In haar nieuwe roman De Dwalingen van het Vlees neemt schrijver Lina Wolff ons mee naar Spanje én de diepste krochten van het internet. Het boek vertelt een verhaal dat te bizar is om waar te zijn, maar zomaar zou kunnen gebeuren.
Centraal staat een Zweedse columnist die voor een paar maanden naar Madrid af mag reizen dankzij een beurs. Met een totaal gebrek aan schrijfinspiratie komt ze aan in de stad. De warmte in de zomer valt haar zwaar, dus ze besluit ’s avonds verkoeling en afleiding te zoeken in het uitgaansleven.
Onderdak
Daar loopt ze onbedoeld een vreemde man tegen het lijf. Deze Mercuro smeekt haar om hem onderdak te geven in ruil voor een bijzonder verhaal. Dat verhaal van Mercuro is inderdaad behoorlijk bizar, maar door het aan te horen en hem in huis te nemen, raakt ze er ongevraagd bij betrokken.
Net als je denkt hoe het boek zal verlopen, komt daar een bizarre plotwending en krijgt het boek vlak daarna ook een andere verteller. Perspectieven verschuiven, maar geleidelijk valt ook alles op zijn plek. Lina Wolff weet het verhaal zeer interessant te construeren, maar het zijn de thema’s die dit boek echt bijzonder maken.
Medelijden
Deze thema’s zijn niet de minsten: lust, verlangen, wraak, spijt, angst en straf zijn er een aantal van. Tegelijk gaat het boek ook over de sympathie die je als lezers voor personages hebt of juist niet. Zo is Mercuro een notoire vreemdganger met losse handjes, maar tegelijkertijd ook iemand met wie je medelijden hebt. Ook een hoogbejaarde non met radicale ideeën is zo’n personage waar je dubbele gevoelens bij hebt.
Door de thema’s en personages doet het boek me sterk denken aan het werk van Bret Easton Ellis. Niet vreemd want in een eerdere roman van Lina Wolff uit 2010 komt de naam van deze schrijver in de titel voor: Bret Easton Ellis and the Other Dogs. Het enige verschil is dat Ellis vaak schrijft over yuppen, terwijl in dit boek gewone mensen de hoofdrol spelen. Nou ja, echt gewoon is het allemaal niet, daarvoor komen er net even te veel moorden in voor.