Dit album is al een tijdje geleden uitgekomen, maar is zeker de moeite van het luisteren waard. In deze tijd van individuele tracks is het zeker gewaagd te noemen om een driedubbel-album uit te brengen.
Toen dit bekend werd, was er ook de angst dat Newsom, de Amerikaanse harpist / singer-songwriter die eerder al flink uitpakte met de mooie maar excentrieke platen Ys en The Milk-Eyed Mender, zou doorslaan naar te pretentieuze muziek.
Toonhoogte
Deze angst blijkt bij de eerste luisterbeurt niet nodig: Have One On Me is een flink stuk toegankelijker dan haar eerdere werk. Newsom’s stem is flink gezakt in toonhoogte, en dit, gekoppeld aan het gebruik van piano (iets wat op eerdere albums nog ondenkbaar was), plaatst haar in de categorie van Joni Mitchell, Ricky Lee Jones en (als ze toch uithaalt) een jonge Kate Bush.
Puur genieten
Inhoudelijk blijft het moeilijk om uit te vinden wat Newsom bezighoudt – de toon is weliswaar erg romantisch, maar aan de teksten is nog steeds geen touw vast te knopen. Dat maakt de twee uur die Have One on Me duurt wat meer geschikt om als achtergrondmuziek te ervaren dan als een intensieve luistersessie. Dat is maar een kleine aanmerking op een album dat puur genieten is, mits het genieten met mate gebeurt.