Na twee ontzettend succesvolle albums te hebben uitgebracht, is Yeasayer toe aan de release van hun derde studioalbum. De nieuwe plaat heeft de naam Fragrant World en zal op 20 augustus 2012 uitkomen. Ter ere van de promotie zijn de mannen naar Amsterdam gekomen om de pers te woord te staan. In het mooie American Hotel in Amsterdam had Mixed Grill een erg leuk gesprek met Anand Wilder (gitaar) over het nieuwe album, je geld verdienen als artiest, muzieksmaak en nog veel meer.
Als eerste zou ik je wat vragen willen stellen over het nieuwe album, Fragrant World, dat in augustus dit jaar uitkomt. Naar mijn mening is dit tot nu toe jullie sterkste album: het lijkt alsof muziek en zang geen strijd meer voeren om een prominente plaats, maar de muziek is nu een uitgebalanceerd, clean geheel wat heel fijn in het gehoor ligt. Is dat ook het idee waar jullie mee van start zijn gegaan bij het maken van het album?
Ik weet eigenlijk niet of er echt een idee was. Tegen de tijd dat je je derde album begint te maken heb je gewoon veel meer te maken met het feit dat je weet hoe het opnameproces gaat, wat wel en niet werkt, wat de workflow is, de effecten te gebruiken etc. We wisten wel dat we geen poppy en gladde plaat zoals Odd Blood (2010) wilden maken, dus we moesten een stap vooruit en blijven experimenteren met geluid. We zijn veel beïnvloed door contemporaine, electronische bands.
Zoals?
Gold Panda en er was een album van Ford & Lopatin waar ik veel naar heb geluisterd.
Dat jullie steeds meer invloeden hebben van contemporaine muziek is duidelijk te horen: All Hour Cymbals was heel erg experimenteel en psychedelisch, Odd Blood daarentegen veel compacter en strakker. En nu zijn deze twee elementen met elkaar vermengd in Fragrant World. Over jullie nieuwe single, Henrietta, deze is een korte poos terug uitgebracht: hebben jullie dit nummer al live gespeeld?
Ja, we hebben het al een paar keer live gedaan. We hebben in de lente Devil and the Deed, Demon Road en Henrietta gespeeld. The Devil and the Deed maakte zijn debuut op het Conan festival, tot grote teleurstelling van onze platenmaatschappijen. Wat Henrietta betreft hebben we een aantal aanpassingen gemaakt in hoe we het nummer spelen. Het nummer was veel te ‘straight forward’. De demo die Chris (Keaton, toetsenist) had gemaakt was erg goed, maar live werd het een beetje te rechttoe rechtaan.
Het gaf niet genoeg ruimte om te experimenteren zoals jullie bij voorkeur doen op het podium?
Ja precies, het was uiteindelijk gewoon een suffe beat. Dus toen hebben we er in de studio een dansbare bassline in gegooid en toen hebben we bedacht om er een hele lange outro aan te breien. Dat stelde ons in de gelegenheid hele leuke ambient-experimenten uit te voeren.
Zo blijft het in ieder geval interessant om ‘Henrietta’ telkens weer opnieuw te spelen. Wat ik me nog afvroeg is het volgende. Ik heb gelezen dat jullie met Fragrant World de schizofrenie van de hedendaagse wereld vangen. Kan je me misschien vertellen wat jullie hiermee bedoelen.
Ik kan het niet precies uitleggen, maar ik denk dat er heel veel muziek is die dit gevoel over wil brengen. In New York bijvoorbeeld word je dagelijks gebombardeerd door allerlei facetten van de maatschappij, cultuur, technologie, kunst etc. Het is gewoon een dergelijk levendige stad. Wij zouden dat graag met onze muziek willen reflecteren. Vaak betekent dat gewoon een heel boel ingrediënten gebruiken.
Om de multitude van het dagelijkse leven weer te geven…
Ik denk dat er bepaalde genres of artiesten zijn die niet zo ‘schizofreen’ zijn, bij hun eigen dingen blijven steken en dat keer op keer uitvoeren. En ik ben gek op dat soort artiesten, zoals Nick Cave, Bob Dylan en Tom Petty. Het is een soortgelijke formule en ik denk dat er een soort van authenticiteit van uitgaat. We hebben altijd geaspireerd om muzikanten te zijn die van voortdurend van vorm veranderen en experimenteren.
Jullie reizen gewoon met de tijd waarin jullie leven.
Precies. Als je kijkt naar mensen zoals John Lennon, Brian Eno en David Bowie: deze mensen hadden altijd weinig geduld en bewogen zich van het ene naar het andere genre, puur om hun leven interessant te houden.
Is er een nummer op het nieuwe album wat de essentie van Fragrant World weergeeft?
Dat is er niet. We probeerden elk nummer heel eigen te maken dus ik denk niet dat er echt een nummer is dat symbool staat voor het hele album. Iedereen kan zijn eigen favoriet kiezen. Het is een heel divers album.
En op het album wat online te verkrijgen zal zijn hebben jullie een extra track toegevoegd die zelf Fragrant World heet.
