World’s End Club maakt met hoge verwachtingen de sprong van iPhone naar Switch, maar weet uiteindelijk niet de indruk te maken waar fans op hadden gehoopt.
Met de grote namen in het schrijfteam die verantwoordelijk waren voor cult klassiekers Danganronpa en Virtue’s Last Reward, ligt er veel druk op World’s End Club. De eerste titels zijn toonaangevend in het visual novel genre en werden allebei zeer populaire en bovenal geliefde series. World’s End Club daarentegen kent een hoop van dezelfde charme, maar mist de bal volledig als het aankomt op diepgang en uitvoering.
Go-getters
We treffen de Go-Getters Club, een groep schoolkinderen in 1995 die op een tripje met bus een fenomeen meemaken. Ze zien een meteorietinslag en de schokgolf hiervan hun kant opkomen, waarna ieder het bewustzijn verliest. Zodra de groep ontwaakt in een onderwatermuseum worden zij geconfronteerd met een duivelse imp die hen uitdagingen geeft die aankomen op leven en dood. Om verdere spoilers te voorkomen laat ik het hierbij, maar kort door de bocht zullen zij een weg uit deze uitdaging moeten vinden en terug zien te komen naar hun thuisstad Tokio.
Spring op
Waar de eerder genoemde schrijvers voornamelijk visual novels voortbrachten, interactieve boeken met veel tekst en beperkte keuzes of andere simpele mechanics, lijkt World’s End Club meer interactie op te zoeken. Zeer zeker is dit nog steeds een game met de nadruk op het verhaal en de personages legt door middel van haast eindeloze dialogen. Daarnaast is er voor gekozen om dit te koppelen aan een actie platformer, waarbij je als Reycho en zijn groep al klimmend en springend de levels doorkomt en daar hele lichte puzzel elementen en de incidentele vijand bestrijdt. Waarom breng ik dit zo kort door de bocht? Omdat het in essentie niet vreselijk veel voorstelt en al gauw vervalt in herhaling en simpelweg saaie acties.
Weinig plezier
Want zo interessant als zijn originele stelling en uitgangspunt is, is er weinig echt plezier te beleven aan het verkennen van de wereld van World’s End Club. Acties beperken zich tot klimmen of springen en het terrein waar je dit op doet oogt ontzettend simplistisch. Puzzel elementen bestaan uit zaken als ‘verschuif de doos om er op te klimmen’ of ‘verschuif de doos om het zwaartepunt van een wip te kantelen”. Wanneer je het thema hier merkt, dan heb je gelijk en zal je niet verbaasd staan over hoe weinig hiermee gevarieerd kan worden.
Abilities
Je zou zeggen dat het nog opgefleurd kan worden met de speciale abilities van de kinderen. Maar ook hier vind je eigenlijk te weinig en wordt het teveel herhaald. Zo kan een jongetje voorwerpen ver weg gooien en een ander verandert in een blok ijzer wat kan rollen. Beide abilities worden gebruikt in puzzels of tegen vijanden en ook hier zag ik weinig variatie in. Nu zou het niet zo erg zijn wanneer het verhaal en dialoog dit compenseren, maar met de kwaliteit hiervan en wat een groot deel platforming is in World’s End Club komt dit niet uit. Ook na de 7e keer de ijzeren chef te hebben gezien moest er uitgebreid gesproken worden over wat er speelt en hoe dit nu toch kan. Een paar uur in een game waarin we meer van dit soort zaken gezien hebben voelt dit nodeloos. Daarbij ontstijgen de personages zelden hun overduidelijke stereotypen – wat gek is, gezien personages in andere titels van hun hand juist de troef waren.
Kies je pad, met weinig consequentie
De game is daarbij lineair met hier meerdere paden. Zoals je aan de kaart tussen de levels door kunt zien, stelt ook dit weinig voor: Na de keuze komen de paden al gauw weer samen en dit haalt ook de hele druk die op je gelegd wordt door de andere kinderen in het komen tot je keuze weg. World’s End Club voelt daarmee hol en heeft duidelijk niet kunnen realiseren wat het probeerde neer te zetten. Tussen de actie scènes door spreek je met iedereen op een kampeer site of waar de groep ook gestrand is, maar om eerdergenoemde redenen deed dit niet veel voor me. Ook de presentatie laat te wensen over, met simplistisch graphics die enkel door de prima artstyle overeind gehouden worden. Het enige waar World’s End Club echt in slaagt is het neerzetten van een sfeer. Een van een wereld die vernietigd is en hoe hopeloos het moet voelen om naar een stad te reizen waarvan je vrij zeker bent dat deze niet meer bestaat zoals jij hem kende.
Conclusie
Worlds End Club had een hoop potentie maar laat de bal vallen op ieder vlak. Van de platforming en puzzel elementen die veel te simplistisch zijn en te vaak in herhaling vallen, tot de inspiratieloze personages en niet indrukwekkende dialogen. Sfeer is ok, de artstyle prima, maar als geheel kan Worlds End Club niet opleven aan de verwachtingen en komt daarmee niet verder dan matig.
Sander Noordijk
