Het moet artistiek gezien niet makkelijk zijn om Ladytron te zijn. Vanaf het debuutalbum 604, met daarop “signature” hit Playgirl stond het Britse viertal direct in de boeken als “synth-pop” “80s revival” en “electroclash“.
De afstandelijkheid in nummers als Playgirl en Seventeen, gekoppeld aan de statische podium-presentatie deed ook wel heel erg aan als neo-new wave. In interviews beklaagden de leden zich nog wel eens dat mensen bij buitenlandse optredens in eerste instantie dachten met een mime-groep te maken te hebben. Als gevolg van dergelijke kritieken en de typische esthetiek van de band werd Ladytron in eerste instantie dan ook vooral in kleinere kring bewonderd.
Ondanks het volharden in een veelal computergegenereerde sound is de band daarna wel doorgegroeid, met als (voorlopig) artistiek hoogtepunt het album Witching Hour uit 2005. Daarop was voor het eerst een wat persoonlijkere inhoud terug te vinden, als gevolg van relatieperikelen binnen de band, evenals “echte” drums en gitaren. De tussendoor uitgebrachte cover van Tweet’s Ooops Oh My getuigde zelfs van gevoel voor humor binnen de band. De sound werd nog wat verder aangescherpt in het commercieel succesvolle, maar inhoudelijk minder spannende Velocifero. Eerder deze maand kwam het vijfde studio-album Gravity, The Seducer uit.
Qua thema is Gravity, The Seducer geïnspireerd op de ruimtevaart. Gevolg hiervan is dat de persoonlijke mening weer grotendeels overboord is gegooid ten faveure van abstractere beschrijvende teksten. Muzikaal is het allemaal echter weer prachtig. Hoewel opener White Elephant direct het hoogtepunt van het album is, met de kitschy begeleiding, tremolo imiterende synth-strijkers en de karakteristieke ongemakkelijke klemtonen (na het legendarische DEstroy hebben we nu SURrender). De rest van het album is weer “classic” Ladytron: vocalen en muziek galmen in een ocean van warmbloedige echo, zanglijnen hebben vaak hele kleine intervallen of worden gesproken, vaak is er sprake van gesproken vocalen of van een woordeloze zanglijn bovenop een reguliere zanglijn… Een nieuw publiek zal niet dus niet worden aangeboord met deze plaat, of het moet met Age of Hz zijn: dat nummer verscheen vorig jaar al in het computerspel FIFA 11.
Pompen
Helemaal perfect is Gravity, The Seducer ook weer niet. Een kleine kanttekening kan worden geplaatst bij de productie: de plaat is zo scherp afgemixt dat de muziek zeker op kleinere luidsprekers nog wel eens wil “pompen” wegens teveel compressie. Waar dat bij hiphop of stevigere dance vaak een gewenst effect is, doet dit bij de wat kalmere gelaagde muziek van Ladytron nog wel eens vreemd aan. Daarnaast is, in tegenstelling tot bijvoorbeeld het eerdere Witching Hour, op dit album het tempo wel HEEL strak in het midden-segment gehouden. Dat maakt de plaat af en toe te veel een eenheidsworst.
Desalniettemin hebben de leden van Ladytron zich met Gravity, The Seducer weer stevig gevestigd als ambassadeurs van de elektrische twee-pop. Dat klinkt niet heel erg jaren tachtig, en misschien is het ook wel tijd om die vergelijkingen te laten schieten en de band te waarderen voor wat het is: een solide kracht met een bijzondere uitstraling en met het vermogen om geweldige individuele nummers te schrijven. Want één ding is duidelijk: na Playgirl, Seventeen en Destroy Everything You Touch mag de eerder uitgebrachte Greatest Hits worden uitgebreid met White Elephant: na de eerste luisterbeurt al een klassieker.
Jacco Kuipers