Calexico komt op en begroet het Paradisopubliek alsof ze na vele omzwervingen eindelijk thuis zijn gekomen. Frontman Joey Burns schijnt zich te hebben laten ontvallen dat Paradiso zijn favoriete Europese zaal is.
Al bij openingsnummer Epic kijkt Burns gretig de zaal rond. Ieder koppie op het balkon aankijkend, moedigt hij de zaal aan vooral mee te klappen. ‘Dankjewel,’ zegt hij na afloop.
De paar woordjes Nederlands die hij machtig is, heeft hij ongetwijfeld geleerd van Calexico’s Nederlandse soundman Patrick Boonstra, alhoewel hij later de mist in gaat als hij de vertaling voor ‘corner’ zoekt. Wat hij ook uitkraamt, het lijkt in de verste verte niet op ‘hoekje.’ “Oh well, straks even aan Patrick vragen,” zegt Burns.
Verschillende stijlen
Calexico is in Europa om hun zevende studio-album Algiers te promoten. Niet vernoemd naar de Algerijnse hoofdstad, maar naar een woonwijk in New Orleans alwaar de band in de studio dook. De band uit Tucson, Arizona is vernoemd naar een plaatsje in Zuid-Californië, op de grens met Mexico. Die zuidwestelijke sferen overheersen hun muziek. Het knappe van Calexico is dat ze zoveel verschillende stijlen mixen (van country tot mariachi) en toch een zeer constant eigen geluid hebben, met terugkerende elementen als trompet, accordeon en het gevoelige, bijna nasale stemgeluid van Burns.
Luisteren naar Calexico is het ene moment je tussen de cactussen in Arizona bevinden, dan weer op een Cubaans salsafeest, een smoezelig countrycafé langs de Route 66, of op een Mexicaanse bruiloft. Opzwepende mariachi-ritmes worden afgewisseld met trage, melancholische Americana die drijft op Burns’ smartelijke stem. Op laatste plaat Algiers zijn de meer introspectieve nummers in de meerderheid. Dead Moon, een trage ballade met subtiele xylofoon, wordt opgevolgd door het pessimistische lied Para (“take it all down”).
Zwiepende heupen
De up-tempo nummers worden vanavond vocaal ondersteund door Amparo Sanchez, een Spaanse zangeres die de zes mannen in Barcelona opduikelden en mee op sleeptouw hebben genomen. Onder aanmoediging van haar zwiepende heupen, waagt ook Paradiso zich aan een dansje. Met doorrookte stem zingt ze mee op Roka en Güero Canelo. In de toegift laat ze de toeschouwers Fuego! Fuego! meezingen op Buena Vista Social Clubs El cuarto de tula. De encore bestaat louter uit covers. Een zeer dansbare uitvoering van Dean Martin’s Sway, voorafgegaan door een gezellig knusse vertolking van Gillian Welch’s Look at Miss Ohio, samen met de leden van voorprogramma Blind Pilot.
Al met al een zeer afwisselende set van een Calexico dat geroutineerd en ontspannen op het Amsterdamse podium staat. En passant gooien ze er nog een paar gouwe oudjes tegenaan zoals Crystal Frontier en Sunken Waltz, om de meest trouwe fans – en daarvan zijn er een hoop – tevreden te houden. Een set met voor ieder wat wils en zelden een saai moment. “Bedankt dat jullie de zomer terugbrachten in Amsterdam,” schrijft een fan op Calexico’s Facebookpagina. Inderdaad, met een zonnig gevoel trotseren we na dit concert de onstuimige novembernacht.
Recensie: Saskia Naafs