Het concept van Where The Wild Things Are blijft uniek in Nederland: een heel bungalowpark is een heel weekend lang een muziekfestival. Alle ingrediënten zijn aanwezig: een breed muzikaal aanbod op verschillende locaties met daarom heen een diverse randprogrammering. Alleen heeft dit festival als pluspunt dat je slaapt in een bungalow met een goed bed, een badkamer, tuin en keuken. Dat leent zich uitstekend voor uitslapen en natuurlijk wilde afterparty’s.
Vrijdag
Fris en fruitig begon de vrijdag met Beans & Fatback. Met hun vorig jaar verschenen album With skin attached liet de band horen het Nederlandse antwoord te zijn op The Black Keys, maar live zijn ze een stuk diverser. Uitstapjes naar funk en country worden makkelijk gemaakt. Een perfecte opener voor het festival.
Na een kort bezoek aan Fitz & The Tantrums in de grote tent is het tijd om vrienden te zoeken en daarmee even wat lekkere borrels te drinken in een huisje. Ook dat hoort bij een festival: bands die je eigenlijk wilde zien laten schieten voor quality time met vrienden.
De avond begint met Great Minds, een supergroep met daarin de top van de Nederlandstalige hiphop: Sticks, Winne en Jiggy Dje en producer Dr. Moon. Tracks van het album van de groep worden afgewisseld met solotracks van de rappers en gastbijdragen van SpaceKees en Rico. Ondanks de feestelijke sfeer (of misschien wel dankzij) blijft alles van hoog niveau.
De afsluiter in de grote tent is op de eerste avond Trentemøller. Samen met zijn band speelt hij een harde en duistere set waarin invloeden en flarden van Talking Heads, The Cure en Joy Division zijn te horen. Daarna gaan we op zoek naar een goede plek om tot diep in de nacht te dansen, maar dat is best lastig. Mr. Scruff draait te veel jazz in zijn set en ook DJ Ungawa kan ons niet boeien. Dan maar de speakers van ons huisje naar een andere verplaatsen voor een eigen feestje.
Zaterdag
Na heerlijk geslapen te hebben en een ontbijtje wandelen we rustig naar het festivalterrein. Vanuit de Action Factory horen we wat flarden van de zonnige muziek van Oso Leone, maar de eerste act waar we echt moeite voor nemen is De Kift versus Rats On Rafts. Op papier passen de twee bands misschien niet bij elkaar, maar op podium absoluut wel. De mix van post-punk, new wave, fanfare en smartlappen is een zeer geslaagde.
Dan is tijd voor een potje bowlen met daarbij de muziek van de DJ’s van Singlefeestje. Tijdens het bowlen dansen we op muziek van R. Kelly, Backstreet Boys en Will Smith. Deze mannen hadden van ons best een paar uur in de nacht mogen doordraaien. Dat was gegarandeerd een enorm groot feest geworden.
Vrienden adviseren ons niet naar Kadebostany te gaan. Zij zagen de band op Eurosonic en vonden het daar de slechtste act ooit. Ondanks dat advies gaan we toch kijken, zeker omdat op het album Pop Collection toch een paar leuke nummers staan. Die horen we gelukkig ook aan het begin, maar al snel komen er flauwe balkandeuntjes door de muziek en is er niet veel meer aan. Toch weet de band door veel interactie een deel van het publiek prima te vermaken.
Het is pas 19:30 als Jon Hopkins begint, maar ondanks dit tijdstip wanen we ons al snel in een nachtclub. Hopkins weet hoe hij de muziek zowel dansbaar als spannend kan maken. Aan de bekende tracks voegt hij allerlei extra effecten en glitches toe en hij weet perfect met het publiek te spelen. Van duistere techno schakelt hij moeiteloos naar Aphex Twin-achtige breakbeats. Voor ons het muzikale hoogtepunt van het weekend.
Snel lopen we naar het optreden van Savages in de grote tent. Deze band speelt een prima set, maar met onze gedachte zijn we al bij de volgende act. We willen graag Thomas Azier zien, die net zijn album Hylas uit heeft en de afgelopen maanden overladen is met termen als ‘grote belofte’ en ‘next big thing’. Azier maakt dat helemaal waar. Ondanks dat het geluid in de Action Factory door de vorm van de zaal verre van ideaal is laat Thomas Azier ons toch meer dan tevreden achter.
Franz Ferdinand mag de avond afsluiten. Dat is natuurlijk een makkie met zoveel sterke nummers in het repertoire. Toch verslapt het optreden halverwege eventjes met een paar mindere en rustigere nummers. De finale met natuurlijk Take Me Out en toegift This Fire maken daarna alles goed.
Voor de nacht hebben we de keuze tussen FS Green en Optimo. Bij de eerste is het helaas veel te vol en warm, dus brengen we de meeste tijd door bij Optimo. Dit duo draait helaas zeer wisselvallig. De ene helft van het duo richt zich te veel op disco en draait edits van The Bee Gees en The Clash terwijl de andere met modern materiaal van Daphni en Omar Souleyman komt.
Zondag
De laatste dag stond voor veel mensen vooral in het teken van het mooie weer. Waar vorig jaar tijdens Where The Wild Things Are nog sneeuw viel, steeg nu het kwik richting de 20 graden. Overal zag je dus mensen in de zon liggen en zitten. Sommigen hadden hun bankstel zelfs buiten gezet en waren van plan weinig te doen die dag. Wie wel in beweging kwam kon de dag, net als ons beginnen met John Murry. Met een sterk gevoel voor inktzwarte humor en een paar hele mooie liedjes gaf Murry een mooie, intieme show waarbij zijn muziek en stem deed denken aan Elliott Smith en Bruce Springsteen. Van die laatste speelde hij ook het nummer Devils & Dust.
Daarna hebben we een paar nummer genoten van de folkpop van Boy & Bear en de opgefokte muziek van Melt Yourself Down. Ook dit optreden en die van Young Fathers erna in de Action Factory verdienen een beter geluid.
Voor ons is de afsluiter Moderat. Het programma van WTWTA gaat die avond nog verder, maar zondagavond naar huis is even wat praktischer. Zeker omdat je op maandagochtend om 10 uur je huisje uit moet zijn. Wat inhoudt dat je je wekker moet gaan zetten. Als ze volgend jaar van 10 uur 13 uur maken blijven we een nachtje langer. Gelukkig is Moderat een ideale afsluiter. Perfectionistische techno met af en toe de soulvolle vocalen van Apparat en daarbij hele mooie visuals zorgen dat de tevreden in de auto naar huis stappen. Al met al een geslaagd weekend met een paar kleine minpuntjes. Ten eerste het feit dat er ’s nachts niet zo lekker gedanst kon worden als vorig jaar en het feit dat er te veel mensen op het festival waren die door de muziek heen praten. Dat was echt heel opvallend. Zelfs al stonden we helemaal vooraan bij een band dan waren ook daar types die gerust een half uur aan 1 stuk bleven door ouwehoeren.