Het najaar staat op het gebied van games altijd bekend als de periode waarin de grootste games uitkomen, maar in 2023 zijn we al enorm verwend op geweldige titels. Het zal echter geen verrassing zijn dat Marvel’s Spider-Man 2 erg hoog op mijn lijstje stond. En dat terwijl ik – net als bij Miles Morales een paar jaar geleden – eigenlijk al een goed beeld had wat ik kon verwachten: meer van de game die ik al zo geweldig vond, maar dan met een nieuw verhaal waar personal favorite Venom en Kraven de bad guys waren, betere graphics, meer gameplay en meer verbeteringen. Ik kreeg precies dat; maar de impact van alles was groter dan ik had verwacht.
First things first, dit is een spoilervrije review en kan dan ook zonder problemen gelezen worden.
Back in Black
Wat ik zo mooi vind aan wat ontwikkelaar Insomniac Games met de Spider-Man licentie doet, is dat ze de onderdelen pakken die fans al lang en breed kennen van Spider-Man, maar daar hun eigen twist aan geven zonder de roots uit het oog te verliezen.
Spider-Man 2 introduceert de alien symbiote en Venom, dus natuurlijk krijgt Peter het iconische zwarte pak waarna hij de controle stukje bij beetje kwijtraakt (zonder gênante dans scene). Dat is slechts de basis en er worden meerdere verhaallijnen uit de comics door elkaar heen gevlochten wat voor een interessante mix zorgt. Insomniac weet dingen te doen met klassieke villains die ik verre van aan zag komen en ik ben benieuwd wat hier de impact van gaat zijn in een mogelijk vervolg. Centraal hierin staat Kraven the Hunter die op een imposante manier wordt neergezet en zijn invloed voel je door de game heen. In een verhaal waar ook Venom een hoofd-bad guy is, had ik niet verwacht dat hij zo’n grote rol zou hebben.
Hoewel de verhaallijn weer goed in elkaar zit, had ik halverwege een aantal keer het gevoel of er toch niet meer in had kunnen zitten. Begrijp me niet verkeerd, van begin tot eind wist het verhaal van Spider-Man 2 mij te boeien en is het gevuld met emotionele momenten en epische setpieces waarbij vooral de laatste paar uur mijn screenshot-knop het zwaar te verduren had. Mogelijk dat het kwam door recente interviews met Insomniac Games waarin ze aangaven zelfverzekerd te zijn over wat ze met Venom hadden gedaan, maar ik had gehoopt dat ze het iets minder safe met hem hadden gespeeld en ook hier hun Insomniac-twist aan de villain hadden gegeven. Als iemand die bekend is met het materiaal uit flink wat jaren comics zag ik bepaalde twists en reveals al aankomen, maar wist het mij toch een aantal keer goed te verrassen. Daarnaast sprak ik een collega reviewer die op een meer mainstream-niveau bekend was met Spider-Man en voor hem kwam alles als een grote verrassing.
Ondanks dat de focus van het verhaal voor het grootste gedeelte bij Peter Parker ligt, is Marvel’s Spider-Man 2 ook een Miles Morales-game. Een van de dingen die Spider-Man (in vrijwel ieder medium) zo’n speciaal personage maakt, is dat de persoon onder het masker net zo interessant is. Als hij al niet interessanter is. Ontwikkelaar Insomniac Games weet dit dondersgoed en geeft zowel Peter als Miles genoeg tijd voor hun persoonlijke problemen in rustigere scenes en waar wordt voortborduurt op de vorige games. Net als in de eerdere delen is de balans hierin tijdens de verhaalmissies uitermate goed.
Kleine side note: in het hoofdmenu een is recap video beschikbaar die de gebeurtenissen uit de vorige twee games vertelt om je geheugen op te frissen, maar er wordt vanuit gegaan dat je die al wel hebt gespeeld voordat je aan Spider-Man 2 begint. Niet alleen voor het hoofdverhaal, maar ook de sidequests.
De grootste verbetering
Als aanloop naar de release van Spider-Man 2 heb ik allebei de games weer opnieuw gespeeld om in de flow te komen. Het was dan ook even wennen dat allebei de Spidey’s alle trucs en moves uit de vorige games waren verleerd en alles opnieuw geüpgraded moest worden. Dit is natuurlijk niet nieuw in games en Insomniac’s keuze hiervoor is volledig te begrijpen. Het is perfect voor gamers voor wie dit hun eerste Spider-Man is, of voor gamers die hem sinds de release niet meer hebben gespeeld. Wel had ik graag iets van een in-game reden gezien waarom ik opeens mijn moves opnieuw moet leren. In de Metroid-games krijgt hoofdpersoon Samus negen van de tien keer een ongeluk waardoor ze al haar krachten kwijtraakt, maar dat is hier niet het geval. Het is een mierenn**kerig puntje, want de gameplay is wéér een verbetering op zijn voorganger. En dat terwijl die al zo goed was!
