Recensie: Adrianne Lenker in het Admiralspalast Berlijn

De meivakantie zorgde ervoor dat we in plaats van Adrianne Lenker in het Amsterdamse Concertgebouw kozen voor het concert dat ze een dag later gaf in Berlijn. Zodoende zaten we op een maandagavond in het prachtige Admiralspalast in de wijk Mitte.

Het Admiralspalast is een theater uit 1910 en een van de weinige gebouwen die ongeschonden waren na de Tweede Wereldoorlog. Vanuit de drukke winkelstraat Friedrichstraße stap je via een poort naar een binnenplaats met daar de ingang naar het ‘paleis’. Binnen is het echt een klassiek muziektheater met een gigantische kroonluchter en rood pluchen klapstoeltjes. Een mooie plek om naar de intieme muziek van Adrianne Lenker te luisteren.

De Duitsers staan bekend als punktlich, maar vreemd genoeg was nergens echt goed te vinden hoe laat de avond zou beginnen. Er stond alleen dat de deuren om 19 uur open zouden gaan. Toen we vijf voor zeven voor de deur stonden konden mensen al naar binnen en bleek de zaal al aardig vol te zitten. Ook bij de stand met merchandise was het goed druk (met als fijne bijkomstigheid dat iedereen netjes in een rij stond). Dat het niet overbodig was om op tijd binnen te zijn bleek even later toen om half acht Nick Hakim achter de piano aan het voorprogramma begon. Ondanks dat zijn liedjes heel klein en intiem waren bleef het doodstil in de zaal. Na een klein half uurtje was Hakim weer weg en moesten we heel even wachten op de hoofdact die nog voor half negen begon.

Muisstil

Om een zaal met ruim 1500 bezoekers muisstil te krijgen heeft Adrianne Lenker niet meer nodig dat haar stem en een akoestische gitaar. Ze zitten midden op het grote podium op een stoel. Vanaf de eerste klanken van opener terminal paradise heeft ze de zaal in haar greep. Ademloos luistert iedereen naar de poëtische teksten en het knappe gitaarspel. De uitbarsting van applaus aan het einde van het nummer bevestigd dat de muziek van Lenker (en die van haar band Big Thief) een belangrijke plaats heeft in de harten van vele toeschouwers.

Nog maar een paar weken geleden bracht Adrianne Lenker het prachtige album Bright Future uit. Je zou denken dat de liedjes van dat album centraal zouden staan, maar dat was verre van het geval. Van de 18 nummers op de setlist waren er maar 3 afkomstig van dat album. Op zich best jammer dat een aantal favorieten daarvan niet te horen waren, maar aan de andere kant kregen we er heel veel moois voor terug. Bijvoorbeeld de Big Thief-nummers Orange en Simulation Swarm en veel werk van Lenkers eerdere solo-albums. Wat verder opviel was dat Adrianne Lenker vaak lang de tijd nam om een van haar twee gitaren te stemmen en hoe geduldig en stil de zaal daarop bleef wachten.

Grappig duo

Halverwege de show verscheen Nick Hakim weer op het podium om Adrianne Lenker te begeleiden op piano en te zorgen voor de tweede stem. Hierdoor krijgen de toch al wonderschone liedjes nog meer kleur en diepgang. Bovendien bleken de twee samen een grappig duo op het podium. Niet vreemd als je weet dat de twee elkaar al kennen sinds hun tienertijd en dat ze toen al samen muziek maakten én dat Hakim op Bright Future ook te horen is.

In dit deel van de show kregen we nog mooiere liedjes te horen dan in het eerste deel. De finale begon met Vampire Empire dat halverwege opnieuw begon omdat Lenker aangaf dat ze door een verkoudheid de hoge noten niet goed haalde. Daarom moest alles een octaaf omlaag. Daarna volgde het o zo mooie anything. Als toegift volgde nog het zeer persoonlijke Real House. Nog een keer hing de zaal aan haar lippen en was er overal kippenvel en tranen van ontroering. De lange staande ovatie bevestigde wat iedereen in het Admiralspalast eigenlijk al wist: Adrianne Lenker is buitencategorie.