Je weet dat ik een sucker ben voor RPG’s uit het Super Nintendo-tijdperk dus kon je ervan uitgaan dat mijn oren spitsten bij de aankondiging van Chained Echoes. Nu ik tientallen uren verder ben in dit fantastische avontuur kan ik er niet onderuit dat mijn Game of the Year lijstje alvast iets herschreven moet gaan worden.
Ontwikkeld door een solo developer, Matthias Linda, is Chained Echoes een perfecte ode aan hoe je herinnert dat deze RPG’s speelden. We spreken over een episch avontuur met sterke personages in een prachtige wereld; één waarin geleefd is en waar veel (pijnlijke) historie schuilgaat in een land dat verscheurd wordt door oorlog, magie en mechs. Ja, dat is veel in te nemen, maar Chained Echoes doet zijn best om dit goed uit te spreiden over de 40 tot 60 uur die je nodig zal hebben om dit avontuur tot een einde te brengen.
Exploratie eerst
Die tijd wordt voornamelijk gevuld met een goed gebracht verhaal, wat dankzij portretten en het slimme gebruik van beeldplaatsing en lichteffecten wordt overgebracht. Zo weet je altijd wie wat zegt en blijft het behapbaar zonder ellenlange lappen tekst te worden. Chained Echoes is daarbij niet bang om cru en duister te zijn, met verhaalelementen die rechtstreeks uit een horrorgame lijken te komen. Ook is het interessant dat er variatie mogelijk is, omdat het op punten vraagt welke verhaallijn jij verder wilt verkennen. Daarnaast verken je de wereld, waar exploratie eigenlijk altijd beloond wordt met verborgen schatten en loot. Ik hield ervan om cirkels met drie pijlen eraan vast te vinden en zo op zoek te moeten naar de plek waar het geheim verborgen lag. Vaak bleken dit simpele materialen voor het upgraden van de uitrusting, maar een enkele keer vond ik er ook bijzonder wapens en pantsers. De overwereld is prachtig vormgegeven in zijn Super Nintendo-stijl pixelgraphics en bleef me verbazen met zijn geweldige dorpen, bergen en bossen. Ook is er veel liefde en aandacht uitgegaan naar de vijanden die zich zichtbaar over de wereld bewegen. Geen random encounters hier, maar simpelweg kiezen of je het gevecht aan wilt gaan of liever wilt vermijden. Het is één van die dingen wasr het de RPGS waar Chained Echoes op gebaseerd is moderniseert.
Heerlijke combat
De strijd wil je echter wel zeker aangaan, al was het alleen maar om de briljante muziek te horen. Gevechten zijn turn-based, maar tegelijkertijd rap; geen ATB metertjes om te vullen voor je mag aanvallen, nee er wordt een volgorde bepaald en we gaan. Acties worden direct uitgevoerd en de consequenties van je acties meteen duidelijk. De gevechten gaan veel dieper dan simpel aanvallen en rekening houden dat water aanvallen sterk tegen vuur vijanden zijn. In de rechterbovenhoek zie je een balk die met iedere actie steeds een beetje meer naar rechts beweegt. Na een neutrale periode kom je in de ‘overdrive’ zone, wat betekent dat aanvallen minder punten kosten, je minder schade neemt, meer schade doet en nog meer goede dingen. Zet je dit te ver door, dan kom je in de ‘overheat’ zone, waar je juist meer schade neemt. Het is mogelijk om bepaalde aanvallen, geel aangegeven, te gebruiken om zo het metertje weer naar links te bewegen en zo in die groene zone te blijven. Dit geeft high risk/ high reward in dat net die ene klap het gevecht in jouw voordeel kan doen landen, maar als het niet genoeg is ben jij zelf enorm kwetsbaar. Het beste aan Chained Echoes gevechtssysteem is dat na iedere strijd je volledig geheeld wordt en alle krachten terug krijgt. Zo kun je ieder gevecht je coolste en sterkste moves gebruiken en ben je niet eindeloos aan het opsparen totdat het meer nodig is.
Even more fighting
Daarbij ontmoet je gedurende je reis meerdere personages, uiteraard allen met hun eigen vaardigheden, waarvan je er acht in je gevechtsparty kunt hebben. In iedere beurt kan er gewisseld worden tussen de twee personen die in formatie staan, dus plande ik zorgvuldig uit welke personen ik altijd op het veld wil zien en welke uitwisselbaar zijn in functie. Het levelen van deze personages is ook bijzonder in dat je voor een gevecht een soms ogenschijnlijk willekeurig aantal SP krijgt, wat als ervaringspunten geldt. Ik zeg ogenschijnlijk omdat ik niet meer of minder kreeg voor een kneitermoeilijk gevecht op hoger level, dan ik kreeg wanneer ik door de eerdere gebieden ging huis houden. Sterker nog; letterlijk de eerste vijanden buiten de stadsmuur kan soms 1 SP geven en andere keren 6! Niet dat er echt te grinden valt om zo sterker te worden – je zult dit vooral van je uitrusting moeten hebben. Verdeeld door de dorpen en de wereld vind je aambeelden waar je wapens en harnassen sterker kunt maken voor goud en materialen die je in de wereld vindt. Ook kun je hier vele kristallen die speciale krachten geven opwaarderen en in wapens en pantsers plaatsen voor status buffs zoals meer HP, hogere kans op kritieke aanvallen of om te helen als counter op een aanval. Er is veel keuze en dit lijken veel systemen op elkaar, maar je hebt het allemaal nodig want Chained Echoes kan behoorlijk uitdagend zijn. Meerdere gevechten heb ik een flink aantal keer over mogen doen om de perfecte serie acties te vinden (of net het geluk aan mijn kant te hebben) en zo te winnen. Dit kon bij vlagen frustreren, maar wanneer het dan wel lukte voelde dit als het overwinnen van een flinke horde. Het menu kan daarbij wel knullig zijn en te veel stappen vereisen om handeling uit te voeren. Toch kan ik er niet onderuit dat dit de beste RPG van 2022 is.
Conclusie
Wie had gedacht dat ik in december nog een aanpassing mocht doen aan mijn Game of the Year-lijstje! Het is bijzonder om een te zien hoeveel werk en liefde erin gegaan is door een overduidelijke fan van de 2D RPG’s uit de tijd van de Super Nintendo en originele PlayStation. De pixelart is prachtig en diens werelden en verhaal nog meer. De soundtrack springt er helemaal uit en heeft hit na hit, terwijl het van sombere stadsmuziek naar knallende combat kan springen. Die combat blijft interessant doordat het een flinke uitdaging kan zijn met vele systemen en diepgang. Chained Echoes heeft mij echt verbaasd en is een fantastische RPG voor liefhebber, die toch wel wat moderne verfijning wil.
Sander Noordijk
