Het is al even geleden dat Sony zich waagde aan een eigen handheld device. Natuurlijk kan je via Remote Play tegenwoordig je consolegames via je smartphone spelen, maar het blijft zonde dat Sony hier niet mee verder is gegaan. Zowel de PlayStation Portable (PSP) als de PlayStation Vita, hadden namelijk ijzersterke games in hun catalogus.
Een van de beste PSP-games die er op uit is gekomen– en sindsdien eigenlijk vastgehouden werd op de portable – was Crisis Core: Final Fantasy VII. Tot nu dan, want hij is opnieuw uitgebracht voor de moderne consoles.
Meer remaster dan remake
Wanneer een game tegenwoordig opnieuw uit wordt gebracht, is dat negen van de tien keer in de smaak van een remake of een remaster. Bij een remaster gaat het vaak om een simpele oppoetsbeurt om oude graphics zodat het er op onze moderne tv’s mooi uitziet zien en is de game verder nog hetzelfde als hoe je hem kent. Een remake is precies wat het zegt; een game wordt volledig opnieuw gemaakt met nieuwe graphics, maar soms wordt zelfs de gameplay volledig op de schop gegooid. Mooie voorbeelden daarvan zijn Resident Evil 2 Remake en Final Fantasy VII Remake. Die laatste wist zelfs te spelen met het verhaal dat we al kenden, waardoor ik enorm benieuwd was naar ‘Reunion’ die zich voor de klassieker afspeelt en grote consequenties had voor het verhaal van Final Fantasy VII. Maar in dat opzicht is Reunion meer een remaster dan een remake. Personages en omgevingen zijn van een nieuwe lik verf voorzien, maar de game zelf is (op wat quality of life verbeteringen in de combat na) nog volledig hetzelfde. Sommige cutscenes lijken qua kwaliteit zelfs alsof ze regelrecht van de PSP zijn getrokken en door een computer opgepoetst zijn.
Het gaat niet in op de veranderingen die lijken te zijn aangebracht in Final Fantasy VII Remake en de game sluit zelfs af met de melding dat het verhaal verdergaat in Final Fantasy VII (min de Remake dus). Is dat een probleem? Mijn hoop en verwachtingen opzijgezet zeker niet, want Crisis Core was in 2007 al een geweldige game.
Geeft Final Fantasy VII meer diepgang
Het verhaal was daar de voornaamste reden van. Crisis Core kwam als een uitbreiding op het verhaal tegelijkertijd met het tienjarig jubileum jaar van Final Fantasy VII en viel niet in de val van andere prequels. Het geeft namelijk extra diepgang zonder onnodig aan te voelen.
Je leert in de prequel meer van de wereld en de personages die centraal staan in de hoofdgame, maar dit alles door de ogen van een personage dat slechts voor luttele momenten voorbijkwam in het originele Final Fantasy VII; Zack Fair. Zack is door zijn enthousiaste doen en laten bijna de tegenpool van de norse gecontroleerde Cloud Strife, maar heeft een gigantische impact op zijn leven en die om hem heen gehad. Het iconische Buster Sword? Drie keer raden van wie hij die heeft gekregen. De prachtige Aerith? Zack kende haar eerder. Hoe Cloud aan zijn PTSS komt? Alles wordt verder uitgediept in Crisis Core waardoor het een must play is als je Final Fantasy VII een warm hart toedraagt.
Tegelijkertijd heeft het wel dezelfde valkuilen die we vaker in JRPG’s voorbij zien komen waarbij humor soms wat campy kan zijn en in het geval van Crisis Core wordt er te gehaast door grote plotpunten heen gerend.
Unieke slotmachine mechanic
De band tussen Zack en de personages komt niet alleen naar voren in het verhaal, maar ook op een vrij unieke manier in de gevechten. Tijdens iedere battle draait er constant een slotmachine in de linkerbovenhoek. Matchen de plaatjes van het personage of de cijfers dan krijg je een speciale limit break aanval, een summon, of ga je een level omhoog. Het zijn de gebruikelijke Final Fantasy aspecten, maar dan ‘willekeurig’. Willekeurig staat tussen haakjes, want het levels omhooggaan gaat stiekem nog gewoon op de gebruikelijke manier.
Verder is de combat vrij rechttoe rechtaan als je Final Fantasy VII Remake recentelijk hebt gespeeld, of bekend bent met de Kingdom Hearts games. Eerder benoemde ik al wat quality of life verbeteringen en die zijn vooral in de combat te vinden. Het werkt wat soepeler en je kan nu je combo’s afronden met een speciale aanval die extra schade doet. Buiten de gevechten om zijn het kleinere dingen. Denk aan de mogelijkheid tot rennen in de open gebieden of filmpjes die nu te skippen zijn. De verkenbare gebieden laten ook duidelijk zien dat we hier te maken hebben met een van origine handheld game. Het zijn kleine aan elkaar geplakte gebiedjes en ik had voor deze remaster graag gezien dat ze hier een groter geheel van hadden gemaakt.
Het zou geen RPG/Final Fantasy-game zijn zonder de nodige sidequests en die komen in Crisis Core Reunion in de vorm van optionele missies. Zack is namelijk een SOLDIER die uitgezonden kan worden. De missies zijn kort waardoor ze een perfect tussendoortje zijn, maar tegelijkertijd enorm repetitief waardoor ik het niet aanraad om ze te ‘bingen’. Je komt maar in een klein handje gebieden en al snel ben je keer op keer in dezelfde gebieden dezelfde soort missies aan het doen. Een ander nadeel (als je het zo kan noemen) is dat ik al vrij snel overpowered was nadat ik flink wat uurtjes missions aan het stampen was. Die optionele missies werden wel steeds pittiger, maar de verhaallijn zelf vloog ik met gemak doorheen. Ik had halverwege de game al een move set waardoor ik onoverwinnelijk was en zelfs de allerlaatste eindbaas met slechts één klap dood had.
Conclusie
Als fan van het origineel die hem al jarenlang opnieuw wilde spelen doet de subtitel Reunion deze versie eer aan. Het voelde voor mij aan als het terugzien van oude vrienden zonder te veel af te wijken van de originele versie uit 2007. De vernieuwingen helpen de gameplay, maar de missiestructuur kan wat gedateerd aanvoelen. Het verhaal daarentegen is er één die je als je Final Fantasy VII, of de recente Remake een warm hart toedraagt, zeker gespeeld moet hebben. Het verhaal van Zack en zijn invloed op het verhaal daarna zal het extra diepgang geven.
Crisis Core: Final Fantasy VII Reunion is nu beschikbaar voor de PlayStation 4/5, Xbox One, Xbox Series S|X, Nintendo Switch en PC. Voor deze review is de game gespeeld op de PS5.
Marc de Haas
