Emo is een muzieksoort die al enkele jaren geleden zijn hoogtepunt beleefde, maar deze zaterdagavond traden maar liefst vier bands die de emo-vlag hooghouden op in de Amsterdamse Sugar Factory.
De angst van een deel van het publiek om de laatste trein te missen blijkt echter ongegrond. De eerste drie bands van de avond – Into It Over It, Make Do and Mend, en Title Fight – worden in hoog tempo afgewerkt om plaats te maken voor hoofdact La Dispute.
Waneer La Dispute om klokslag tien uur het podium betreedt is het duidelijk dat het overgrote deel van het publiek voor hen is gekomen. Ze schreeuwen zich, vuisten in de lucht, bijkans de longen uit het lijf bij de mix van screamo en post hardcore die het vijftal te berde brengt. De jonge band – sommige leden zien eruit alsof ze in eigen land geen biertje zouden kunnen bestellen – hebben reeds twee albums en een handvol EP’s op hun naam, maar het publiek lijkt alle politiek geëngageerde teksten uit hun hoofd te hebben geleerd.
La Dispute heeft er duidelijk zin in vanavond en zet een energieke en strakke show neer. Dreyer springt en tolt over het podium terwijl hij zijn bijna hysterisch klinkende schreeuwvocalen uit zijn lijf perst. De eigenzinnig opgebouwde nummers, met veel tempowisselingen en aparte breaks, worden dankzij een zeer sterke ritmesectie ook live overtuigend gebracht. Hoogtepunt van de avond is het met luid gejuich ontvangen King Park, het sterkste nummer van laatste album Wildlife. In de climax van het nummer wordt Dreyer, liggend bovenop de eerste rijen van het publiek, bedolven door een paar stagedivende fans terwijl de halve zaal de tekst luid mee staat te schreeuwen. La Dispute bewijst dat er wel degelijk een toekomst is voor een door sommigen passé geacht genre.
Tekst en foto’s: Erik Bremer