Zo tegen het eind van het jaar komen er aan de lopende band games uit en is het tempo dusdanig hoog dat het niet gek is als je wat games hebt gemist. Om die reden hebben we bij Mixed Grill de rubriek Mogelijk Gemist waar we die titels aanraden die zeker het bekijken waard zijn. Vandaag een collectie aan games van de afgelopen maanden.
Deathloop
De vorige grote games van Arkane Studios; Dishonored en Dishonored 2 wisten mij absoluut te trekken met hun stijl en gameplay, maar nooit voor erg lang. De vrijheid die de betreffende games je geven in het aanpakken van je missies waren mogelijk te vrij. Met Deathloop pakt Arkane die gameplay, maar maakt het allemaal iets toegankelijker voor de mainstream gamer en pompt er een groovy 70s sausje overheen.
Hoofdpersoon Colt wordt wakker op een strand en beleeft dezelfde dag keer op keer opnieuw en de enige manier om deze loop te doorbreken is om een groep vijanden gedurende de dag uit te schakelen. De manier waarop jij dit wil doen (guns blazing of stealthy) is aan jou, maar at the end of the day moeten ze dood. Dit doet Colt gewapend met verschillende wapens en speciale powers die we kennen uit de vorige Arkane-games. De tijdlus twist van Deathloop is interessant en zorgt ervoor dat je ieder dagdeel perfect wil aanpakken om nieuwe informatie te verkrijgen. Tegelijkertijd word je opgejaagd door de mysterieuze Julianna die – door een geniale multiplayer twist – op ieder moment door een onlinespeler gespeeld kan worden. Ook jij kan ervoor kiezen om in plaats van het verhaal, een potje te spelen als Julianna en iemand anders zijn Colt op te jagen.
Het duurde bij mij even voordat de game klikte, maar het op moment dat dit gebeurde kon ik de game niet meer neerleggen en liepen binnen no-time de credits over mijn scherm en begon ik direct met een new game.
Deathloop is nu beschikbaar voor de PS5 en PC
Kena Bridge of Spirits
Grote kans dat je nog nooit van Ember Lab hebt gehoord, Kena is namelijk de eerste game van de studio die van origine een animatiestudio is en eerder de indrukwekkende shortfilm Terrible Fate maakte die gebaseerd is op Zelda Majora’s Mask.
Met de liefde voor games zit het in ieder geval goed bij Ember Lab en dat merk je ook tijdens het spelen van hun eerste game Kena: Bridge of Spirits. De Pixar-achtige kwaliteit van de graphics is adembenemend mooi. Personages, omgevingen en de koddige zwarte Rotten lijken regelrecht uit een animatiefilm te zijn gehaald en stelen gemakkelijk de show.
Op het gebied van gameplay doet het namelijk wat meer denken aan een platformer van weleer die we kennen uit de PlayStation 2 tijd. Het gaf mij een nostalgisch gevoel, maar tegelijkertijd zijn we tegenwoordig op dat vlak beter gewend.
Later in de game wordt de moeilijkheidsgraad opeens wat omhoog gekrikt en ik had gezien dat de developer wat meer de diepte inging bij de achtergrond van hoofdpersonage Kena, maar dat zijn slechts een paar kleine minpunten op een indrukwekkend eerste game. Niet voor niets won Kena Bridge of Spirits de Game Award voor Indie game van het jaar. Hopelijk is dit genoeg reden om een sequel te rechtvaardigen.
Kena: Bridge of Spirits is nu beschikbaar voor de PS4, PS5 en PC
Far Cry 6
Deze keer geen Tibetaanse bergen, of het Amerikaanse platteland, maar een gebied dat overduidelijk op Cuba is gebaseerd. Uiteraard inclusief een dictator die het volk in zijn greep houdt. Ik heb het hier over Far Cry 6.
Far Cry 6 is als junkfood; het is lekker en precies wat je ervan verwacht, maar dit werkt zowel in zijn voordeel als nadeel. Aan de ene kant is de gameplay, de chaos en daarbij horende personages weer vermakelijk, maar tegelijkertijd is het weer dezelfde formule als die we sinds Far Cry 3 spelen. En dat is maar net iets waar je zin in moet hebben.
