Met de grote hoeveelheid games die wekelijks verschijnt is het soms moeilijk om helemaal bij te blijven. Om ruimte te geven aan games die ondersneeuwde in de drukte presenteert Mixed Grill een nieuwe toevoeging aan de serie ‘Mogelijk Gemist‘, waarin we games aandacht geven die hun moment miste. Vandaag drie games, die toevallig ook nog eens allemaal op dezelfde dag uitkwamen!
Ghostwire: Tokyo
Op het internet staat lang en breed gedocumenteerd hoe slecht ik om kan gaan met horror games. Ik doe mijn achternaam eer aan en ben op dat vlak een bonafide angsthaas. Bij de eerste trailer van Ghostwire: Tokyo gingen dan ook mijn nekharen overeind staan, want waar ik met zombies, vampiers en het overige klassieke gespuis niet zoveel problemen heb, zijn het juist de Japanse Ringu en The Grudge achtige horrorfilms die mij ’s nachts wakkerhouden. Jij speelt Akito Izuki, een 22-jarige jongen die op het punt staat dood te gaan, maar dit overleeft doordat geest KK komt buurten in zijn lijf. Op hetzelfde moment verdwijnen vrijwel alle inwoners van Tokyo en vallen kwaadaardige geesten de stad binnen. Het verhaal is mysterieus en hield mij geïntrigeerd om verder te spelen, al wordt de gameplay op den duur wel wat repetitief.
Vergis je namelijk niet, want ondanks het feit dat de vorige game van Tango Gameworks (The Evil Within 1 en 2) pure horror games waren en de Japanse folklore geesten en monsters er angstaanjagend uitzien, is Ghostwire: Tokyo stiekem gewoon een shooter. De speciale powers die je uit je vingers tovert als wapens zouden in ieder andere first person shooter gewoon een pistool, shotgun en machinegeweer zijn. In tegenstelling tot andere horrorgames ben je hier dus niet machteloos en kan je al vrij snel je mannetje staan tegen de bovennatuurlijke vijanden.
Ghostwire: Tokyo heeft daarnaast een open wereld die we de afgelopen jaren zijn gaan leren kennen in Ubisoft games. Gaandeweg breid je de map uit met nieuwe gebieden door Torii Gates te bevrijden (i.p.v. de gebruikelijke Ubisoft torentjes) en speel je vaardigheden vrij die vervolgens weer geüpgraded kunnen worden. Tokyo is naast de hoofdlijn bomvol met sidequests en collectibles gevuld. Oh en de winkeleigenaren waar je nieuwe items van kan kopen, zijn veranderd in pratende katten. Dan scoor je natuurlijk al meteen pluspunten.
Kirby and the Forgotten Land Review
Denk je aan Kirby, dan denk je waarschijnlijk aan mierzoete beelden op je scherm. Zelf ben ik een sucker voor al die vrolijke kleurtjes en was ik na het zien van de eerste beelden erg benieuwd naar The Forgotten Land. We leken hier namelijk te maken gaan hebben met een open-world Kirby game die zich afspeelt in een post apocalyptische mensenwereld.
Maak je geen zorgen want ondanks de uitgestorven wereld, is het toch allemaal koddig en kleurrijk en The Forgotten Land is gewoon nog opgedeeld in levels. Wel zijn de levels een stuk meer open qua opzet, met meer ruimte om de boel te verkennen en subdoelen per level. Denk aan Super Mario Odyssey, maar dan een lite-lite versie. Niet alleen dat is een ‘lite’, ook de moeilijkheidsgraad is erg makkelijk. Zelfs als je een level speelt op de “Wild” moeilijkheidsgraad, is er weinig tot geen weerstand te vinden.
Nieuw in Kirby zijn arsenaal is de Mouthful Mode waarbij hij een voorwerp probeert op te zuigen wat veel te groot is voor hem. Auto’s, blikjesautomaten, gigantische pionnen, niets is te gek voor hem en allemaal hebben ze een eigen power. Bij iedere nieuwe variant die ik tegenkwam moest ik hardop lachen waarbij de lightbulb variant mijn persoonlijk favoriet is. Het nut is simpel (een gebied verlichten), maar tegelijkertijd geeft het Kirby eenzelfde effect als wanneer je een zaklamp tegen je hand zet.
The Forgotten Land is al erg leuk om in je eentje te spelen en normaal gesproken zou je zeggen dat dit met twee spelers alleen maar beter zou zijn. Dit ervaarde ik echter anders met de nieuwste Kirby en het tegendeel blijkt waar te zijn. Speler twee kruipt namelijk niet in de rol van een anders gekleurde Kirby, maar een Waddle Dee met een bandana om en gewapend met een speer. Zijn moveset is totaal anders dan die van Kirby en hij kan amper iets vergeleken met speler 1. Het voelt aan als de mode die je zou spelen met je kleine broertje die nog niet kan gamen en jou in de weg zou lopen. Naast de Spring-Breeze en Wild mode zou je dus kunnen zeggen dat je als Player 2 de “Voor Spek en Bonen” mode speelt.
Tiny Tina’s Wonderlands
Tot slot pakken we in deze Mogelijk Gemist nog Tiny Tina’s Wonderlands mee, een spin-off van de Borderlands games.
Het is niet de eerste keer dat Tiny Tina de hoofdrol speelt in een Borderlands project. Eerder kreeg het kleine meisje met de grote bek al haar eigen DLC in Borderlands 2 waar zij de ‘Bunker Master’ was tijdens een ‘Bunkers & Badasses’ campaign. Oftewel; hun variant op Dungeons & Dragons. Deze twist is nu uitgewerkt tot een volledige game en ook hier is de energieke Tina de DM van het verhaal. Zij wordt echter vergezeld door een cast met niet de minste namen; Wanda Sykes, Andy Samberg zijn je teamgenoten en niemand minder dan Will Arnett speelt de bad guy.
De fantasie van de kleine Tina heeft niet alleen invloed op het verhaal, maar ook op de gameplay zelf. Of het nou midden in een gevecht of als je gewoon aan het lopen bent door de open wereld, er kunnen on the fly dingen aangepast of toegevoegd worden door Tina. Dit resulteert in leuke segmenten, maar de core gameplay is ook belangrijk.
Eerlijk is eerlijk, tijdens het spelen kon ik de gedachte niet laten zitten dat ik gewoon Borderlands 3 zat te spelen, maar dan met een D&D sausje. Je hebt nog steeds wapens en je granaten zijn aangepast naar spells. Niet per se iets slecht, want Borderlands 3 was ook een goede lootershooter (en zeker met meerdere mensen), maar ik had toch iets meer gehoopt. Dat je nu op een bepaald moment de skills van een tweede class kan toevoegen had bijvoorbeeld iets beter uitgewerkt kunnen worden. Desalniettemin is Tiny Tina’s Wonderlands een vermakelijke game waarbij de sterrencast zeker hielp om mijn aandacht erbij te houden.