Met de grote hoeveelheid games die wekelijks verschijnen is het soms moeilijk om helemaal bij te blijven. Om ruimte te geven aan games die ondersneeuwde in de drukte presenteert Mixed Grill een nieuwe toevoeging aan de serie ‘Mogelijk Gemist‘, waarin we games aandacht geven die hun moment miste. Vandaag een driedubbele dosis met Cathedral, ANNO: Mutationem en Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin!
Drie uiteenlopende titels met uiteenlopende budgetten. Aan de ene zijde hebben we de indie space en aan de andere kan het grote geld van Square Enix. Mooi vond ik dan ook om te zien dat ik met allen plezier had, maar wat meer met de underdogs.
Cathedral
Laten we beginnen met Cathedral, wat een hommage is aan de bekende Metroidvania’s zoals Castlevania: Symphony of the Night of Super Metroid, maar dan in de stijl van Shovel Knight. Simpele, maar effectieve grote pixel art (die eruitziet alsof deze game zo uit je NES komt zetten) begeleid met heerlijke chiptune muziek die je doet verlangen naar vroeger. Als ridder baan jij je een weg door de grote centrale kathedraal en alle gebieden eromheen, waar je steeds een stukje verder komt door nieuwe vaardigheden en wapens. Alles hier voelt behoorlijk klassiek, maar in de regel goed uitgevoerd! Boss Fights zijn interessant en je progressie vinden op basis van de steeds updatende kaart voelt constant lonend. Het helpt dan ook dat er een duidelijke quest log met objectives is – iets wat zeker ook handig is met de vele side quests. Ook interessant is dat Cathedral niet bang is om je uit te dagen. Niet alleen door een aantal vijanden neer te zetten die goed te doen zijn, maar onvoorzichtigheid hard afstraffen. Zoals verschillende encounters waar je gedwongen wordt om je schild te gebruiken, iets wat je doorgaans niet zo snel zou doen. Maar ook kent Cathedral een aantal duivelse platform secties die vooral met timed platforms en schakelaars een lekkere frisse uitdaging gaven.
ANNO: Mutationem
Ook pixelart en chiptunes, zij het met een wat meer pompende beat eronder, maar heel anders is de wereld van ANNO: Mutationem. Hier hebben we te maken met een hele interessante cyberpunk setting, maar dan gebracht in een 2D actie adventure met RPG elementen. Deze visuele presentatie met de waanzinnige soundtrack, gecombineerd met goed schrijfwerk zorgen ervoor dat het geheel ontzettend sfeervol aanvoelt. We volgen Ann Flores die bijgestaan wordt haar digitale zusje in een onderzoek naar moord en criminaliteit in een dystopische toekomst. Als Ann verken je de wereld, volg je side quests en los je lichte puzzel elementen op, maar de hoofdmoot komt neer op de lekker aanvoelende actie combat. Zo ken je je de bekende variatie van lichte en zware aanvallen, die je vervolgens kunt uitbouwen met de RPG elementen. Anno zet je tegenover kleine vijanden, maar ook gigantische vijanden waarbij je hoofd correct vastgeschroefd moet zijn wil je er doorheen komen. Tactisch je doelen kiezen en op juiste momenten blokken of juist aanvallen is de sleutel. Anno Mutationem is echter op zijn sterkst wanneer je gewoon in die wereld bent, de atmosfeer inademt en volgt wat het allemaal te bieden heeft. Van het achterhalen van informatie in een stripclub waar niet iedereen menselijk is, tot het achterhalen van shady deals die letterlijk ondergronds gaan: Anno Mutationem heeft een hoop te bieden met een briljante audiovisuele stijl.
Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin
De Final Fantasy naam gaat al tientallen jaren mee, maar probeert geregeld ook nieuwe dingen. Square Enix’ laatste wapenfeit is een game wil de originen van de serie aankaarten in een hele nieuwe gameplaystijl. Een blik opde snelle actie van van Stranger of Paradise en je lijkt eerder naar een Devil May Cry te kijken dan een Final Fantasy. Een draaibare camera achter het personage die met zware en lichte aanvallen korte metten maakt met grote groepen vijanden. Een eerste hoop dat dit de Dark Souls van Final Fantasy games zou worden bleek al gauw niet waar, waarvoor is Stranger of Paradise te arcady. Daarbij is de verhaal ambitie interessant maar probeert het dat met personages die te omschrijven zijn als Boos en een ander als Cool, zonder dat er enige nuance bij komt kijken. Het leidt tot hilarisch slechte dialoog die haast wel opzettelijk moet zijn, zo niet zelfbewust zal niemand zijn. Toch is het een lekkere game om te spelen – veelal omdat de combat cool is en het je overlaadt met nieuwe uitrusting die je ook in de cutscenes weer terugziet. Qua presentatie laat het wat te wensen over en oogt het geheel vrij donker en bruin, een beetje alsof we terug gaan naar de design filosofie van PlayStation 3. Al met al is Stranger of Paradise niet grond brekend, maar wel een vermakelijk tussendoortje.