Niets is zo simpel als het lijkt. Zeker niet als het gaat om heftige gebeurtenissen. In de tweede roman van de Mexicaanse Brenda Navarro begint het verhaal letterlijk en figuurlijk met een klap. Diego, het broertje van de verteller in het boek, pleegt zelfmoord door uit het raam te springen.
Lange tijd lijkt het erop dat Het geluid van een lichaam over die ene daad gaat, maar er is natuurlijk ook meer aan de hand. Langzaam maar zeker ontrafelt zich een heftig verhaal over immigratie, racisme, vrouwenrechten, drugsproblematiek en relaties. Tegelijkertijd is er ook veel licht in het boek. Navarro brengt de zaken mooi in balans. Bijvoorbeeld door heel fraai de muziek en teksten van de band Vampire Weekend in het verhaal te verwerken. Of door terug te blikken naar gelukkigere tijden. Of het genieten van lekker eten, dansen of een dagje naar het strand.
Derderangs burger
Je zou kunnen zeggen dat de hoofdpersoon behoefte heeft aan het ontsnappen aan de dagelijkse sleur, maar hebben we dat stiekem niet allemaal? Alleen is in dit geval de dagelijkse sleur een leven waarin je je als immigrant een derderangs burger voelt en waar het niet lukt om te ontspannen, omdat er altijd racisme, armoede en geweld op de loer ligt.
Heel mooi geeft Brenda Navarro de lezer een inkijkje in het hoofd van iemand wiens stem we niet vaak te horen krijgen. De manier van vertellen zit vol ritme en de drang om dit verhaal te delen. Alsof je een gesprek voert met iemand die steeds meer vertrouwen krijgt om haar heftige levensverhaal met je te delen.