Het maakt niet uit of je kijkt naar combat, stealth, of het bewegen door de stad; naar alle onderdelen is gekeken en verbeterd waar nodig. Doordat alle combat- en traversal-opties in een geleidelijk tempo worden geïntroduceerd, voelt het nooit overweldigend.
Het belangrijkste bij een Spider-Man-game moet toch wel het rondslingeren door de stad zijn en dat had Insomniac bij de eerste game al meteen goed. Na een drukke stressvolle dag startte ik de afgelopen jaren regelmatig een van de twee games op, puur om even rond te slingeren door de stad en tot rust te komen. Hier zijn in Spider-Man 2 een nieuwe mechanic aan toegevoegd in de vorm van Web Wings. Vleugels die op ieder moment geopend kunnen worden waarna je razendsnel door de stad heen zweeft. Als aanvulling hierop zijn windtunnels door de hele stad aanwezig die je nog sneller van punt A naar B laat gaan. De flow van rondslingeren door de stad om vervolgens je web wings te openen om een luchttunnel in te duiken en met die snelheid weer verder te slingeren geeft een rush die weinig games bieden.
Kijkend naar de combat zijn de veranderingen op een aantal nieuwe powers (waaronder Peter zijn agressieve Symbiote-pak) en een parry-systeem na, meer op een finetune-niveau. De gadgets en powers zitten nu niet meer achter weapon wheels verstopt, maar zijn allemaal uit te voeren via L1/R1 gecombineerd met een van de symboolknoppen. Het is overzichtelijker en dat kan geen kwaad. Dat betekent echter wel dat er minder gadgets beschikbaar zijn voor de helden, maar dit is slim opgelost doordat een aantal als upgrades zijn toegevoegd. Maak je over die parry trouwens geen zorgen, ondanks dat je hem bij grotere vijanden vaak zal gebruiken is Spider-Man 2 niet opeens een Dark Souls-achtige game geworden.
Een van mijn favoriete nieuwigheden is te vinden bij het rondsluipen. Waar je eerst afhankelijk was van vaste punten in de “arena” waar je naartoe kon springen of overheen kon lopen, kan je nu als een ware spin je eigen draden spannen van punt naar punt. Loopt die ene balk bij het plafond net buiten het bereik van een vijand? Dan schiet je gewoon een web naar de andere kant van de kamer om hem alsnog stil te grijpen. Het is net dat extraatje waarbij je jezelf afvraagt waarom dit niet in de vorige games al zat.
Met Marvel’s Spider-Man: Miles Morales wist de ontwikkelaar al wat pijnpunten uit de game daarvoor aan te pakken. Vraag iemand die het eerste deel heeft gespeeld wat een minpunt was en ik gok dat het gros van de mensen de stealth missies met Mary Jane zal noemen. De roodharige vriendin van Peter speelt ook in de sequel weer een grote rol en ja, ook nu heeft ze weer haar sluipmissies, maar ze zijn een heel stuk beter uitgewerkt. Ondanks dat ze zelf geen superkrachten heeft en beter niet gespot kan worden, heeft MJ nu zelf ook beschikking tot materiaal om zichzelf te verdedigen.
Kleren maken de (Spider-)Man
Net als in de vorige twee delen is er buiten de verhaallijn om genoeg te doen via side quests en collectibles die door de hele stad verspreid zijn.
Side Quests komen voor het gros in de vorm van villain-specifieke missies die allemaal een bepaald soort gameplay hebben, of meer verhalende missies. Bij de eerste soort raad ik het je aan om ze niet allemaal achter elkaar te doen. Als je namelijk voor de vijfde keer op rij een groepje van Sandman’s minions uitschakelt kan het – ondanks er soms een kleine variatie is – aardig repetitief worden.
De verhalende missies daarentegen had ik er graag zelfs meer van willen zien. Ze haken in op wat er gebeurt in het verhaal, maar kijken ook terug naar de vorige games. Zoals ik eerder zei is Spider-Man 2 ook een Miles Morales-game en in de open wereld kan je met een druk op de knop tussen de twee wisselen. Bepaalde missies zijn exclusief voor de ene Spider-Man, terwijl de ander door allebei gestart kan worden.
Een in het bijzonder wist zelfs een traantje in mijn ooghoek te toveren. En dat terwijl ik dondersgoed wist hoe hij zou eindigen.
