Wat een interessante moderne verfilming had kunnen worden van een klassiek sprookje is, zowel visueel als inhoudelijk, helaas geresulteerd in een tamelijk tamme film zonder echte hoogtepunten. Deze Red Riding Hood is Roodkapje voor Twilight-fans; een gekuiste tienerdrama met een knappe cast, clichédialogen en matige special effects.
Parallellen met Twilight zijn makkelijk te trekken als de trailers al schreeuwen dat de makers van de populaire tienervampierreeks erachter zitten. Maar regisseur Catherine Hardwicke (Lords of Dogtown, Thirteen), die het eerste deel van de Twilightserie heeft geregisseerd, lijkt zich met Red Riding Hood dan ook niet verder te hebben uitgedaagd en dat komt een beetje lui over.
Grote boze wolf?
Amanda Seyfried (Mama Mia!) speelt Valerie (met haar vragende schotelogen een perfecte Roodkapje), een stoere meid die haar mannetje staat en er niet voor terugdeinst snoezige konijntjes te villen, zo leren we al vroeg in de film. Ze is verliefd op jeugdliefde en dorpsgenoot Peter (de weinig charismatische Shiloh Fernandez), maar haar ouders, gespeeld door een ongepast opgetutte Virginia Madsen (Sideways) en een bijna comateuze Billy Burke (Twilight), willen haar uithuwelijken aan de rijke Henry (Max Irons). Valerie en Peter staan op het punt het dorp samen te ontvluchten, maar dan luiden ineens de dorpsklokken. Dat kan maar één ding betekenen: er is weer een moord gepleegd door de weerwolf die al jarenlang het dorp teistert.
De dorpsbewoners roepen de hulp in van de enigszins getikte weerwolfjager, dominee Solomon, een rol van de altijd rake Gary Oldman die als enige de aandacht weet vast te houden met zijn over-the-top performance. Hij zaait echter nog meer angst wanneer hij de dorpsbewoners uitlegt dat de weerwolf overdag een menselijke gedaante aanneemt en dat de moordenaar zich dus onder hen bevindt. Tijdens de bloedrode maan die de komende drie dagen zal duren, wordt de bloedlust van de weerwolf alleen maar groter en er ontketent zich een bloeddorstig kat-en-muisspel tussen de bewoners en het beest. En wie zou dan toch die wolf zijn…?
Hoog soapgehalte
Helaas slaat Red Riding Hood dus op meerdere fronten de plank mis, te beginnen met de liefdesdriehoek die geheel oppervlakkig blijft met weinig tastbare chemie tussen de leads. Zowel Peter als Henry zijn doodsaai waardoor je voor geen van beiden een voorkeur ontwikkelt en weinig betrokken blijft. Daarnaast zijn er een paar plotdeviezen (met name tussen de ouders van Valerie) die een hoog soapgehalte hebben en geforceerd aandoen, evenals de inconsequente handelingen van personages zoals Roodkapje’s oma, gespeeld door Hollywoodveteraan Julie Christie (Away From Her). Het horrorelement van de wolf dat zo inherent en beangstigend is aan het Roodkapjeverhaal is in deze verfilming duidelijk voor een jonge doelgroep ingetogen gehouden.
Elke vorm van fysiek geweld gebeurt buiten beeld, waardoor je de dreiging amper voelt en waarvoor onnodige schrikeffecten en snerpend geluid moeten overcompenseren voor wat we niet zien. Naast af en toe wat mooi geschoten beelden schieten de special effects aanzienlijk tekort, maar het wordt buitengewoon lachwekkend als de grote boze wolf (eerder een overgrote hond) ineens telepathisch begint te praten met Valerie. Daarbij wordt je voortdurend op het verkeerde been gezet aangaande de ware identiteit van de wolf, wat op een gegeven moment gekunsteld overkomt, maar de ontmaskering aan het eind is de echte anticlimax en eentje waar je als kijker bedrogen uitkomt. Ook de slotscène is abrupt en onbevredigend.
Soundtrack
Uiteraard zijn er ook een paar positieve punten te noemen aan Red Riding Hood, maar deze zitten vooral in de kleine, beeldende verwijzingen naar andere bekende sprookjes en in de stevige soundtrack, kenmerkend voor Hardwicke’s films. Juist de tegenstelling van moderne muziek gecombineerd met de beelden van een middeleeuws dorpje werken hier op een aparte, eclectische manier. Vooral het nummer The Wolf van Zweedse elektro-popartiest Fever Ray, dat te horen is zowel tijdens de trailer als de scène waarin het dorpsfeest plaatsvindt, is noemenswaardig om de onheilspellende sfeer die het schept. Jammer dat de film zelf niet zoveel pit heeft.
Leah van Tooren