Het is Ken Levine met zijn studio Irrational Games weer gelukt om mij omver te blazen met een game. Op het moment van schrijven zit het verhaal nog vers in mijn hoofd en ben ik nog steeds aan realiseren wat ik allemaal heb gezien. Dit is een game die de komende paar maanden nog vaak door mijn hoofd zal blijven spoken, want Bioshock Infinite is één van de beste games die ik heb gespeeld in mijn lange gamecarrière.
Een vliegende stad
De eerste Bioshock speelde zich af in het vervallen Rapture, een donkere stad op de zeebodem die zijn glorietijd had gehad en waar alles kapot was. Bioshock Infinite speelt zich af in precies het tegenovergestelde hiervan: een felgekleurde in de lucht zwevende stad genaamd Columbia die nog volledig in bloei is. Het moment dat ik Columbia voor het eerst zag kreeg ik kippenvel. Zodra de poorten zich voor de eerste keer openen zie je al meteen een strak blauwe lucht die wordt gevuld met langzaam zwevende zeppelins. En juist die contrast vergeleken met Rapture is wat Columbia zo speciaal maakt.
Alleen al in het eerste gebied van Columbia is al zoveel te bekijken en te beluisteren dat je soms niet weet waar je moet kijken; mensen zitten te picknicken, klagen over een winkel die te laat aanmeert of een kleine zeppelin waar een barbershop-kwartet op staat te zingen. Ik ben in het begin ook meer bezig geweest met het verkennen van mijn omgeving, dan het vervolgen van het spel.
Bioshock Infinite is geen spel waar je gehaast door heen moet spelen. Het is de intentie van de maker geweest om je volledig te laten onderdompelen in de wereld en het zou zonde zijn om dit niet te doen. Dit is aan alles om je heen te zien, van de activiteiten van de mensen tot de posters en pamfletten door heel Columbia heen hangen. In de omgeving is gigantisch veel werk gestoken en hier verdient Irrational Games ook alle lof voor. Luister ook goed naar muziek in Infinite, want het kan zijn dat ze je erg bekend voor komen. Het hiervoor genoemde barbershop-kwartet zingt bijvoorbeeld een cover van de Beach Boys-klassieker God Only Knows.
Naar adem happen
Het jaar is 1912 en spelers kruipen in de huid van ex-Pinkerton Booker DeWitt. Hij heeft de opdracht gekregen om op een jongedame te redden uit een toren en deze af te leveren in New York. Als hij dit heeft gedaan worden al zijn schulden afbetaald onder het mom: “Bring us the girl and wipe away the debt”. Bij aankomst kom je er al snel achter dat er hier meer aan de hand is dan in eerste instantie lijkt.
Zo aanbidden alle inwoners wel erg fanatiek een zekere profeet en merk je dat er een serieuze vorm van rassenhaat en slavernij is in Columbia.
Alsof dat nog niet genoeg was heerst er ook een heuse burgeroorlog tussen de “hoge klasse” inwoners en de gediscrimineerde lagere. Zij hebben een rebellerende groep opgericht; de Vox Populi. Booker en Elizabeth raken al snel verwikkeld in deze strijd en doen er alles aan om Columbia te ontvluchten.
Het einde van het verhaal liet bij mij letterlijk m’n mond open vallen en mij naar adem happen. Geen enkele game is dit tot nu toe gelukt behalve de originele Bioshock. Het laatste half uur van de game wordt alles in een rustig tempo aan je uitgelegd zodat je het allemaal in een logische volgorde tot je kunt nemen. Het is mind-blowing en bevredigend tegelijkertijd.
