Een ingrediëntenlijst voor een goed popconcert. Ten eerste een charismatische frontman of vrouw. Ten tweede, goede muzikanten. Ten derde, goed geluid. Ten vierde, een spannend opgebouwde, afwisselende set. Ten vijfde, een mooie locatie. En ten zesde, een publiek dat enthousiast is en op de juiste momenten stil weet te zijn. Deze zes ingrediënten, die de basis leggen voor een goed optreden, waren gisteravond aanwezig bij Thurston Moore’s optreden in De Duif in Amsterdam.
Thurston Moore (53) is een oude rocker van naam en faam, bekend van noise-rock formatie Sonic Youth. Een band waaraan hij decennialang leiding gaf samen met vrouw Kim Gordon. Inmiddels is hun huwelijk op de klippen gelopen en is de toekomst van Sonic Youth onzeker. Dit jaar heeft Moore zijn vierde solo-album uitgebracht, het akoestische Demolished Thoughts, dat redelijk goed ontvangen is. Moore wordt vooral geroemd om zijn kwaliteiten als gitarist en staat bekend om zijn aparte manier van gitaren stemmen, atonale akkoorden, repetitieve melodieën en lang uitgerekte, zeurderige jams. Dit is precies wat we vanavond ook in De Duif krijgen voorgeschoteld.
Moore is geen begenadigd zanger, heeft een vrij monotone stem, maar hij laat de gitaar (zes- en twaalfsnarig) voor zich zingen. Hij is nog steeds dezelfde slungel, het lange haar voor zijn ogen. Gekleed in jasje-dasje, maar met Puma’s, staande bij zijn lessenaar heeft hij wel iets weg van een coole leraar maatschappijleer. Moore lijkt misschien schuchter, maar is het geenszins. Hij draagt poëzie voor tussen de nummers, maakt grapjes en onderbreekt zelfs het optreden om een ongelukkige ziel de wc’s in te volgen die zich onder het podium bevinden. Moore is 53 jaar oud, maar nog steeds tegendraads, de Teenage Riot nooit ontgroeid.
Had Moore alleen op het podium gestaan dan was het waarschijnlijk al een goed concert geweest, maar hij wordt begeleid door harp, viool, tweede gitaar en drums. Het sublieme samenspel uit zich al in het derde nummer van de set dat losbarst in een rockende jam en heel abrupt eindigt, waarna het publiek luid applaudisseert. De begeleidingsband houdt Moore goed in de gaten en lijkt hem perfect aan te voelen. De violiste zorgt voor een warme omlijsting, de harp versterkt de melodielijnen en drums en gitaar zorgen dat de show rockt. ‘Ik heb me omringd met een heel fijn clubje muzikanten’, zegt Moore.
Theatrale setting
Dan het geluid. Iedere zucht en smak is te horen. De vibratie van elke snaar die wordt aangeraakt, en dat zijn er veel, zingt rond in de ruimte. Het geluid is, tot aan de toegift ook zeker niet te hard. Dat heeft deels te maken met de meegebrachte geluidsman die ervoor zorgt dat ‘the magic happens’. Het heeft ook te maken met de locatie. De Duif is een laat 18e eeuwse kerk aan de Prinsengracht in Amsterdam. Qua sfeer en grootte vergelijkbaar met de Paradiso. Een mooie theatrale setting die eerbied afdwingt. Moore vertelt dat hij een sms’je ontving van zijn eerder gearriveerde drummer over hoe geweldig de locatie is. Een optreden op deze locatie heeft al meteen een streepje voor.
Het publiek bestaat vooral uit de iets oudere Sonic Youth-fan en gitaarliefhebbers. Hoewel het concert niet uitverkocht is, zijn alle stoelen gevuld en staan mensen achteraan en langs de zijkanten opgesteld. Tussen de nummers door is het muisstil. Naarmate de avond vordert en de sfeer wat losser wordt, wordt er af en toe iets geroepen of gekreund. Maar er is zeker geen storend geklets of gekletter van plastic bierglazen. Na ieder nummer neemt het applaus toe, wat Moore met een steeds breder wordende glimlach in ontvangst neemt.
Spanningsopbouw
Moore speelt een afwisselende set met een duidelijke spanningsopbouw die culmineert in twee krachtige toegiften. Hij begint met twee nummers van soloplaat Psychic Hearts uit 1995: Queen Bee and Her Pals, met zijn dreunende atonale akkoorden en het Sonic Youth-achtige Psychic Hearts. Via het rockende nummer Patti Smith Math Scratch eindigt de reguliere set met het rustige Blood Never Lies van zijn laatste plaat. Na een daverend applaus komt de band terug om ons omver te blazen met een keiharde staccato rock intermezzo. Het jasje is inmiddels uit en met een ‘Ready kitty cats?’ wordt de toegift ingezet.
Tijdens de tweede toegift gaat ook de stropdas af en ontaardt de show in een vrije noise-rock jam waarbij de akoestische gitaren omhelsd worden, in de lucht gehouden en tegen de versterkers worden aangedrukt. Zo eindigt deze show op een hoogtepunt. Onder daverend applaus en een staande ovatie verdwijnt de band definitief van het podium. Thurston Moore in De Duif, een goed voorbeeld van een zeer geslaagd optreden.
Saskia Naafs
Foto’s: Erik Bremer
