Het is 2077 en de aarde is vernietigd na een oorlog met de zogenaamde Scavengers. De mensen zijn gevlucht naar Titan, een maan van Saturnus. Naast de overwoekerende resten van de wereld zoals we die nu kennen zijn er een paar energiecentrales te vinden.
Deze hangen boven de zee om energie uit het zeewater te halen. De drones die deze centrales bewaken worden onderhouden door Jack Harper (Tom Cruise). Samen met Victoria (Andrea Riseborough) woont hij in een strak vormgegeven zwevend huis waar vanuit hij iedere ochtend naar het aardoppervlak vliegt. Victoria monitort zijn doen en laten.
Aan het begin kabbelt de film rustig voort en neemt regisseur Joseph Kosinski (Tron Legacy) de tijd om prachtige beelden van het huis, Jack’s ‘vliegtuig’ en de post-apocalyptische aarde te laten zien, maar al snel merk je dat er iets aan de hand moet zijn. Nogal logisch zou je denken, want wat heb je aan een film waar niets in gebeurd. Bij Oblivion is echter meer aan de hand. Voor de voorstelling moest de pers een verklaring tekenen waarin stond dat de plotwendingen niet voor een bepaald tijdstip gedeeld mochten worden via (online) media. Ook de directeur van de filmmaatschappij vroeg ons van te voren niets te delen over deze plotwendingen, maar de verrassingen aan de bezoekers van de film over te laten.
Blockbuster
Wees gerust, in deze recensie ga ik niets verklappen, maar zulke uitspraken en contracten scheppen wel verwachtingen. Ik had eerlijk gezegd gehoopt op bizarre ‘mindfucks’ als bijvoorbeeld Memento. Die kwamen niet. Daar is Oblivion toch te veel een blockbuster voor. Die moeten niet te moeilijk worden (met Inception als uitzondering). Toch is het verhaal zeer zeker spannend en absoluut onderhoudend te noemen. Kosinski die ook het script schreef heeft goed gekeken naar klassieke en moderne sci-fi-toppers en heeft daar interessante elementen uit gehaald. Zo is het verhaal een mix te noemen van Moon, 2001: A Space Oddysey en Solaris, maar dan wel in een hedendaags blockbusterformaat gegoten.
De plotwendingen komen dus zeker voorbij. Sommige zijn knap bedacht, anderen zitten niet heel sterk in elkaar, maar omdat de actie in het tweede deel van de film lekker doorgaat heb je als kijker daar niet zo heel erg veel last van. Je wilt immers weten hoe het verhaal afloopt en wat de rol is van Morgan Freeman die ook op de affiche van deze film staat. Pas na afloop, als je naar buiten loopt en met je gezelschap naar buiten loopt en de film nog even doorneemt vallen een aantal toevalligheden in het verhaal wel heel erg op. Maar ach, het blijft Hollywood. Oblivion is dus 2.5 uur prima vermaak, met hele, hele mooie beelden en lekker bombastische muziek van M83, maar die beloofde plotwendingen zijn niet allemaal even sterk.
