger welke de boel meer moet opschudden dan zijn voorganger.
Aan de stijl lag het niet; Habroxia doet je terugdenken aan de dagen van de arcadekast waar je games als Gradius, R-Type en Darius op speelde. Simpel, maar fraai en effectief spritework deed mijn hart sneller kloppen evenals de steile leercurve en moeilijkheidsgraad die de game kende. Toch verviel de game al snel in herhaling, bleken vijanden niet echt memorabel en waren het met name de boss fights die de boel interessant hielden.
Fire away!
Zijn opvolger voelt veelal hetzelfde, al heeft Lillymo wel afscheid genomen van de gekke alternatieve vuurmethode die verticaal schoot. Iets wat je in de originele game amper gebruikte omdat het alleen in hele specifieke situaties handig leek. Nieuw in Habroxia 2 is de mogelijkheid om in alle richtingen te schieten met de rechter stick en dat maakt het ontwijken van de kogelregels een stuk beter te doen. Laag vliegen om projectielen te vermijden, maar toch op je doelwit kunnen blijven vuren voelt goed – al laat dit je nooit helemaal veilig zijn. Vijanden in dit tweede deel zijn nog altijd ontzettend dodelijk en een fout wordt snel afgestraft. Al helemaal wanneer je te maken krijgt met hittezoekende aanvallen en bommen die je achtervolgen tot ze exploderen.
Meerdere paden te bewandelen
Ik kon dan ook waarderen dat de game opent met een tutorial voor het opfrissen van het geheugen en wegwijs te worden in de nieuwe cockpit. Al helemaal omdat dit op verhalende wijze gepresenteerd werd en je zo toch een connectie opbouwt in een game die dat anders volledig zou laten. Je baant je een weg door meerdere levels die non-lineair zijn ingericht. Sommige levels vorken op bepaalde punten, waar je weer een andere baas te wachten staat die de toegang tot een andere vliegroute blokkeert. Deze bazen zijn wederom het hoogtepunt, al viel het me op dat ze weinig geëvolueerd zijn sinds het originele Habroxia. Veel van het origineel is hierin ook ronduit bewaard gebleven, zoals het vinden van de verloren astronauten in ieder level en dat het horizontaal scrollende perspectief af en toe wisselt voor een verticale shooter.
Een uitdagende run
Eerder liet ik al doorschemeren dat Habroxia best uitdagend kan zijn voor de onervaren shooter-speler. Gemiddeld zal je ongeveer tien uren nodig hebben om de hoofdmoot van de game door te komen, maar afhankelijk van je vaardigheden kan dit vele malen minder of juist meer zijn. Dit komt vooral omdat het geen checkpointing systeem kent, wat betekent dat als je sterft bij de baas je alles opnieuw moet doen. De herhaling van deze levels kon me af en toe wat op de zenuwen werken, maar je leert er wel goed van hoe alles in elkaar zit. Omdat powerups altijd willekeurige drops zijn, is iedere “run” dan ook weer anders en mocht je echt vast zitten is er altijd wel een alternatieve route om te proberen.
Steeds een stapje beter
Wat ook helpt is dat je credits die je opbouwt gedurende iedere vlucht bewaard blijven en je dus ook upgrades kunt aanschaffen als je een level een paar keer niet zou halen. Van de kracht van schoten, tot meer hitpoints en de spreiding van je kogels; Habroxia 2 kent een flink aantal zaken die verbeterd kunnen worden aan het schip. Daarbij speel je diverse andere wapens vrij die je zowel voor als achter kunt monteren, waardoor je een loadout kunt aanpassen op de vlucht die je maakt. Daarbij moet je ook de speciale wapens en abilities goed managen omdat er maar één per keer actief kan zijn. Wil ik dat schild oppakken wetende dat dit mijn alles-vernietigende bom laat verdwijnen? Of wil ik juist die bom voor crowd control als het me te druk wordt en dump ik de gigantische laserstraal die ik eigenlijk voor de baas bewaarde? Doordat je deze doorgaans door het hele level vindt motiveerde me dit juist om niet zaken op te proppen, maar te gebruiken. Ook als dat niet altijd inhield dat dit het meest effectief was.
Conclusie
Aan het einde van de dag voelt veel van Habroxia 2 hetzelfde en het is goed om te zien dat er gameplay technisch toch de nodige verbeteringen zijn gemaakt. De game is nog altijd pittig te noemen en kan je, afhankelijk van je skill level, best wat keren laten vloeken. Toch maakt het overwinningsgevoel van het verslaan van een grote robotbazen voorzien van coole namen een hoop goed. Door het slimme upgrade systeem is er veel variatie en kun je ook uitbouwen wanneer je een level niet haalt. Habroxia 2 slaagt daarmee meer dan zijn voorganger in het neerzetten van een fijne, nostalgische shooter.
Sander Noordijk