Uiteraard zijn er ook weer genoeg kostuums om te verzamelen en als ware “True Believer” was het iedere keer een grote verrassing om te zien welk pak ik nu weer had vrijgespeeld. De usual suspects zoals een Spider-Man 2099 skin zijn uiteraard van de partij en hoewel er wat leuke deepcuts tussen zitten, had ik gehoopt dat er wat meer gespeeld werd met gekke filters. In de eerste game zat bijvoorbeeld een pak waardoor je regelrecht uit de comics leek te komen en dat speelse is iets wat hier toch wel ontbreekt.
Nog een speciale shout out naar de Photo Mode van Spider-Man 2. Je moet er maar van houden, maar de Photo Mode is uitgebreider dan ooit en geeft je nog meer tools om mooie plaatjes te schieten. De komende tijd ga ik daar ongetwijfeld flink wat tijd in steken. Volg me op Twitter/X en Bluesky waar ik de komende tijd ongetwijfeld mijn ‘kunstwerken’ ga delen.
Indrukwekkend technische prestatie
Hoewel Miles Morales en Spider-Man Remastered allebei ook op de PS5 uitkwamen, is Marvel’s Spider-Man 2 de eerste Spider-Man-game die écht is ontwikkeld voor de PS5. Insomniac heeft met Ratchet and Clank Rift Apart al kunnen spelen met de hardware en dat is bij Spider-Man 2 te merken. Dan heb ik het niet over dat de DualSense-controller optimaal benut wordt, of dat de graphics van een erg hoog niveau zijn, maar vooral over hoe de SSD harde schijf wordt gebruikt.
Hoewel je er tijdens het spelen niet eens stil bij zou staan is de SSD van de PS5 op vrijwel ieder moment van de game bezig. Door de nieuwe Web Wings, de bijhorende windtunnels en platforms waar je jezelf met een webkatapult kan lanceren, schiet je nog sneller door New York heen en dat vergt flink wat rekenkracht.
Door middel van de SSD kan de stad met hoge snelheid ingeladen worden en krijg jij als speler geen laadschermen voor je kiezen. Of je tussen Miles en Peter wisselt, of gebruik maakt van de Fast Travel-optie. Het is een kwestie van een druk op de knop en binnen een seconde ben je op de plek waar je wilt zijn. Enorm handig als je na het voltooien van de verhaallijn nog alle side quests wilt afronden voor die felbegeerde Platinum Trophy (die net als bij de vorige twee games weer makkelijk te halen is). Maar het is boven alles vooral een erg indrukwekkende technische prestatie!
Tijdens de reviewperiode kwam ik wel een aantal kleine bugs tegen waarvan ik hoop dat ze bij de release zijn weggepoetst. Gelukkig geen game breaking bugs, maar kleine dingetjes waarvan mijn wenkbrauw even omhoogging. Goede voorbeelden zijn bijvoorbeeld een boom in Central Park waarbij de textures zoek waren geraakt en eruitzag als één van de “boat people” uit de eerste game, of dat mijn in-game telefoon afging toen ik aan het rondslingeren was als Miles, maar Peter vervolgens opnam en het gesprek voerde.
Conclusie
De minpunten die ik aankaart voelen terwijl ik ze opschrijf als klagen om kleine dingetjes, want Marvel’s Spider-Man 2 is een epische game van begin tot eind. Het weet de gameplay verder te finetunen en biedt een verhaal dat – ondanks het wat safe speelt voor de fans – erg gaaf is. Het moment dat bij mij de Platinum Trophy verscheen, kreeg ik vrijwel meteen een leeg gevoel in mijn maag. Want wat nu? Iedere centimeter van de game is verkend en er is op het moment van schrijven nog geen New Game + beschikbaar (deze komt volgens Insomniac Games nog later dit jaar) om de game opnieuw te spelen met mijn volledig geüpgradede helden.
Het wachten op een onvermijdelijke Marvel’s Spider-Man 3 zal waarschijnlijk nog flink wat jaren duren, zeker als je bedenkt dat de ontwikkelaar hun volgende game Marvel’s Wolverine gaat worden. Niks ten nadele van good ol’ Logan, want ik kan niet wachten om te zien wat ze met hem gaan doen maar het toont alleen maar hoe goed Spider-Man 2 is. Want na veertig uur (maak je geen zorgen, het uitspelen van de game neemt veel minder tijd in beslag!!) rondslingeren door New York wil ik nog steeds meer van deze game. Veel meer.
Niet alleen op het gebied van verhaal is het een combinatie van de twee Spider-Mannen, maar ook als voorzetting van de gameplay uit beide games. Insomniac Games heeft ook nu weer geluisterd naar de feedback van fans en critici om de formule nog verder te perfectioneren.
Heb je een PlayStation 5? Dan is Marvel’s Spider-Man 2 een must-buy.
Marvel’s Spider-Man 2 is vanaf 20 oktober exclusief beschikbaar voor de PlayStation 5
Marc de Haas
