Wie het boek Alleen Maar Nette Mensen van Robert Vuijsje heeft gelezen, weet precies wat te verwachten bij deze film. En zal daarbij niet teleurgesteld worden. Regisseur Lodewijk Crijns is het gelukt om de beelden die het boek oproept adequaat te vertalen naar beelden op het witte doek.
Dat komt natuurlijk voor een groot deel door de uitstekende cast. Géza Weisz zet een perfecte David Samuels neer, een joodse jongen uit een goede familie in het Amsterdamse Oud-Zuid. Hij is behoorlijk uitgekeken op zijn leven, zijn familie en vooral zijn relatie met jeugdliefde Naomi. Hij besluit de ware liefde te gaan zoeken op een voor hem exotische plaats: de Bijlmer. Daar woont onder andere de Surinaamse Rowanda (een zeer geslaagde rol van Imanuelle Grives). Ondanks hun zeer uiteenlopende achtergrond vallen ze toch als een blok voor elkaar. Maar of zo’n relatie stand kan houden is natuurlijk de vraag.
Spiegel
In de film (en natuurlijk ook in het boek) worden op briljante en humoristische wijze vooroordelen over de verschillende bevolkingsgroepen onder de loep genomen. Omdat elke groep en elk milieu even hard aan de beurt komt is er nergens sprake van racisme, maar kan je eerder spreken over een spiegel die wordt voorgehouden. Crijns had makkelijk een hele platte komedie van het boek kunnen maken, maar brengt de humor gelukkig op een veel subtieler niveau. Naast grappen komen dan ook wat serieuzere onderwerpen aan bod. Zo ziet de kijker ook het schrijnende bestaan van sommige inwoners van de Bijlmer of het geworstel van David met het beklemmende milieu waarin hij opgroeit.
De hoofdrolspelers in dat milieu zijn overigens ook al uitstekend gecast. Jeroen Krabbé speelt de dominante vader die in zijn eigen wereld de regie strak in handen heeft, maar niet met een bord op schoot kan eten en Peer Mascini is een ‘beroemde columnist’ die stiekem wel meer wil weten over de escapades van David. De meest intrigerende scenes spelen zich echter af in die andere wereld. De feesten in de Bijlmer, waar de gemiddelde kijker nooit zal komen, hebben regels en tradities die voor een buitenstaander niet altijd te begrijpen zijn. De opgefokte muziek en het daggeren kunnen David in ieder geval wel bekoren.
Diepgang
Alleen Maar Nette Mensen zit te knap in elkaar om een karikatuur te worden. De personages zijn nooit plat evenals de humor, maar daarbuiten zijn de karakterschetsen sterker dan het verhaal. Dat levert een film op met meer diepgang dan je op het eerste gezicht zou verwachten, maar toch niet kan tippen aan de betere films van Lodewijk Crijns als Lap Rouge en In Blijde Verwachting.