Hoogtepunten zijn dictator Antón Castillo (gespeeld door Giancarlo Esposito uit Breaking Bad) en hoofdrol Dani (ik speelde met de vrouwelijke variant). Ze pakken de spotlight in de scenes waar ze aanwezig zijn, maar tijdens de gameplay zelf biedt Dani meer charisma dan de vorige hoofdpersonages. Hij/zij zingt mee met de nummers op de radio waardoor de USB collectibles die meer muziek mogelijk maken opeens een stuk leuker zijn om te verzamelen.
Deze keer is ervoor gekozen om je personage niet verder uit te breiden middels een skilltree, maar gaat alles via gear en loot die je tegenkomt. Het is echter maar een kleine verandering die niet een te grote impact heeft.
Long story short: Heb je op dit moment geen 60-70 euro liggen, maar wel die Far Cry kriebel? Dan kan je net zo goed een van de eerdere delen nog eens opstarten en mis je niet heel veel behalve het verhaal.
Far Cry 6 is nu beschikbaar voor de Xbox One, PS4, Xbox Series S|X, PS5 en PC.
Call of Duty Vanguard
Het is al lang geen geheim meer dat ik een sucker ben voor de Call of Duty campaigns. Een achtbaanrit van een paar uur waarin je meegenomen wordt door een verhaal gevuld met explosieve setpieces. Voor Vanguard keert ontwikkelaar Sledgehammer Games terug naar de Tweede Wereldoorlog en vertelt het een ‘what if’ verhaal aan het eind van de oorlog en de geboorte van de special forces.
Op het gebied van multiplayer is er weinig verandert en weet je eigenlijk precies wat je kan verwachten. Persoonlijk favoriet is de nieuwe mode Champion Hill; een mix tussen Battle Royale, Gun Game en Team Deatchmatch. Je speelt in een klein team steeds korte rondes tegen andere teams waarbij iedere kill een leven haalt van dat team. Je dient dan ook zo lang mogelijk vol te houden om in de finale te komen en de winst te pakken.
De grootste veranderingen zit deze keer in de Zombies waarbij het nu in een roguelike sausje is gegoten. Vanuit een grotere hub duik je levels in waar je een objective dient te voltooien om vervolgens weer terug te keren in de Stalingrad hub. Hier kan je jouw personages upgraden met nieuwe wapens en powers om het riedeltje opnieuw te doen. Fans van de traditionele Zombies mode waren misschien minder te spreken, maar ik vond de nieuwigheid hiervan juist leuk.
Call of Duty Vanguard is nu beschikbaar voor PS4, PS5, Xbox One, Xbox Series S|X en PC.
Metroid Dread
Negentien jaar heeft het geduurd, negentien jaar voordat er een gloednieuw 2D Metroid deel uit is gekomen na Metroid Fusion in 2002. Maar Marc, je hebt zelf nog Samus Returns gereviewd op deze site? Klopt, maar dat was een remake van Metroid 2, dus die tel ik niet mee.
Dread is volgens Nintendo de afsluiting van deze verhaallijn van Samus die met de allereerste Metroid begon. Hoewel er referenties naar eerdere games in Dread zitten en het natuurlijk voor de totale beleving van het verhaal beter is om de vorige delen te hebben gespeeld, is hij ook prima te spelen zonder uitgebreide lore kennis. Dit komt vooral door de gameplay die staat als een huis. In tegenstelling tot veel moderne games word je in Dread niet aan het handje meegenomen naar je volgende doel, maar dien je weer ouderwets te verkennen. Grote kans dan ook dat je een paar keer verdwaald, maar op geen enkel moment dat je er gek van wordt. Op gebied van omgevingen, combat en gameplay is de ‘Nintendo polish’ hoog.
Deze polish blijft echter niet bij het level design; de animaties van Samus zijn van een absurd hoog niveau en overal lijkt rekening mee te zijn gehouden. Als Samus tegen een muur staat, legt zij haar hand daar tegenaan. Het zijn dit soort kleine details die Metroid Dread net dat beetje extra geven en het een must-have maakt voor iedere Nintendo Switch-eigenaar. Vooral als je op het dit jaar uitgebrachte OLED-model van de console speelt is het een lust voor het oog.
Metroid Dread is nu exclusief beschikbaar voor de Nintendo Switch