Het concert van Benjamin Clementine in Amsterdam is er een die ik niet snel zal vergeten. In eerste instantie omdat hij een indrukwekkend zanger is, maar ook vanwege de bijzondere spanning die hij wist te creëren.
Halverwege het optreden zei hij tegen het publiek dat hij het gevoel had dat ze zij muziek niet echt goed vonden en dat iedereen die het niet goed vond de zaal mocht verlaten. Eerder vertelde een medebezoeker dat je maar beter geen foto’s van de zanger kan maken, want dat leverde bij een eerder concert een stevige sneer naar de fotograaf toe op.
Doordringende stem
Maar goed: het gaat vooral om de muziek. Die was, ondanks de vreemde spanning, bij vlagen uitstekend. Het begin was erg goed, kippenvelgoed zelfs. Opvallend was de doordringende stem met zijn enorme bereik en opvallende soepelheid. Ik ken alleen maar de drie nummers die op zijn Cornerstone EP staan, maar de rest van het materiaal sluit daar goed bij aan. Druk pianospel, soms met maar 1 hand gespeeld en de constant van kleur en tempo verspringende zang. Voor muziekpuristen is de uitvoering van Clementine misschien wat aan de slordige kant, maar de muziek komt wel rechtstreeks uit zijn hart. Helaas neemt die slordigheid in sommige nummers de overhand. In combinatie met het grillige karakter van de zanger zorgde dat af en toe voor irritatie.
Door merg en been
Die muziek omschrijven is lastig. Benjamin Clementine speelt in een geheel stijl die ergens zweeft op de grens van jazz en klassiek. Zijn stem doet denken aan Nina Simone en Antony Hegarty, maar is veel diverser dan dat. Dat bleek bijvoorbeeld uit de zeer knap uitgevoerde uitvoering van Caruso die hij er schijnbaar achteloos even uitgooide halverwege de set. Het meest indrukwekkende kwam echter op het eind. De single Cornerstone gaat door merg en been zo mooi en deze avond klonk het nummer extra doorleefd.
Als je het levensverhaal van Benjamin Clementine kent dan weet je dat hij niet zo makkelijke jaren achter de rug heeft. Hij heeft een aantal jaar als dakloze in Parijs doorgebracht. De ellende die hij daar ongetwijfeld heeft meegemaakt klinkt door in de muziek en de teksten. Enkele jaren geleden braken Antony and the Johnsons plotseling door naar een groot publiek. Dat zou dit jaar zomaar kunnen gebeuren met Benjamin Clementine. Het enige verschil zit in het feit dat Antony op een zachtaardige wijze introvert is en dat Clementine de afstand op een iets ongemakkelijker manier bewaart. De zanger zal dus nog wel wat moeten bijschaven aan zijn spel en presentatie. We zijn benieuwd wat we nog van Benjamin Clementine gaan horen en of er zich echt een fonkelende edelsteen in deze ruwe diamant zit.