Het hield de gemoederen van de filmfans lang bezig: wat zou regisseur Denis Villeneuve doen met het vervolg van de legendarische film Blade Runner? Het antwoord is simpel: Blade Runner 2049 is een zeer geslaagde film die het verhaal op prachtige wijze voortzet.
Om Blade Runner 2049 te zien hoef je niet per se het origineel uit 1982 gekeken te hebben, maar het helpt wel om wat meer van het verhaal en de setting te begrijpen. Deze film speelt zich 30 jaar later af en in die tussentijd is er veel gebeurd.
Menselijke eigenschappen
Wat is gebleven zijn de zogenaamde Blade Runners. Deze premiejagers/politieagenten gaan op zoek naar replicanten, robots die op mensen lijken met net iets te veel menselijke eigenschappen. In de originele Blade Runner ging het behoorlijk mis tussen deze replicanten en de gewone mensen.
In 2049 stuit Blade Runner K (Ryan Gosling) tijdens zijn dagelijks werk op een kist met vreemde inhoud. Dit blijkt de opmaat voor een verhaal dat de verhoudingen tussen mensen en replicanten verder op scherp zet. Meer over het verhaal verklappen zou zonde zijn, al is het wel goed om wat personages die K onderweg tegenkomt onder de loep te nemen.
Sylvia Hoeks is geniaal
Zo is er bijvoorbeeld Niander Wallace (Jared Leto). Hij is de eigenaar van Wallace Corporation, het bedrijf dat de replicanten maakt. Namens hem knapt replicant Luv (Sylvia Hoeks) de vuile klusjes op. Jared Leto doet er alles aan om een mysterieus en machtig personage neer te zetten. Je zou kunnen zeggen dat Wallece een soort god is. Sylvia Hoeks daarentegen heeft weinig nodig om een veruit de beste rol van de film neer te zetten. Vooral de momenten waarin ze kil en genadeloos is zijn geniaal.
Tijdens zijn zoektocht komt K ook nog de hoofdrolspeler uit de eerste film tegen. Rick Deckard (Harrison Ford) heeft zich teruggetrokken in een desolaat Las Vegas waar hij zich heeft omringd met whisky en virtueel entertainment. Zodra de twee elkaar ontmoeten is er eerst sprake van vijandigheid, maar later blijken er bijzondere overeenkomsten te zijn.
Verdwalen
Het script van Hampton Fancher is net zo losjes als die van de originele Blade Runner. Het verhaal biedt dus heel veel ruimte voor interpretatie en roept meer vragen op dan dat het antwoorden geeft. Van te voren was de vrees dat bij zo’n grote productie als Blade Runner 2049 de film geschikt zou moeten zijn voor het grote publiek. Dat is gelukkig niet het geval. Blade Runner 2049 is een film geworden om in te verdwalen.
Wat daar ook aan bijdraagt is het lage tempo. Villeneuve heeft dik 2.5 uur nodig voor het verhaal en trakteert de kijker regelmatig op lome en sferische beelden van bijvoorbeeld de desolate straten van een besneeuwd Los Angeles. Qua budget en cast lijkt Blade Runner 2049 een blockbuster, maar in werkelijkheid is het een prachtig verpakte arthousefilm. Dit is er een eentje voor de liefhebbers.
Ga deze film zien en doe dat in een zo goed mogelijke zaal. Ik zag de film tijdens de première in de Dolby Cinema-zaal van Vue Hilversum. Zo’n prachtige film zien in zo’n geweldige bioscoop is de moeite van de reis meer dan waard en dan kun je op de terugreis heerlijk met je vrienden proberen het verhaal te begrijpen.