Klopt ja, dat nummer gaan we ook tijdens de tour spelen. Sterker nog we spelen het vanavond ook in Utrecht. Ben je er ook bij?
Nee helaas niet, maar in september wel. Ik heb nog een vraag over Fragrant World: de coverart, kan je me daar wat over vertellen? Mijn eerste associatie was die met het beeld van Rodin dat zo gehavend was…maar wat is het echte idee erachter?
Dat is niet eens zo’n gekke gedachte. Het is eigenlijk het werk van een vriend van Chris die hij via vrienden heeft ontmoet. Hij heet Ryan Waller en hij had zo’n heel concept bedacht met dans en taal, waar dan een hele geschiedenis van de ontwikkeling aan vast zat: taal en dans zouden niet los van elkaar ontwikkeld zijn, maar bij ze zouden gelijk op gaan. Bij elke ontwikkeling van de dans zou dan een bepaald karakter horen etc. Het is eigenlijk een soort van Vogue (lacht). Ze hebben heel veel foto’s gemaakt van een danser in allerlei poses. En het laatste album had ook heel erg coole coverart, een beetje bombastisch, en deze cover is veel strakker en cleaner.
In de tussentijd beginnen er regendruppels naar beneden te vallen en na de melding dat onze drankjes niet buiten kunnen worden gebracht, besluiten we het gesprek binnen voort te zetten.
Nu heb ik nog wat andere vragen voor je…zou je me kunnen vertellen hoe het moment was waarop je ineens besefte dat je je geld kon gaan verdienen als artiest?
Het eigenlijk een soort van gebeurd. Ik herinner me dat er een soort van kritisch moment was waarop we bijeen kwamen en onze voormalige manager vroeg of we een album wilden maken en of we bereid waren om te touren. Het is heel grappig want destijds dachten we “Ja duh, tuurlijk gaan we touren, you gotta do what you gotta do”. Het is niet alsof we dachten van “Ik wil wel in een band zitten, maar touren…ik weet het niet”. Toentertijd hadden we nog allemaal baantjes, ik werkte als vrachtwagenchauffeur en ik was prop stylist (stylist bij fotoshoot, regelt al het materiaal). En toen kwam het album uit in oktober 2007 en daarna zijn we heel november op tour gaan. Het was niet omdat we er gelijk van konden leven, het was omdat we onze andere baantjes niet konden doen, omdat we aan het touren waren. Het jaar daarop hebben we bijna zo goed als helemaal getourd. Na die eerste maand touren kwamen we thuis, verdeelden we al het geld wat was verdiend en zo ging het in het begin eigenlijk.
Het was dus een hele natuurlijke overgang: van bijbanen naar het leven als muzikant?
Ja, voor de eerste reis naar Engeland, dat was in augustus 2007, moesten we onze eigen tickets betalen en we hebben daar helemaal geen geld verdiend. Dat was wel echt een van de leukste reizen die we hebben gemaakt, we reden elke dag naar een andere show.
En hoe was het Engelse publiek?
Goed! Het was heel gek dat mensen kwamen voor een band die niet eens een album uit had.
Engelsen gaan vaker om gewoon muziek te horen.
Precies en dat is voor mij heel fijn: ze zijn daar om muziek te luisteren en ze zijn benieuwd naar je. Het is een hele pure instelling.
Ik zag dat jullie ook tijdens het Melt Festival op gaan treden. Wat vind je nou leuker: op festivals staan of in concertzalen optreden?
Het hangt er vanaf….soms kunnen festivals echt vreselijk zijn. Dan regent het de hele tijd en zit je te wachten totdat je op kan. Gelukkig hebben op dit punt een fantastische crew die alles voor ons klaarzet en ook een te gekke geluidsman. Onze eerste jaar op festival hadden we ongeveer een kwartier om onze spullen klaar te zetten op het podium na de band voor ons. Dan las je weer binnen no time artikelen met titels als “Yeasayer took forever during soundcheck.” Die mensen hebben geen idee. Als je ergens in een zaal speelt heb je vanaf 2 uur ’s middags de tijd om alles op te bouwen en dat is een heel ander verhaal.
Dus het hangt er vanaf…festivals kunnen ook te gek zijn als je heel veel bevriende bands ontmoet en de hele met elkaar aan het handen bent, alsof het een dergelijk zomerkamp is.
Over Yeasayer zijn veel meningen: de een vindt de muziek te chaotisch, de ander kan niet meer zonder. Wat is tussen alle meningen nu de grootste misvatting over jullie muziek geweest?
Ik denk het grootste misverstand dat er vanaf het begin al is geweest, is dat onze muziek tot freakfolk werd gerekend.
Dus jullie werden in het hokje van Coco Rosie geplaatst?