Bioshock Infinite laat op het gebied van verhaal zien dat games zich hebben ontwikkeld tot meer dan een simpel tijdverdrijf. Serieuze onderwerpen als racisme, slavernij en religie worden aan de kaak gesteld maar op geen enkel moment wordt in de game verteld wat nou het juist is om te doen of wat de juiste manier van leven is, dit wordt allemaal aan de speler zijn verbeelding gelaten. Dat het verhaal zo goed is uitgewerkt heeft ook te maken met de karakters van Booker en Elizabeth. Hun band samen is er één die zelden voorkomt in games en is te vergelijken met die van Lee en Clementine uit The Walking Dead. Je gaat echt met de twee meeleven. Dit komt vooral door de ijzersterke voice acting van Troy Baker en Courtnee Draper die geweldig acteerwerk hebben geleverd.
Elizabeth
Hoewel Booker DeWitt de hoofdpersoon is in Infinite, steelt zijn partner toch echt de spotlight. De knappe Elizabeth is namelijk een personage dat omhult wordt door meerdere mysteries en geheimen. Al bij de eerste kennismaking met de jongedame kom je er achter dat zij beschikt over speciale krachten. Ze kan scheuren genaamd Tears opentrekken die je een blik geeft in een andere dimensie. Deze Tears zijn gaten in het tijd ruimte continuüm en zij kan hier instappen of juist dingen vandaan halen. Het klinkt erg ingewikkeld, maar wordt al spelend duidelijk gemaakt.
Elizabeth is niet alleen op verhaaltechnisch gebied een meesterwerk maar ook op technisch vlak. Tijdens de wat rustigere momenten in de game, waarbij de gebieden verkent kunnen worden, volgt zij de speler op een interactieve manier zonder ooit een moment in de weg te lopen. Ze gaat op onderzoek in de omgeving en reageert op de dingen die ze tegenkomt, ze komt tenslotte voor het eerst buiten en ziet alles voor het eerst. Ze wijst je op verschillende upgrades die je misschien over het hoofd zag en helpt je financieel ook een handje, want gevonden geld werpt ze meteen naar Booker toe.
Zodra Elizabeth zich aan jouw zijde heeft gevoegd krijg je meteen de melding dat zij uitstekend voor zichzelf kan zorgen en jij je tijdens de gevechten geen zorgen om haar hoeft te maken. Een geweldig systeem want hierdoor kan de speler zich puur op de gevechten focussen. Elizabeth heeft in de gevechten wel een grote rol, zij kan je namelijk bijstaan in het vinden van extra munitie, salts en health. Zodra zij iets heeft gevonden draai jij je met een druk op de knop naar haar toe, vang je het gevonden voorwerp en draait de camera meteen weer terug naar waar je eerst keek. Ook kan zij de voorgenoemde Tears gebruiken om bijvoorbeeld extra dekking te creëren of om een turret tevoorschijn te toveren die automatisch vijanden aanvalt. Het systeem werkt soepel en is erg handig tijdens de shoot-outs. De aantal momenten in de game dat ik zonder haar moest vechten, miste ik haar aanwezigheid ook echt.
Achtbaan in de lucht
Ik heb absoluut niks met achtbanen en als ik er dan toch in ben gepraat wil ik er het liefste meteen weer uit. Ik schrok dan ook van de eerste gameplaybeelden waarin de sky-lines naar voren kwamen. Een gigantisch systeem van rails dat door de hele stad heen loopt en waar je door middel van de skyhook rond kon sjezen op hoge snelheden *slik*. Wauw wat is dit een goed en gaaf uitgewerkt concept! Tijdens het spelen maak je meerdere keren gebruik van de sky-lines, niet alleen om van punt A naar punt B te reizen maar ook tijdens de gevechten.
In sommige gebieden cirkelen de sky-lines handig rond door het level heen waardoor je al schietend, door de lucht heen kan sjezen en je van vijanden ontdoen of juist even kan vluchten van een te grote groep Columbianen. Niet alleen jij maakt gebruik van de luchtlijnen; vijanden kunnen achter je aan komen of je zelfs flanken. Het is dan ook belangrijk dat je goed om je heen blijft kijken tijdens de actievolle momenten.
