Het succes van Mumford & Sons zal waarschijnlijk niemand zijn ontgaan. Het Britse viertal wist knap festivalweides en concertzalen om te toveren tot een grote dansende massa en dat met muziek die op papier meer iets voor ouwe mannen is.
Mumford & Sons weten deze oude genres als bluegrass en folk als geen ander nieuw leven in te blazen. Hun debuutalbum Sigh No More stond vol heerlijke nummers met tokkelende banjo’s en samenzang. Op het nieuwe album Babel zet de band deze lijn gewoon voort.
Je zou kunnen zeggen, meer van hetzelfde, maar daar doe je het album mee tekort. Want wat nu als die nieuwe nummers nu niet echt verrassend maar wel heel erg lekker zijn? Dat is het geval op Babel. Er zullen flink wat discussies losbarsten over dit album. Het lijkt er inderdaad op dat de band weinig moeite heeft genomen zichzelf te vernieuwen en er zijn inmiddels ook heel wat folkalbums verschenen met hele prachtige nummers erop (zoals het werk van Laura Marling, de ex van zanger Marcus Mumford), maar aan de andere kant is Babel een genot om naar te luisteren.
Dynamiek
De band weet hele goed dynamiek aan te brengen in de nummers. Ook dat is niets nieuws, maar werkt nog steeds zeer aanstekelijk. Het afwisselen van alleen zang, bijval van de banjo, de hele band en af en toe blazers blijft een ijzersterke formule. Ook de teksten raken weer direct je hart. Zoals bijvoorbeeld in het pijnlijke Holland Road. Of het prachtige Lover of the Light. Ik ben erg blij dat ik aan de collectie nummers van Mumford & Sons die ik heb grijsgedraaid weer een aantal nieuwe kan toevoegen. Na enkele keren draaien worden ze mooier en mooier. Het enige wat ik nu nog wil is een datum van een concert in Nederland.
Mocht je het album aan willen schaffen, koop dan de deluxe versie. Daar staan een paar extra nummers op waaronder een cover van The Boxer van Simon & Garfunkel.