Ergens in de toekomst zal het mogelijk zijn om robots te kopen die je gezelschap kunnen houden. Klara is zo’n robot. Zij mag mee naar huis met Josie en haar moeder. Daar ontdekt Klara dat niet alles is wat het lijkt.
In zijn eerste roman sinds hij de Nobelprijs voor Literatuur won, schetst Kazuo Ishiguro een toekomstbeeld waarin er technisch misschien wel te veel mogelijk is. Het blijkt dat niet alle mensen daar even goed mee om kunnen gaan. Door een KV (Kunstmatige Vriendin) als verteller op te voeren, krijg je deze wereld te zien met de naïeve blik van Klara. Doordat ze een robot is, weet ze veel, maar begrijpt ze niet alles.
Deze moderne gezelschapsrobot haalt haar energie uit zonlicht, waardoor de Zon door Klara als een soort goddelijke kracht wordt ervaren. Waar wij mensen het zonlicht alleen op speciale momenten echt ervaren, staat Klara er constant bij stil. Ze is zelfs van mening dat de zon niet alleen haar kracht en energie geeft, maar dat ook bij de mensen doet.
Optimistisch
In eerste instantie lijkt het alsof Klara is gekocht om de tiener Josie gezelschap te houden, maar gaandeweg blijkt dat de Moeder andere plannen met de KV heeft. Het boek bestaat uit zes delen en in ieder deel neemt het verhaal een bijzondere wending. Ondanks dat er heel veel verandert voor de personages blijft Klara optimistisch en vriendelijk. Zelfs op de momenten dat de mensen alles hebben opgegeven.
Kazuo Ishiguro laat met Klara en de Zon zien hoe complex de relaties en vriendschappen tussen mensen kunnen zijn. Ruzies, onbegrip, verwachtingen en ziekte staan vaak in de weg. Behalve bij Klara en de andere KV’s. Zij bekijken de wereld open en eerlijk tot het bittere eind aan toe. Klara is een van de meest bijzondere romanpersonages die ik ooit ben tegengekomen.