Blast them out of my sky
In plaats van de Plasmids en EVE uit voorgaande Bioshock games, maakt Booker DeWitt gebruik van Vigors en Salts. Het zijn andere namen, maar de werking is nog altijd precies hetzelfde. De Vigors zijn magische krachten die Booker kan gebruiken tijdens de gevechten. Voor het gebruik van deze powers zijn Salts nodig, want bij iedere vuurbal of elektrische schok die je afvuurt loopt de Saltbalk snel leeg. Gelukkig kunnen deze makkelijk aangevuld worden. Je krijgt al snel een flinke lading Vigors tot je beschikking en deze worden naarmate de game vordert uitgebreid tot acht verschillende die ook nog eens met elkaar te combineren zijn.
Naast de Vigors kan Booker ook nog twee wapens tegelijkertijd bij zich dragen. Dit is tegenwoordig een gebruikelijk aantal, maar door de grote hoeveelheid wapens in Bioshock Infinite komt hierdoor ook een stuk strategie bij de combat kijken. Sommige wapens werken namelijk beter tegen bepaalde vijanden dan anderen en omdat je wapens alleen maar van vijanden kunt oppakken, moet je soms even goed nadenken of je die shotgun wel wilt inruilen voor een machinegeweer.
Uiterlijk
Iets dat wel gezegd mag worden, is dat de graphics van de console versies niet te vergelijken zijn met die van de pc versie en soms zelfs achterhaald zijn. Al heb je de mogelijkheid om tussen de console of pc versie te kiezen, raad ik het aan om voor de pc versie te gaan.
Zo zijn op de Xbox en Playstation de randen ruwer, worden details soms laat geladen en heeft het te kampen met kleine framerate issues als de actie te veel wordt. Toch kan ik niet zeggen dat Bioshock Infinite een lelijk spel is. Want waar de game op technisch gebied misschien geen hoogvlieger is, wordt dit met de krachtige sfeer meer dan goed gemaakt.
Vroegâh was alles beter
Dit moet Irrational Games hebben gedacht toen ze de 1999 moeilijkheidsgraad bedachten. De makers wilden weer eens een shooter maken die “ouderwets moeilijk” was en dit is ze zeker gelukt. Nadat je de game één keer hebt uitgespeeld (of na het invoeren van de “Konami Code” ) speel je deze moeilijkere modus vrij. In de 1999-mode zijn bijvoorbeeld de vijanden moeilijker te verslaan, rantsoenen en munitie moeilijker te vinden en kost het weer tot leven wekken door Elizabeth nu extra veel geld. Een optie die dus alleen voor de echt doorgewinterde gamers is. Ik merkte aan mezelf dat ik tijdens deze playthrough veel voorzichtiger te werk ging en andere Vigors gebruikte dan voorheen. Het is het dan ook zeker waard om de game nog een keer op te starten nadat je de 1999-modus hebt vrijgespeeld.
Conclusie
Bioshock Infinite is voor iedere gamer een must-have. Normaal gesproken geef ik bij mijn recensies geen cijfer, maar voor Bioshock Infinite maak ik een uitzondering door het keihard een 10 te geven. Ik durf het dan ook zonder schaamte, één van de beste games van deze console generatie te noemen. DIT zijn de games waarom ik nog altijd een gamer ben: personages waar je om gaat geven, een wereld waar ik mij volledig in kan verliezen en een verhaal dat je bij je strot grijpt. Bioshock Infinite slaagt hier in met vlag en wimpel. Het zal mij dan ook niet verbazen als Bioshock Infinite er, aan het einde van dit jaar, met een aantal Game of the Year awards vandoor gaat.
Bioshock Infinite is vanaf 26 maart beschikbaar voor Xbox 360, Playstation 3 en PC
Voor deze recensie zijn de Xbox 360 en PC versie gespeeld
Marc de Haas