Ik vind Coco Rosie cool, ze maken hele interessante, vreemde dingen. Maar ik denk dat we een of twee liveshows met een akoestische gitaar hebben opgetreden, in het vroege begin en toen waren we gelijk als een rockband bestempeld. Vanaf het begin waren we al geïnteresseerd in harmonieën en gebruikten we samplers om interessante geluiden mee te maken. Dus ik denk dat die misvatting erin is gebleven door het gebruik van akoestische gitaren op de eerste plaat. Op het tweede album hadden we denk ik een stuk of 2 elektrische gitaren maar meer niet. Voor ons was dat de manier om het misverstand dat we een freakfolk band zouden zijn uit de weg te ruimen.
Dus vanaf dat punt hebben jullie de akoestische gitaren maar weggelaten?
(lacht) Absoluut. We hebben er wel een teruggebracht op Fragrant World.
Op welk nummer?
Folk Hero Shtick. Het is een echte ‘in your face’ akoestische gitaar. We zaten in de studio en we dachten “hoe zou dit klinken als je er nou eens een twaalfsnarige akoestische gitaar ingooit?”
Hoe blijven jullie jezelf vernieuwen en hoe houd je muziek maken leuke en interessant voor jezelf?
Ik denk dat je voortdurend je oren moet openhouden en heel veel aantekeningen maken die je je kunt herinneren. Ik ben voortdurend aan het shazammen (app met muziekherkenning). Dus ik heb een soort van eigen log over mijn gedachten over muziek. En je moet vooral blijven luisteren naar nieuwe dingen. Omdat we voortdurend naar hele luide muziek en onze eigen muziek luisteren heb ik echt behoefte om even bij te komen en naar bijvoorbeeld Simon & Garfunkel, Tears for Fears…muziek waar ik gewoon rustig van kan genieten. Maar als je vernieuwend en bijtijds wil blijven moet je wel naar nieuwe muziek luisteren. Nieuwe muziek geeft je altijd ideeën die je in eigen werk kan verweven.
Dat is absoluut waar. Bij sommige muziek moet je veel inspanning leveren tijdens het luisteren, bij jullie nieuwe album is dit totaal niet het geval vind ik. Het is een soepel lopend, maar absoluut geen saai geheel, je hoeft gewoon geen moeite te doen om de muziek door je hoofd te laten stromen.
Dat is super. Het is ook zeker ons doel geweest om iets avontuurlijks neer te zetten en ‘edgy’, maar niets iets wat zo onaangenaam is dat je het gelijk uit wilt zetten. En nog een manier om onszelf te blijven vernieuwen is: we zijn constant met nieuwe technologie bezig. Op dit moment hebben we bijvoorbeeld computer based samplers: het is een sampler die met software werkt. Je kan er dingen mee die je nooit met een elektrische gitaar zou kunnen doen, zoals je stem er in integreren, effecten erin stoppen en zo gekke of mooie geluiden te maken voor wat voor muziek dan ook. En het mooie is dat het elke keer anders zal klinken.
Dan heb ik nog één vraag voor je: het gaat over muzieksmaak. Is het nou iets wat door de mensen wordt bepaald met wie je omgaat of is het iets wat je individueel ontwikkelt?
Het is heel goed mogelijk dat het iets is wat door je vrienden wordt beïnvloed. Als je met een bepaalde groep mensen bevriend wil zijn en ze haten bepaalde bands, dan ga je daar niet naar luisteren. Ik denk niet dat ik echt een hoogontwikkeld smaak het als het op kunst of mode aankomt. En ik denk dat er aan de andere kant weer mensen zijn die geen ontwikkelde smaak hebben als het op muziek aankomt, die horen iets en dan denken ze “Hé, dat klinkt goed, wat een leuk liedje.” Deze mensen zullen nooit sterke reacties hebben als ze iets horen wat ze haten of leuk vinden. En dat is prima, maar ik denk dat smaak iets is wat je vanaf een hele jonge leeftijd hebt meegekregen. Heel vaak kan je ook voor de gek worden gehouden als je bijvoorbeeld een tiener bent en gek bent op alles wat een bepaalde band uitbrengt. Ik kan me herinneren dat ik vroeger als tiener iets echt kon haten als ik het hoorde op de radio, er zat geen echte reden achter. Ook als het om een band ging die ik graag luisterde.
Maar het is juist goed om dat onderscheid te maken.
Zeker. Aan de andere kant had je dan weer nummers die ik zo fantastisch vond. Ik denk niet dat ik weer zo’n sterke reactie zou kunnen hebben als die ik had bij Canonball van The Breeders….elk geluid is gewoon te gek en het effect is alsof je een zalig ijsje eet, terwijl rotsen beklimt en een doelpunt bij voetbal maakt. Het is zo overweldigend dat gevoel. En ik denk dat de artiest die het maakt het niet zal begrijpen. Ik denk niet dat Beck zou begrijpen wat ik meemaakte toen ik ‘Loser’ voor het eerste hoorde. Snap je?
Dat denk ik van onze muziek ook: met sommige dingen ben ik volledig klaar, maar ik geloof er heilig in dat er nog een jochie daarbuiten is die het super vindt en niet de slechte dingen hoort die ik erin terugvind.
Foto en interview: Minja Sarovic