Royal Park is een festival in de tuin van Paleis Soestdijk. Voor de tweede editie van het festival was Van Morrison op zaterdagavond de grote topper.
Bij binnenkomst op het terrein van Royal Park valt direct de fijne en relaxte festivalsfeer op. De avond met Van Morrison is stijf uitverkocht, maar er is genoeg ruimte om heerlijk in het gras of aan een picknicktafel te zitten. Lekker met een versgebakken pizza en een koude Pater Linus (een nieuw bier van Warsteiner) kon ik genieten van voorprogramma Daniël Lohues. Mooi is het trouwens om te zien dat het podium geheel doorzichtig is, zodat het paleis erachter goed te zien is. Wat een geweldige setting voor een muzikale avond!
Luxe
Vlak voordat Van Morrison begint, loop ik met gemak naar een plek met goed zicht en goed geluid. Erg fijn om bij een uitverkocht concert die ruimte te hebben. Tijdens het optreden een biertje halen kostte maar 2 minuten, wat een luxe! Van the Man trapt af met Too Late. Aan de man zelf valt meestal weinig emotie te bespeuren, maar het is duidelijk dat hij en zijn band er zin in hebben. Vooral de gitarist en organist (die soms ook trompet speelt) zijn in bloedvorm. Twee achtergrondzangeressen zorgen voor de koortjes en de vocale ondersteuning.
Bij veel muzikale helden op leeftijd merk je dat er minder kracht in de stem gaat zitten, maar niet bij Van Morrison. Hij kan nog prima uithalen en de diepte ingaan. Ook de saxofoon en de mondharmonica gaan hem prima af. Alleen bij Moondance lijkt hij 1 of 2 keer moeite te hebben met de lastige zangpartij. Daar staat tegenover dat je wel op een prachtige locatie naar een muzikale legende staat te kijken die één van zijn beste nummers speelt. Dat maakt heel erg veel goed.
Them
Van een aantal bekende hits zijn de arrangementen wat aangepast. Zo krijgen Have I Told You Lately en Jackie Wilson Said een swing-jasje. Bij de laatste had ik liever een versie gehoord die dichterbij het origineel zit, maar ook hier is het vooral fijn om dit nummer live te horen. Van Morrison en zijn band spelen de nummers perfect, maar soms iets te braaf. Als er een halverwege de set een blok met oude nummers van Them voorbij komt, hoor je dat het ook anders kan.
Baby, Please Don’t Go en Don’t Start Crying Now klinkt lekker vuig en doen verlangen naar wat meer blues en rock dan de keurige jazz-arrangementen. Gelukkig zit er in de staart nog wat heerlijk venijn. Na de voor de hand liggende Brown Eyed Girl, die iedereen natuurlijk uit volle borst meezingt, volgt een erg goede uitvoering van Gloria. Van Morrison schreeuwt de letters van de naam vol vuur en de band krijgt vervolgens alle ruimte om lekker te soleren en improviseren. Een uitstekende uitsmijter van een zeer fijne avond. Een blik op de setlist doet beseffen dat er deze avond wel heel veel legendarische nummers te horen waren.