Onheilspellend, duister en alles behalve voorspelbaar: zo kan de muziek van de Californische band Liars getypeerd worden. Met een frontman die een op bebaarde kopie van Nick Cave lijkt en vier andere muzikanten, toverde de band de hoofdzaal in Trouw om tot een donker hol dat gevuld werd met zware klanken die de Misfits en dark-wave bands uit de jaren tachtig wel angstig dichtbij brachten.
Dat zanger Angus Andrew niet helemaal van deze aarde is, werd niet alleen bewezen door zijn energieke performance waarbij hij volledig buiten zichzelf leek te zijn, maar het werd ook nog eens versterkt door de visuals van een enorme piramide die het hele optreden een onrustig decor vormden voor de zware rock van Liars. Over het genre van de band kan veel gediscussieerd worden: ze zijn begonnen in de New Yorkse dance-punk scene, maar dat is niet hun meest kenmerkende geluid. Feit is: de sfeer in hun muziek altijd zwaar zal blijven en nooit een moment van verademing door laten komen. De luisteraars krijgen geen adempauze, want voor je het weet slaan de gitaren weer op hol of valt alles bijna helemaal stil, zodat je hoofd nog net even na staat te wiebelen van het headbangen drie tellen eerder.
Twee toegiften
Doordat het geluid deze dinsdagavond harder stond dan op menig clubavond in Trouw en het publiek geen hoog borrelgehalte vertoonde, kwam het concert goed uit de verf en verscheen er zowaar een glimlach op het boos kijkende gezicht van zanger toen het publiek ze luid toejuichte na afloop van het concert. Het bedankje kwam in de vorm van twee toegiften. En nogmaals een glimlach waarbij zelfs de lijnrechte wenkbrauwen van de zanger tot boogjes werden gevormd.
Liars is een alles behalve toegankelijke band en is zeker niet bedoeld voor degenen die een fijn muziekje zoeken tijdens het verrichten van huishoudelijke taken. Maar degenen die warm lopen voor onvoorspelbare tracks, zwaar geluid en onrustige vocals zijn zeker aan het juiste adres bij Liars.
Minja Sarovic