Op de tweede dag op het filmfestival van Rotterdam zag ik 2 films: Inherent Vice van Paul Thomas Anderson en Jauja van Lisandro Alonso. Beide films hebben als overeenkomst dat het verhaal niet makkelijk te volgen is.
Inherent Vice
Allereerst de nieuwste van Paul Thomas Anderson. Er moest een taxi aan te pas komen om deze film te kunnen zien, want ondanks dat buiten de zon scheen en de weer-app op mijn telefoon aangaf dat het plus 6 graden was, had de NS last van hevig winters weer en besloot men vrijwel geen treinen te laten rijden.
Maar goed, laat ik het maar over film hebben. Voor Inherent Vice bewerkte Paul Thomas Anderson een boek van Thomas Pynchon. Dit verhaal is nog een van de meest toegankelijke uit het werk van de Amerikaanse schrijver, maar is desondanks verre van rechtlijnig en zelfs logisch. PT Anderson is echter zo’n vakman dat hij hiervan toch een zee vermakelijke film kan maken. Het verhaal draait om Larry “Doc” Sportello, een privédetective met een voorliefde voor cannabis. Op een dag staat zijn ex-vriendin plots in zijn huis met een vreemd verhaal over haar nieuwe liefde, een rijke projectontwikkelaar en het plan dat diens vrouw heeft om zijn geld afhandig te maken.
Doc duikt in deze zaak en wat volgt is een opeenstapeling van vreemde zijsprongen en een bonte stoet personages, maar ook veel humor, knap acteerwerk en een puike soundtrack. Probeer tijdens het kijken niet te veel na te denken, maar geniet van de (te) gekke rol van Joaquin Phoenix, het bizarre plot en de sterke bijrollen van heel veel bekende acteurs.
Jauja
Er zijn wel wat overeenkomsten tussen de de eerste en tweede film van deze dag. Ook Jauja heeft een verwarrend verhaal waarin niet alles even logisch is. De Deense legerofficier Gunnar Dinesen (Viggo Mortensen) bevindt zich met zijn dochter aan het einde van de wereld. Op wat soldaten na is het landschap kaal en leeg. Opeens is dochter Ingeborg weg en gaat Gunnar naar haar op zoek.
In deze film zie je de hoofdrolspeler vooral dwalen door het landschap om uiteindelijk een bijzonder persoon te ontmoeten. Onderweg komt hij een paar soldaten en een hond tegen en verliest hij op slordige wijze zijn paard en geweer. Dat laatste stoorde me behoorlijk, want de manier waarop vind ik nogal soldaat-onwaardig.
Aan het slot maakt de film een opvallende wending die misschien wel of misschien niet het eerste deel moet verklaren. Dat is aan de kijker. Jauja is een film met potentie en heeft een verhaal dat aanzet tot nadenken, maar is niet voor iedereen geschikt. Het tempo ligt laag, niet alles is logisch en de kijker blijft na afloop zitten met vragen. Daar tegenover is er de altijd goede Mortensen, die ook de muziek componeerde, het bijzondere landschap en een verhaal dat zich niet zomaar laat doorgronden.