In 2010 maakte John Grant met Queen of Denmark in onze ogen het mooiste album van het jaar. In Tivoli de Helling bewees hij dat dit niet ten onrechte was. In een openhartig concert liet John Grant, met minimale begeleiding horen hoe mooi zijn liedjes zijn en hoe vol met de allerzwartste humor ze zitten.
Maar eerst willen we nog even stilstaan bij het voorprogramma Alessi’s Ark. Achter deze naam gaat de 20-jarige Alessi Laurent-Marke uit Londen schuil. Gewapend met alleen haar stem en een gitaar wist ze de zaal stil te krijgen. Haar liedjes waren ingetogen en simpel, maar leken recht uit het hart te komen. De grapjes tussendoor en het naïeve gedrag van Alessi zorgde voor dat ze het publiek met gemak voor zich won. Het is alleen jammer dat ze Maybe I Know, het mooiste nummer van haar album Time Travel niet speelde.
John Grant begon zijn optreden met een nieuw nummer met de titel I Don’t Want To en daarmee zette hij al meteen de toon. De tekst zaten vol cynisme, zelfspot en zwarte humor. Dit alles met een grote grijns gezongen. Met maar één begeleidende muzikant speelde hij daarna alle nummers van zijn bejubelde album Queen Of Denmark. Door de spaarzame muzikale omlijsting miste je soms wel eens Midlake, de begeleidingsband in de studio, maar tegelijkertijd kwamen de teksten wel beter tot zijn recht.
Vette knipoog
Hierdoor werden de toehoorders nog eens stevig geconfronteerd met het niet zo vlekkeloos verlopen leven van Grant. De ene keer zong hij het met een vette knipoog, waardoor het publiek lekker kon meegrijnzen, maar de aankondiging van JC Hates Faggots (over het feit dat de moeder van John Grant zijn homoseksualiteit als een ziekte zag) zorgde ervoor dat je met ontzag stond te luisteren en kijken naar iemand die alle frustraties uit zijn jeugd in het nummer legt. Ook de uitbarstingen in Queen Of Denmark of de ingetogen woede van It’s Easyer gaven je het gevoel te kijken naar een man die heeft geworsteld met vele demonen. Dat hij dit nu met met humor en spot kan bezingen is bewonderenswaardig.
Naast nummers van zijn laatste album speelde John Grant ook 2 liedjes van zijn vorige band The Czars. Hierbij viel vooral op dat ze eigenlijk niet zoveel afwijken van wat hij nu doet. Dit kwam natuurlijk ook door de spaarzame arrangementen waarin hij de nummers speelde: alleen achter de elektrische piano. Eigenlijk is John Grant dan op zijn best. Het ene moment zingt hij vol overgave of juist heel ingetogen alle frustraties van hem af om daarna een klassieke improvisatie op de melodie te spelen. Dat John Grant mooi kan zingen en briljante teksten schrijft wisten we al, maar dat hij ook een hele goede pianist is was een aangename verrassing.
