Mijn God, wat kan Jim White ouwehoeren. En wat duurt dat lang. Het is aannemelijk dat veel mensen zijn gekomen om juist dit aspect van zijn kunstenaarschap te bewonderen en hij heeft met zijn rol in de documentaire (tevens de titel van zijn eerste verzamelaar) “Searching for the Wrong-Eyed Jesus” over het religieuze zuiden van de VS dan ook bewezen een groot verteller te zijn.
Elk nummer herbergt wel een verhaal over zijn eigen geesteszieke verleden (Still Waters) of draagt in elke geval een verwijzing naar zijn christelijke afkomst en achtergrond. Dit verveelt op een bepaalde manier behoorlijk maar je moet het hem nageven; elk verhaal wordt zo zorgvuldig verteld dat het zowel iets openbaart over zijn persoonlijke geschiedenis alsmede een verhaal vormt over zijn achtergrond als inwoner van een van de meest religieuze gebieden op deze aardbodem. De anekdoten zijn aandoenlijk en betreffen vaak kleine verhaaltjes over de vreemde mensen die hij zijn hele leven is tegengekomen en ze resulteren vaak in nummers die in het verlengde van de thematiek van religie en het vreemde ongenaakbare individu liggen. Zo vertelt het nummer “If Jesus Drove a Motorhome” het verhaal over een bepaalde fanatieke religieuze die met zijn ‘motorhome’ Jim White ervan weerhoudt hem in te halen op de freeway. Het nummer wordt ingeleid met een verhaal over de vele mensen die er een hype van maken jezus-kruizen door de straten van zijn ‘hometown’ Pensacola te slepen.
Topje van de ijsberg
Gebeurtenissen die als samenvatting dienen voor de geschiedenis die Jim White heet. Dit verhaal vormt het topje van de ijsberg; er gingen veel verhalen aan vooraf en er zouden nog veel volgen. Want Jim White heeft een vrij uitgebreid oeuvre en (al weer) zijn vijfde studioalbum komt binnenkort uit. Dat Jim White veel waarde hecht aan zijn debuutalbum maakt hij duidelijk wanneer hij het publiek toevertrouwt dat hij tijdens het schrijven van “Still Waters” wist dat dit nummer zijn leven zou veranderen. Of dit komt door zijn eigen rol of de rol van zijn muziek in de documentaire wordt niet helemaal duidelijk; “Still Waters” wordt in elk geval met verve gespeeld.
En zo heeft elk nummer deze avond een heel verhaal. En dat vult een avond natuurlijk meer dan wanneer een artiest de hele avond alleen maar zijn nummers staat te spelen. Maar je kan het als zanger ook te bont maken. Samengevoegd met clichématige onderwerpen als het wel erg gemakkelijke ‘bashen’ van je eigen Amerikaanse achtergrond (“Its hard to be sane in America”) en de eeuwige neiging van buitenlandse acts het publiek er constant aan te herinneren dat ze in Nederland zijn en dat het publiek Nederlands is (dat weet iedereen nu wel), maken dat Jim White gewoon af en toe iets terughoudender moet zijn met praten. Ook al is dat zijn handelsmerk.
Er zijn ook veel lichtpunten.
Want veel van zijn nummers zijn uitstekend en de band die hij meegenomen heeft speelt ook prima mee. Naast de drummer-vervangende drumcomputer spelen alleen een extra gitarist en contrabassist mee en dat werkt prima voor de akoestiek in de kleine zaal van Paradiso. Jim White hoeft het dus helemaal niet alleen te hebben van zijn vertellende kwaliteiten al laten veel nummers zich natuurlijk makkelijker begeleiden door een mooie anekdote of bijpassende thematiek.
Maar vaak zijn nummers al mooi door het suggestieve en dat zou Jim White eigenlijk ook beter door moeten hebben. Dat “A Perfect Day To Chase Tornadoes” gaat over het nastreven van je dromen en het hebben van angsten had ie niet hoeven vertellen. Dat deze titel op donderdag 28 april 2011 een wat toepasselijkere en wellicht wat morbide associatie met zijn thuisland zou opleveren, dat was onverwacht.