Het zal geen verrassing zijn dat wij bijzonder gecharmeerd zijn van James Murphy en zijn LCD Soundsystem. De band is al bijna driekwart jaar op tournee voor het laatste album This Is Happening, en afgelopen weekend was Milwaukee, Wisconsin aan de beurt. In het voorprogramma waren dit keer oude vrienden Hot Chip.
The Rave is een gigantische ronde zaal zoals ze in Amerika wel vaker te vinden zijn: de houten vloer en betonnen muren zorgen voor enige galm, hetgeen alleen gedempt kan worden door een volle zaal, en door het volume zo hoog te zetten, dat de echo er niet overheen kan komen. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat Sleigh Bells de avond zou openen, maar om onduidelijke redenen begon Hot Chip direct na opening van de zaal. Hierdoor was de zaal nog niet voor de helft gevuld, hetgeen zeker verderop in de zaal voor forse echo en modderig geluid zorgde.
Greatest hits
Daar liet het zestal zich echter niet door uit het veld jagen – met vier analoge synthesizers, bas, steel drums en gewone drums werd de 45 minuten durende set een greatest hits show, waar het tempo via oud werk (een bijna ambient uitvoering van Boy From School, Over and Over) en nieuw werk (One Life Stand) steeds verder werd opgevoerd. Dit viel mooi samen met het steeds voller stromen van de zaal, waar het dan ook steeds warmer en gezelliger werd. De wat beknepen vocalen van frontman Alexis Taylor waren niet overal even toonzuiver, maar tegen de tijd dat de set werd afgesloten met Ready For The Floor, deinde de zaal vrolijk mee.
Aan het rumoer was echter duidelijk dat ondanks de verdiensten van Hot Chip, dit publiek was gekomen voor hoofdact LCD Soundsystem. De band is inmiddels dusdanig groot en geroutineerd, dat men het aandurfde om de set rustiger te beginnen. De opener van de set was één van de hoogtepunt van This Is Happening – Dance Yrself Clean. De zaal was inmiddels bijna vol, de temperatuur bleef stijgen, en het was duidelijk dat de band in vorm was.
Generaal
Wat wel opviel, zeker in vergelijking met eerdere optredens, is dat Murphy enigszins vermoeid is door de langdurige tour. Waar we hem eerder als ras-entertainer in actie hebben gezien, slingerde hij in Milwaukee heen en weer tussen een generaal die met absolute autoriteit zijn troepen aanvoert, en de wat meer verlegen man die haast niet kan wachten om zichzelf weer in een studio op te sluiten. De aankondigingen bleven beperkt tot een wat schuchter gedag zeggen, en meerdere verzoeken om de mensen op de eerste rijen vooral niet te vermorzelen.
Inhoudelijk is de set van de band gedurende de tour wat meer naar de langere stukken verschoven: na single Drunk Girls ging de band terug naar een lager tempo met Get Innocuous, de opener van eerder album Sound of Silver. Het spelen voor eigen publiek gaf ook de vrijheid om rustigere nummer en ouder werk (Yr City Is a Sucker, Losing My Edge, Home als afsluiter in plaats van het gebruikelijk New York, I Love You) toe te voegen, in plaats van de hits die eerder op Pitchfork in Chicago werden gespeeld.
Golfslagbad
Geleidelijk aan werd echter duidelijk dat hier iets bijzonders aan de hand was. Onze ervaring is dat concerten in de Verenigde Staten over het algemeen wat meer ingetogen zijn dan die in Europa – het publiek blijft meer stilstaan, en een gekkenhuis blijft meestal uit. Op tweederde van de set, bij het begin van Movement, slaat de vlam echter in de pan. De zaal verandert in een golfslagbad, en blijft zo bij Tribulations en Yeah. Pas als de band na Yeah het podium verlaat, daalt het zaalgeluid tot bijna dragelijk. Murphy merkt het ook, verzoekt nog een keer om de mensen op de eerste rijen wat lucht te geven, en haalt het tempo omlaag met Someone Great. Ook hier is hij weer de generaal, die met kleine handgebaren de geluidsman aanstuurt, de setlist omgooit, en de opgefokte energie onschadelijk maakt.
Aan het eind van de show blijven we met gemengde gevoelens achter: enerzijds hebben we een sterk optreden van Hot Chip en een ijzersterk optreden van LCD Soundsystem gezien. Anderzijds vonden we het jammer dat het enthousiasme minder aanwezig was bij Murphy en kornuiten dan eerder dit jaar. Dit kan met de lengte van de tour te maken hebben – Murphy heeft in interviews regelmatig aangegeven geen fan te zijn van lange tours, en heeft ook regelmatig geroepen dat dit wel eens de laatste keer zou kunnen zijn voor de band. Als dat zo is (de tour eindigt binnenkort), hadden we graag een groter slotoffensief van de band gezien. Aan de zaal zou het niet hebben gelegen.
Alle foto’s © Damien Shyne
