Lara Croft is zo’n naam die synoniem staat voor games. Vraag aan een willekeurig persoon op straat of diegene weet wie mevrouw Croft is en ongetwijfeld dat hij of zij het icoon kent. In 2013 werd haar franchise van een welverdiende reboot voorzien en met Shadow of the Tomb Raider zijn we aangekomen bij het laatste deel van deze verhaallijn.
Opgejaagde Apocalyps
Met de reboot werd een meer realistische Lara Croft neergezet die zich nog moest ontwikkelen tot de Tomb Raider die we in de 90s hebben leren kennen. Dat haalde niet weg dat er genoeg bovennatuurlijke elementen in de verhaallijn verwerkt zaten en dat is met Shadow of the Tomb Raider niet anders. Deze keer is het niet een kwaadaardige organisatie die verantwoordelijk is voor het ontketenen van ‘het einde der tijden’, maar is het Lara zelf door een arrogante fout. Deze arrogantie komt meerdere keren naar voren in de verhaallijn en haar ontwikkeling omtrent het omgaan met wie zij nu is, wie zij om haar heen heeft en wat haar rol in alles is, is een erg interessante. Het zorgt voor een duisterder verhaal, dat z’n naam eer aan doet. Door haar acties lijken de intenties van Trinity (de bad guys uit Rise of the Tomb Raider) op het eerste oog zo slecht nog niet.
De manier van verhaalvertelling zorgde er tegelijkertijd voor dat ik mij continu opgejaagd voelde om snel door te gaan, want de wereld moest tenslotte gered worden. Hierdoor heb ik tijdens mijn eerste playthrough vrijwel alle optionele tombes en sidequests overgeslagen. Erg zonde, want tijdens mijn tweede keer spelen, kwam ik erachter dat – net als in het eerste deel van de reboot en Rise of the Tomb Raider – hierin een groot gedeelte van de tofste content verwerkt zit. Maak dan ook niet dezelfde fout als ik deed en laat je niet teveel opjagen. Wijk van het pad af om de prachtige wereld te verkennen.
Prachtige wereld
Want allemachtig, wat is Shadow of the Tomb Raider op grafisch valk indrukwekkend. Net als bij de recent behandelde Spider-Man, heeft ook Shadow of the Tomb Raider een photo mode en heb ik ook hier veelvoudig mooie foto’s gemaakt. De Zuid-Amerikaanse jungle-omgeving leent zich hier dan ook erg goed voor en het gebeurde vaak dat ik even stilstond om het uitzicht goed in me op te nemen. Flora en fauna, er is geen enkel punt in de game waar er niet iets te zien is of dat de wereld niet ‘levend’ aanvoelt. Ondanks dat dit het laatste deel van deze trilogie is, betekent dit niet dat we meerdere games in deze stijl mogen verwachten. We hebben dan ook echt te maken met het slotakkoord van deze eerste verhaallijn en het zal mij niet verbazen als er over een aantal jaar een nieuwe verhaallijn van start zal gaan.
Opgejaagde jager
Zowel in de opzet van het verhaal als de gameplay zelf voelt Shadow of the Tomb Raider wel herkenbaar aan. Er wordt weinig afgeweken van de formule die in de vorige twee games is neergezet, maar deze wordt wel verder uitgebreid met nieuwe trucs voor Lara om uit te voeren. Trucs waar de setting een groot gedeelte verantwoordelijk voor is. Combat is wat meer naar de achtergrond getreden, waardoor stealth een stuk belangrijker is geworden. Zo kan Lara zich – net als Arnold Schwarzenegger al deed in Predator – insmeren met modder om ongezien te blijven, terwijl ze zich tegen een met bladeren bedekte muur aandrukt. Tegelijkertijd is ze in de bomen een stuk gevaarlijker door nieuwe moves waarmee ze vijanden kan ophangen (klinkt even luguber als dat het is) en kan ze pijlen maken waardoor de soldaten krankzinnig worden en om zich heen gaan schieten. Mocht je dan toch gespot worden, dan heeft Lara alsnog haar arsenaal om zich te verdedigen, maar dit resulteerde bij mij merendeel in het laadscherm omdat ik afgeschoten werd.
Lost in translation
Tot slot wil ik nog de belachelijke hoeveelheid customization in de opties aankaarten. Zowel op het gebied van gameplay, waar de moeilijkheidsgraad volledig te tweaken is door bijvoorbeeld de aanduidingen van beklimbare objecten en elementen in puzzels uit te schakelen en moeilijkheidsgraad van gevechten makkelijker of moeilijker te maken, tot op audioniveau waardoor je locals hun eigen taal kan laten spreken in plaats van Engels. Dit laatste breekt alleen de volledige wereld, omdat alles en iedereen elkaar maar wonderbaarlijk verstaat en vloeiende conversaties geen probleem zijn. Het is bizar (en stiekem een beetje grappig) om Lara met haar Engelse accent een gesprek te zien voeren met een kindje uit een verborgen jungle dorpje, die het begrijpt en vervolgens in zijn eigen taal terug spreekt.
Conclusie
Shadow of the Tomb Raider breidt het concept van Rise nog verder uit met de introductie van nieuwe gameplay, maar leunt qua verhaalvertelling meer terug naar het eerste deel van de reboot. Dit is zeker niet een slecht iets, waardoor het een combinatie wordt van het beste wat deze trilogie te bieden heeft.