Met de grote hoeveelheid games die wekelijks verschijnt is het soms moeilijk om helemaal bij te blijven. Om ruimte te geven aan games die ondersneeuwde in de drukte presenteert Mixed Grill een nieuwe toevoeging aan de serie ‘Mogelijk Gemist‘, waarin we games aandacht geven die hun moment misten. Deze keer drie van de grotere games van het najaar die ieder jaar weer hun opwachting maken.
FIFA 23 – De laatste van zijn naam
2023 zal het eerste jaar zijn waarin EA geen FIFA gaat uitbrengen. Maak je geen zorgen, dat klinkt een stuk heftiger dan dat het is, maar vanwege naamrechten die ze bewust niet hebben verlengd zal EA volgend jaar de titel EA Sports FC gaan gebruiken voor hun voetbalgame. Al vanaf het eerste deel in 1993 (FIFA International Soccer, waarvan ik de SEGA Mega Drive-versie nog altijd netjes in mijn kast heb staan), hanteert het al de naam. Het mag dus best gezien worden als het einde van een tijdperk.
Het is dan ook jammer dat de aanpassingen in FIFA 23 minimaal zijn waardoor de zwanenzang van de franchise zoals we hem onder deze naam kennen aanvoelt als ‘gewoon een nieuwe FIFA’. Het speelt lekkerder doordat er gebruik is gemaakt van geavanceerde technieken, maar FIFA 22 speelde ook al lekker. Het ziet er geweldig uit, maar dat zie je pas als je dicht op de actie komt. Toevoegingen zoals power shots waarbij je een krachtig schot op doel kan lossen (dat grote consequenties kan hebben als je het verprutst) zijn leuk, maar werken het realisme tegen. Focus ligt dan ook op de fun factor en dat is wat FIFA 23 nog steeds goed doet. Over realisme gesproken; fans van de Apple TV+ serie Ted Lasso kunnen hun hart ophalen, want de fictieve coach en zijn elftal AFC Richmond zijn van de partij. Iets wat toch wel een grote glimlach op mijn gezicht kon toveren.
Mijn FIFA-skills zijn zeker niet slecht, maar ook bij lange na niet goed. Ik kan mij prima staande houden in een potje tegen collega’s in de pauze of tijdens een bieravondje met vrienden, maar online word ik al snel genadeloos onder de grasmat geveegd. De nieuwe Training Centre wist mij spelenderwijs nieuwe dingen te leren, maar ook om bijvoorbeeld eindelijk eens vrije trappen en penalty’s beter te nemen. FIFA 23 is leuk, maar ik ben nu vooral benieuwd wat EA gaat doen met hun footie aan het eind van 2023.
Just Dance 2023 – Tien jaar verder
Fun fact; toen ik tien jaar geleden begon voor Mixed Grill was Just Dance 4 voor de Nintendo Wii de eerste titel die ik als gamerecensent thuisgestuurd kreeg om te testen. Een mooi jubileum vond ik zo om ook dit jaar de nieuwste titel te testen en te kijken wat er in een decennium allemaal is veranderd. Het antwoord: vrij weinig en dat is helemaal niet erg want het werkt nog altijd verdraaid goed. Waar ik tien jaar geleden de bewegingen van mijn tv counterpart moest nadoen met een Wiimote in mijn handen, is dat nu een Joy Con van mijn Switch of mijn smartphone met Just Dance app daarop geïnstalleerd. Dat alles gepaard met krankzinnige kleurige visuals waar zelfs de regenboog van Skittles jaloers van wordt. Het verbaasde mij dan ook enigszins dat dit het eerste jaar is dat je online tegen andere mensen kan spelen en dat dit een van de speerpunten was naast de totaal vernieuwde interface.
Met puur de game zelf heb je een lijst van veertig tracks waar je op kan dansen en deze bestaan uit moderne hits als As it Was van Harry Styles, tot classics zoals Disco Inferno en titels die ik al meer dan tien jaar niet meer heb gehoord. Ik kijk naar jou Danger! High Voltage.
De modernisering van Just Dance zit hem dan ook vooral in het games as a service aspect in de vorm van Just Dance+. Voor vier euro per maand krijg je toegang tot een grotere catalogus aan nummers die constant uitgebreid wordt, maar ook tracks bevat uit de vorige games.
Call of Duty: Modern Warfare II – Doet wat het moet doen
Er valt een makkelijke grap te maken over het gebrek aan originaliteit bij de Call of Duty als ze nu zelfs dezelfde namen blijven gebruiken voor hun games. Maar na het succes van de Modern Warfare reboot een paar jaar terug begrijp ik heel goed dat ontwikkelaar Infinity Ward voor een sequel is gegaan. Tegelijkertijd een gevaarlijke stap, want Modern Warfare 2 uit 2008 wordt op zowel campaign als multiplayer gezien als een van de beste Call of Duty’s waardoor de versie van dit jaar flinke schoenen te vullen had. Iets wat jammer genoeg niet is gelukt.
Begrijp me niet verkeerd, want ook dit jaar is er weer een vermakelijke game afgeleverd, maar hij is gewoon niet zo goed als de vorige van zijn naam. De verhaallijn is zoals gebruikelijk een roller coaster aan setpieces en mooie graphics (langzamerhand heb je ongetwijfeld op welk social media platform je dan ook gebruikt de indrukwekkende recreatie van Amsterdam voorbij zien komen), maar geen van dat alles zal over een paar jaar herinnerd worden. In tegenstelling tot de originele Modern Warfare 2. Daarnaast is de toevoeging van vijanden met een harnas die moeilijker dood te maken zijn, er een die van mij niet had gehoeven. Ze komen te vaak voor en breken het tempo onnodig op.
De multiplayer-kant daarentegen heeft mij momenteel volledig te pakken, iets wat al lange tijd niet is gelukt door Call of Duty. De manier waarop je nieuwe wapens vrijspeelt en de daar bijhorende attachments is innovatief en motiveert je om te blijven spelen, maar ook om te spelen met wapens waar je niet per se voor zou kiezen. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je een scope die jij graag wil gebruiken pas krijgt na het bereiken van een bepaald level met een specifieke battle rifle. De maps zijn – op een paar na – leuk en de nieuwe modi Invasion en Ground War waarbij je op grotere maps met meer mensen tegelijkertijd speelt zijn persoonlijk favoriet. Daarentegen had ik er na letterlijk één potje in de nieuwe Third Person modus al genoeg van gehad.