Het is een van de meest ongrijpbare concepten in de popmuziek. Of je het nu de “hook”, de “lick” of het “riedeltje” noemt, het is dat ene melodietje dat bij mensen blijft hangen. Dat gefloten wordt op de bouwplaats. Waarvan men vaak vergeet waar het nu oorspronkelijk vandaan kwam.
Het Zweedse trio Peter Bjorn and John scoorde een paar jaar geleden een monsterhit (en HET melodietje) met Young Folks van het album Writer’s Block. De kritiek van dat album, en van opvolgers Seaside Rock en Living Thing, was dat het merendeel van het werk de aanstekelijkheid van Young Folks bij lange na niet naderde. Met het nieuwe album Gimme Some is de band duidelijk weer terug aan het popfront. Zijn de mannen erin geslaagd om de melodieën weer onvergetelijk te krijgen?
Het album begint goed. Tomorrow Has to Wait begint met een constant herhalende enkele gitaartoon (die ergens aan het intro van Prodigy’s Smack My Bitch Up doet denken), stampende drums, en een oosters aandoende lijn. Die… blijft… hangen! Opvolger Dig a Little Deeper is gebaseerd op een Vampire Weekend-achtig op een neer glijdende gitaarlick, rommelende baslijn en… weer zo’n melodie.
Opgefokte Cowbell
Derde track Second Chance is in de Verenigde Staten hard op weg een dikke hit te worden, te meer vanwege het feit dat een van de grote TV-stations het nummer in elke trailer gooit. En, tja, ook deze blijft lekker hangen met zijn opgefokte cowbell, melodietjes in kopstem, en een lading oehs en ahs dat zijn weerga niet kent. Origineel is het niet echt, maar toch: drie nummers, drie klappers. Dat kan haast niet goed gaan.
En dat doet het ook niet. Eyes is nog leuk, maar vanaf dat moment is de inspiratie een beetje op. De tweede helft van het album bestaat dan ook voornamelijk uit “filler”. Op het beste moment valt dit nog te vergelijken met The Hives, maar het wat beknepen zangstemmetje valt niet te vergelijken met de attitude die hun collega-Zweden in hun songs weten te verwerken.
Voor de rest bekruipt ons het gevoel dat de producer (een primeur voor de band) veel tijd heeft besteed aan het geluid, maar weinig tijd aan kwaliteitscontrole voor het songmateriaal. Gevolg is dat Gimme Some een ongebalanceerde plaat is, met drie gigantische klappers, en een hoop liedjes die niet per se nodig waren. Als de schaar wat meer was toegepast, had dit de beste EP van het jaar kunnen zijn.